Mammografie

In de verte zie ik al een rood licht branden. Hè de brug staat open, het is 8.20 uur, ik ben al niks te vroeg.
Ben vandaag (12 april) onderweg naar mijn afspraak mammografie. Ik zet de motor uit en kijk over het eemskanaal hoeveel boten er aan komen, gelukkig maar één boot. Els zal ook al wel onderweg zijn, ik stuur haar even snel een app, dat ik iets later kom.

Als de brug weer sluit start ik mijn motor en tuf weer verder. Ben zo blij met mijn Toyota (tje) hij laat me nooit in de steek, al tien jaar is hij mijn grote vriend.

Ik geniet van de prachtig ochtend. De zon schijnt en de luchten zijn net schilderijen van de schepper.
Als ik op mijn bestemming arriveer en mijn auto parkeer op de parkeerplaats van het nieuwe ziekenhuis OZG in Scheemda, krijg ik een app binnen van Els ' ik zit al binnen'.
Ik stap de hoofdingang binnen en zie mijn lieve vriendin staan.
We omhelzen elkaar en gaan op zoek naar afdeling mammografie.
In de wachtkamer voelt mijn maag raar, zelfs wat misselijk.
'Mevrouw van Halsema', hoor ik de zuster zeggen, 'komt u maar hoor,'
In het kleine kleedhokje zegt ze 'graag bovenlijf ontbloten, dan kom ik u zo halen'.
'Prima' zeg ik gedwee.
Ze laat me binnen en vraagt 'is het voor controle'?  Ik bevestig haar vraag met ja.
Ze installeert het apparaat en ik volg haar aanwijzingen op, ze schuifelt wat om mij heen, ze verzet mijn voeten, en legt mijn armen over het apparaat.
Oneerbaar wordt er geduwd, getrokken, geperst, en worden uiteindelijk mijn borsten tussen twee platen geplet.

Als ik terug ga naar de wachtkamer voelt mijn tong als leer, wat er onder mijn trui zit voelt gekneusd aan, alles behalve leuk, maar ja 1 keer in het jaar moet ik dit ondergaan om eventuele terugkeer van kanker te ondervangen.

'De radioloog gaat nog even de foto's bekijken' zegt de zuster.
Na een minuut of 10 (die echt heel lang duren) komt ze binnen en zegt "de foto's zijn goed gelukt hoor, u kunt gaan".
We pakken onze jassen en zoeken het kamertje van de verpleegkundige.
Bij haar binnen neem ik plaats aan haar bureau en het eerste wat ze zegt
"de foto's zijn goed hoor, niks aan de hand. " pff gelukkig" zeg ik.
Er valt een denkbeeldig rugzak op de grond.
Ik weet het, het is een moment opname maar toch voel ik me als een vogeltje zo vrij.

We drinken elk 2 kopjes cappuccino in het restaurant van het ziekenhuis en kletsen bij over van alles.
Wat heerlijk, dat we beiden nog steeds kankervrij zijn,  Els heeft borstkanker gehad in 2004, dus we weten beiden wat een uitslag kan doen.
Op de parkeerplaats maak ik een vreugde huppeltje, zo ik kan er weer even tegen.
We nemen afscheid en gaan weer onze eigen weg.
Mijn vriendin en ik, we zijn een goed team.
God glimlacht om ons...vast en zeker.