* Mijn kooitje

Na de dienst komen mensen op me af en zeggen  "wat heb je het mooi verteld".
Ik glimlach wat verlegen, ze moesten eens weten hoe onzeker ik me soms voel, nooit voor grote groepen willen staan en dat ik de hele nacht heb geworsteld, maar dat zag niemand aan mij.

Afgelopen week mailde Krijn, (voorganger van de Evangelische gemeente Ten Boer) mij over mijn blog. Hij was daar enthousiast over en wilde graag zondag daar iets over vertellen. "Vindt je dat goed, en wil je zelf ook nog iets vertellen"? vraagt hij mij.
Oeps,... help, ik ben geen podiummens. Laat staan dat ik ook nog iets over mezelf moet vertellen. Laat mij maar gewoon achteraan zitten, en geen poespas verder.

Heb alle moed verzameld en uiteindelijk toch zaterdag Krijn gebelt met de mededeling , "het is goed, ik wil ook wel wat vertellen".
En dan begint het te malen in mijn hoofd. Wat ga ik vertellen en hoe, wat ga ik niet vertellen, en stel dat ik moet huilen........pff waarom heb ik ja gezegd.

De hele nacht heb ik liggen draaien, naast mij op het nachtkastje liggen pen en papier waar ik opschrijf wat ik wil vertellen.  Heb wat punten genoteerd, daar moet ik me aanhouden.
En dan is het zover, met stevige stappen loop ik naar voren, en kijk ruim 120 paar ogen aan die allemaal naar mij kijken. Brr.. dit is toch anders dan op de bank zitten met mijn laptop op schoot.
Het rolde eruit en vond het zelfs leuk, zonder één traantje 
" Het lijkt net of je tot ontplooiing komt, het doet niet alleen jou goed dat je daar staat, maar ook ons. Het is goed dat je jezelf laat zien, met je verhaal over je leven.  Je moet het echt vaker doen". zei een lieve zus in de kerk tegen mij. " Tja" zei ik en toverde  een brede lach op mijn gezicht.


Als  ik van plan ben om naar huis te
gaan, (valt niet mee, te gezellig)
spreekt een broer mij bij de uitgang van de kerk nog even aan, "hoe gaat het" vraagt hij.
Prompt en een tikkeltje onzeker zeg ik " als je mijn blog leest weet je het". Waarop hij heel verstandig antwoorde "Ik ben anders, ik spreek mensen ook nog gewoon aan". ;-)
Oeps, ja daar moet ik mijn weg nog een beetje in vinden.


Een blog betekent niet dat ik niet meer aanspreekbaar ben. ;-)

Toen ik naar huis reed dacht ik nog, soms heb ik het gevoel of er jaren een doek over mijn kooitje heeft gehangen. Zo van, laat mij maar, wat ik doe en zeg is niet zo heel belangrijk.
Die doek heb ik door de jaren heen zelf over me heen getrokken, lekker veilig.

Volgens mij begint God aan het doek te trekken.
En daar is niks mis mee.