Mijn mobiel heeft het druk in de vakantieperiode.
Regelmatig komen er appjes binnen van lieve kinderen en vrienden die op vakantie zijn. Ik zit aan de tuintafel te genieten van de prachtige plaatjes van watervallen, standbeelden, gezellige terrasjes en andere mooie natuurfoto's die ze mij toesturen.
Terwijl ik de plaatjes bekijk gaat er van alles door mijn hoofd. Ik ga terug naar de tijd dat ik ook op vakantie ging met mijn gezin. Het was de zomer van 1994 en eerlijk gezegd, de vakanties waren hoogtijdagen in ons huwelijk, maar om de sfeer goed te houden moest er veel worden meegenomen.
Onze auto was niet zo groot dus we huurden een busje, waar met grote vette letters
"
VERHUISBUS SERVICE" opstond.
En inderdaad, wij verhuisden ons zelf van Appingedam naar Drenthe.
Je wilt het vast niet geloven, maar het plaatsje waar we heen gingen heette AMEN. (het zij zo)
De kinderen waren toen 9 en 11 jaar oud en schaamden zich
kapot toen wij de camping opreden en mensen ons glimlachend toeknikten.
We kregen een plekje toegewezen en met de bus schommelden wij door de kleine hobbelige smalle bospaadjes. Op het veldje waar wij onze tent neer mochten zetten, zaten al veel mensen te genieten van de nieuwkomers, er werd snel koffie gezet om dit avontuur op gepaste afstand te aanschouwen.
De tent werd opgezet en de bus werd leeg gehaald, de meiden probeerden er tussen uit te knijpen want stel dat er leuke jongens waren die dit alles zouden zien.
Maar vluchtten kon niet meer, ze moesten immers helpen om op elke hoek van de tent een stang vast te houden. Uren waren we er mee zoet en zo gauw ons nieuw onderkomen was geïnstalleerd, ging het
hoofd van het gezin terug naar Appingedam om het busje terug te brengen en later terug te komen met eigen auto.
Ik glimlach stilletjes, wat een gedoe was dat.
Als ik af en toe een tikkeltje jaloezie voel als mensen gaan kamperen, heeft het daarmee te maken.
Immers, er gaat toch niks boven het lopen naar het toilettenblok en naast iemand te zitten die meer geluid maakt dan wenselijk is?
Of dat je met je haren recht omhoog en ogen die eruit zien als dicht geslibde mosselschelpen, naar de douche cabines moet lopen en ook nog iedereen vriendelijk moet groeten?
Of dat je alles van je overburen ziet, maar zij ook van jou toch?
Dat het boter zo zacht is dat je het kunt schenken en het melk zou lauw is als …
En dan nog het wassen waar je de hele middag mee bezig was, met nieuwe camping vrienden zat je naar vier draaiende wasmachines te kijken, want als je wegloopt zijn er mensen die met jou wasje aan de haal gaan.
Kamperen,... het is net kramperen en toch blijft het leuk.
Het is goed hier, mijn wc heb ik helemaal voor mezelf en zolang mijn ogen dicht zitten vertoon ik mij gewoon niet. Mijn boter en melk zijn op goede temperatuur en ik hoef niet bij de draaide was te gaan zitten.
Kortom, ik vind het heerlijk bij mij achter in de tuin, waar niemand mij het kaas van het brood kijkt.
En als ik rondkijk in mijn mooie huisje voel ik me rijk gezegend.
Dankbaarheid is en blijft de sleutel van geluk.
En soms is die sleutel even zoek, maar ik vind hem gelukkig altijd weer op tijd terug.
