Vergrootglas

Kerstdagen zijn voor mij altijd wiebelige dagen. 

Ondanks de kerstdienst  waar ik altijd heen ga, de kinderen die me uitnodigen om te komen eten, romantische films die ik op elke zender kan vinden, al het lekkers wat in de winkels wordt aangeboden, de gezellige lichtjes die overal twinkelen, en toch ervaar ik  een vergrootglas op het alleen zijn. 

Natuurlijk kan ik overal heen, vrienden genoeg die mij ook wel vragen, maar gek genoeg ga ik me daar niet aan wagen, om me te bewegen in een gezelschap waarvan ik de helft niet ken. 

Nee ik ben altijd blij als de feestdagen voorbij zijn. 

Maar dit jaar is het helemaal mis. 

Het vergrootglas vergroot niet alleen mijn situatie, maar de hele bevolking van deze aardbol zit bijna iedereen alleen, want je mag elkaar niet opzoeken vanwege covid 19.

Mensen worden opstandig en zien ineens overal andere waarheden in. 

Zelfs christen onder elkaar doen elkaar pijn en verbazen zich over elkaar. 

Kerst is toch het feest van het licht, waar nu zoveel duisternis is. 

In Zijn woord staat dat de Here vrede brengt, daar wil ik nu mijn vergrootglas op richten. 

Dan kom ik uit mijn wiebelige toestand en mag ik met 1.5 m afstand toch een lichtje zijn, desnoods online. 

 

Sint Maarten

11 november is de dag..

Geen lampion dit jaar,

Want besmet raken is nog steeds een groot gevaar. 

Vooral bij opa's en oma's ligt corona op de loer, 

maar om dat een kind te vertellen is een hele toer.

Wat hebben ze al veel moeten slikken, 

En allerlei regels moeten pikken. 

Weken niet naar school kunnen, 

en ouders die thuis alles moeten runnen.

Naast hun kind opvoeden,

Moesten ze zich ineens op lesgeven broeden.

Ook de kerkdeuren waren gesloten,

Nee daar heb ik niet van genoten. 

Geen mens zien of horen,

Nu merk je echt,  je wilt ergens bijhoren. 

Het is niet Gods bedoeling om het geloven alleen te ervaren, 

maar we zullen ons moeten  bedaren.

Het is wachten op de vaccinatie, 

want die gaat er zeker komen,  

maar dat kan alleen met Gods gratie.

Zeurpiet

Corona beheerst nog steeds ons leven. 

Mondkapjes die bijna aan onze lippen kleven.

Je netjes voorstellen met een stevige hand, 

het gaat niet meer en dat gaat mij boven het verstand. 

Alles wat met horeca te maken heeft is op slot, 

bestellen van eten is  helemaal hot. 

Niezen of hoesten onder het winkelen, 

dan begint bij iedereen de bel te rinkelen.

Ga bij mij vandaan, 

want ik weet niet wat jij hebt gedaan. 

Ben jij besmet of ben jij het niet?

Ach hou toch op zeurpiet.

Nee met elkaar eens zijn we het niet meer, 

alstublieft, wanneer keert de tijd weer? 

We worden bang en ongerust,

niemand die ons nog op een eerlijke manier sust.

Gelukkig is er 1 die niet in paniek raakt, 

en met liefde geven nooit en ten nimmer staakt.

Vertrouw er op dat corona niet zal winnen, 

en prijs God, en daar mag je  elke dag mee beginnen. 

Geef aan Hem je corona last, 

dat geeft moed en houvast.

Huwelijkdag

Prachtig is ze, de jongste dochter, ze is vandaag eindelijk de bruid. 

Haar schitterende jurk, haar lange haar in de krul, mooie make up, ze is een mooi mens. 

Mijn kleindochter van 9 jaar is net een prinses, ze heeft net zo'n jurk aan als haar moeder. Haar broertje van 6 is gelijk als papa een mooie stoere man in het klein. 

Wat ben ik trots op ze. 

Vandaag gaat het dus echt gebeuren.

Ongeacht de corona maatregels gaat het een geweldige dag worden. 

De vader van Wendy is er natuurlijk ook bij en als we met z'n allen op de foto gaan voel ik me blij dat het gewoon kan, ook al zijn we vanaf 2001 uit elkaar. 

We zijn beiden trots op haar, en op haar gezin. 

Wat een mooi stel. 

Zachtjes fluister ik  regelmatig, 

Heer zegen dit huwelijk. 

Jippie alweer jarig

60 in de kleur van goud, want ik ben vandaag 60 lentes oud.

Maar oud ben ik nog niet, 

het is maar hoe je het ziet.

Want het maakt me klein, 

Dat ik er nog weer een jaar  bij mag zijn.

Mijn kleinkinderen zie opgroeien, en regelmatig mag ik met ze stoeien.

Laatst zei mijn kleindochter

"Je bent wel oud, maar ook een oma van goud."

Tuinman

Toen mijn vrienden hoorden dat ik een ander huis had, werden kwasten, rollers en verfbakjes in de tas gedaan en kwamen mij met man en macht helpen. De een maakte keuken kastjes schoon, de ander ging deuren verven, weer een ander ging behang verwijderen.

Vanwege corona moesten we 1.5 m afstand houden, maar dat lukte niet want ik moest die lieverds wel knuffelen. 

Wat een geluk echte vrienden te hebben. 

Ook de vriendengroep van dochter en schoonzoon, was het sterke team die in één morgen mijn huis leeg getrokken hebben en alles netjes hier op de plek hebben gezet. 

Men wat kun je dan blij zijn met dat soort mensen.

Maar wat mij helemaal versteld deed staat, was de tuinman. Die kwam 3 meter vanaf mijn kamer raam het gras maaien. 

Nou ja, ik heb jaren zelf gras gemaaid, maar hier doet iemand anders het voor mij. Wat een luxe. 

Mijn tuinman, ... hij heeft inmiddels een bakje koffie gehad bij mij. 

Koning te rijk

Dit huis is echt niet normaal, het heeft echt alles wat ik wenste.

Een verhoogd aanrecht, (best belangrijk voor mijn lange lichaam) een woonkamer op het zuiden, groot zonnescherm, en een dakterras van 3 bij 7 m³. 

Ik ben zo dankbaar dat ik hier mag wonen. 

De kleinkinderen wonen vlakbij, dus die komen regelmatig aanwaaien. 

Eèn ding is jammer, er is maar 1 slaapkamer, dus logeerpartijtjes van kids uit Zeeland lukt helaas niet meer. Maar voor mij is het meer dan genoeg. 

Wat een uitzicht. 

Wonder

Mijn kinderjaren heb ik doorgebracht aan de Netweg in Appingedam.

Ik ben dus (zoals ze hier zeggen) een echte damster. 

En dat voelt ook zo. 

Mijn kindertijd was een heerlijke tijd waarin buiten werd gespeeld, op zondagmiddag werd gewandeld, en s'avonds werd er gesjoeld. 

Het eten werd genuttigd aan de achterkamertafel en in gedachten zie ik ons nog allemaal zitten. Vier blonde koppies met scheve pony's, want papa knipte ons haar zelf en dat ging niet altijd goed. Het haar werd steeds korter en schever, op een bepaald moment zei mijn moeder " nou stop moar pap" 

Als het eten op was, kwam er een grote bijbel van Anne de Vries op tafel en daar werd stevast uit voorgelezen. 

Als er een van ons jarig was werd die genoemd in het gebed, maar de andere dagen was het altijd het zelfde gelovig gebed. 

Toen ik jaren later trouwde en naar de andere kant van Appingedam vertrok, heb ik daar toch jaren met veel plezier gewoond met mijn gezin. 

Omdat mijn huis aardbeving bestendig gemaakt moest worden, was er zoveel reuring en ongemakkelijke situaties dat ik droomde over mijn oude vertrouwde omgeving van Netweg.

Regelmatig ging ik er wandelen naar die mooie andere kant en bekeek ik huizen waar ik graag zou willen wonen, maar ook ik wist dat je niet zomaar een ander huis zou krijgen. 

Na 6 jaar, (en intussen veel gesprekjes met woningstichting) kreeg ik een huis aangewezen. 

Bijna juichend reed ik op mijn fiets naar de Westersingel met de sleutel in de hand, het zou toch niet waar zijn. 

Ik stak de sleutel in de deur en met de eerste stap in dit huis wist ik, dit wordt mijn huis, ik kon wel janken. 

Het voelde als een groot wonder. Mijn gebed was verhoord en hoe!

Vlijtige lies

Kent u de vlijtige lies?

Het is eenjarig plantje waar ik elk jaar voor kies.

En oh, wat kan die Lies toch vlijtig zijn.
Ze bloeien de hele zomer volop, zonder moeite of pijn.

In de maand september, knallen de zaadjes om de oren. 

Ze laten zich in geen geval storen.

Ze schieten met hun zaad zonder schaamrood,

zo rechtstreeks in mijn dakgoot.  

Daar hebben ze de winter doorgebracht, 

En nu zonder mijn toedoen, bewonder ik Gods scheppingskracht. 

     

Huwelijk van dochter gaat niet door

De trouwjurk was uitgezocht, 

er waren sieraden gekocht.

De trouwkaart was inmiddels onderweg, 

maar o wat een pech.

Er mochten maar zo weinig mensen komen, 

dat het bruidspaar een andere beslissing heeft genomen. 

Tranen van verdriet, 

waarom stopt die corona niet.

Er wordt een nieuwe datum besproken, 

laat het nu alstublieft goed lopen. 

Kaarten worden opnieuw gedrukt.

We vertrouwen erop dat het dan wel lukt. 

Corona zorgt voor onzekerheid, 

En neemt van ons af veel kostbare tijd. 

Uitzicht

God laat soms prachtige dingen zien in de natuur, zo ook vanmorgen.

Ondanks dat ik een heerlijke tuin heb, voelt het soms als opgesloten en zonder uitzicht.
Daarom vanmorgen even lekker op mijn fiets door het mooie Groninger landschap.

Ik geniet van de prachtige kronkelpaadjes door de weilanden. Helaas moet ik nu regelmatig afstappen voor een tegenligger om de 1.5 m afstand te bewaren.
De schapen die ik zie grazen weten niks van wat er gaande is in de wereld.

De vogels die langs mij heen scheren, hebben de grootste lol.
De hemelse blauwe lucht waar ik maar 1 streep van een vliegtuig zie, doet mij erkennen dat er een groot probleem
heerst.


In mijn gedachten vraag ik oprecht aan de Heer, "wat is toch de bedoeling van al dat leed en deze virus? "

Toen ik even later, langs de kant van een kronkelpad, een hokje zag staan en op het bankje plaats nam, zag ik tot mijn verbazing een kleine cirkel waar ik door heen kon kijken,




En Hij liet mij zien...

"Ook al zie jij maar een gedeelte en soms geen uitzicht,  maar weet dat IK alles overzie, wees niet bezorgd!" 


Gezegende Paasdagen.

Dubbele kus

Kleinkinderen zijn een onderdeel van mijn leven.

We zien elkaar regelmatig en soms ook maar heel even.

En dan ineens is er corona en moeten we afstand nemen,

dat vraagt natuurlijk om problemen. 

Want zo zit een oma niet in elkaar

maar ik weet ook: in elk kusje schuilt een groot gevaar. 

Ik zie de kleintjes voor het huis staan

en krijg de alle dikste kus via het raam.

Daar moeten we het mee doen,

geen echte knuffel of een zoen.

Ik zwaai ze enthousiast uit,

na nog een kus op de autoruit. 

Dat ik een traan weg moet pinken, 

zal je vast niet raar in de oren klinken. 

Er is zoveel gemis, bij zoveel mensen.

Alles in mij wil dit virus wegwensen. 

Maar de kusjes op mijn dubbel raam, 

heeft voor deze dag weer wonderen gedaan. 

Lente

Na een onrustige nacht met dromen waarvan ik huiver, stap ik uit bed en trek de gordijnen open.

Ik moet eerlijk toegeven, het voelt of ik in een slechte B film terecht ben gekomen.

Het is lente en daar word ik normaal gesproken altijd zo blij van. Maar vandaag moet ik weer de moed verzamelen om deze dag in te gaan in deze corona tijd. 

De laatste dagen heb ik uren doorgebracht voor de tv. Bij iedereen die wat te vertellen had, hing ik aan de lip. Onrust kwam bij mij de kamer in, de één zegt dit, de ander zegt dat. Bah, al dat slechte nieuws, ik word er niet goed van.

Vandaag ga ik het anders doen, ik ga eerst maar eens FACETIMEN met een van mijn vriendinnen.
Ik had me nog niet opgemaakt en mijn haar (geen kapper ;) zat niet op zijn zondags. Maar ze kennen mij en het allerbelangrijkste is, ze kennen God. 

Ze begrijpen mijn angst! En heb het soms nodig dat de wederhelft van mijn vriendin mij toespreekt dat we op God mogen vertrouwen in deze situatie.

"Als je alleen bent, ben je kwetsbaarder voor negatieve gedachten" hoorde ik een dame zeggen op Familie 7. Zij is neuropsycholoog en ze zegt: "als je al dat slechte nieuws niet met iemand kan relativeren, dan word je depressief".
Het gaat over de ouderenzorg. Oeps, ik word in september ook al 60 jaar, hoor ik al bij die ouderen? 

Na onze ‘GEZICHTEN TIJD’ met vrienden, doe ik mijn mobiel uit, TV uit en ga in de benen.
En wat zie ik, de lente gaat gewoon zijn eigen gang!

Deze narcissen staan tussen de tralies, op de achtergrond grote puinhopen vanwege het aardbevingsbestendig maken van mijn wijk.
Narcissen dragen een prachtige Latijnse naam 'Tête-à-tête’ en ik zie ze haast trompetteren...

GOD IS GOED, HOUD MOED!! 

Corona

Corona,

Het klinkt haast als een meisjesnaam,
maar deze virus doet ons nadenken over ons bestaan.

Alles schudt om ons heen,
we zoeken houvast en onze plannen vallen uiteen.

Ik weet dat Hij alles in Zijn hand heeft,
en toch is er soms angst wat aan mij kleeft.

Angst is de slechtste raadgever,
in mijn hart weet ik immers, Hij alleen is de rustgever!

De een zegt dit, de ander zegt dat,
maar God zegt tegen mij, ga maar gewoon met MIJ op pad.

In alle situaties is HIJ overwinnaar,
en van deze wereldbol is Hij de eigenaar.

Met dat in mijn gedachten,
kunnen we andermans angst verzachten.

Vertrouw op God!!

Hondenleven

De warme maaltijd is op en ik zet het bordje op het aanrecht. Straks maar even afwassen, ik ga nu eerst een blokje om.

Het is de eerste keer dat ik na de warme maaltijd een wandeling kan maken. Een vuurrode zon zie ik ondergaan, het is nog genieten buiten.
Brr het is best nog wat fris en trek mijn rits verder dicht. 

In de verte zie ik een man lopen met een hond, eerlijk gezegd ik heb het niet zo op met loslopende honden. 

Langzaam kom ik steeds dichter bij de hond en zie dat de man een zijpad neemt, maar de hond had mij al in zijn vizier en blijft stokstijf staan. Oeps wat moet ik nu, gaat er door mijn hoofd.

De honden eigenaar is al een 10 meter doorgelopen, hij draait zich om roept tegen zijn hond, "kom je nog"? Ik ben blij dat de hond geroepen wordt, maar hij verzet geen poot. 

Een beetje huiverig loop ik achter de hond langs  en roep quasi spontaan tegen het baasje, "hij wil er nog even over nadenken".
Ik zet de pas er flink in maar de man regeert toch even terug. 

"Hij doet een beetje vreemd de laatst tijd. Als er iemand aankomt dan blijft hij stokstijf staan om geknuffeld te worden of gewoon om aandacht te krijgen."

"Nou, dat is een goed idee van de hond," roep ik terug, "daar kunnen wij als mensen een voorbeeld aan nemen"

We moesten er beiden om lachen.

Toen ik verder liep ging ik daar natuurlijk over nadenken.
Een beetje hond rent meestal enthousiast naar een andere hond toe, ook al kennen ze elkaar niet.
Ze laten zien wie hoger in de rang staat, ze laten zien dat ze elkaar leuk vinden, ze weten gelijk waar ze aan toe zijn, draaien en niet omheen en als ze geen zin hebben lopen ze gewoon door.

Stel dat wij dat ook gingen doen, gewoon stil staan en zeggen ik heb aandacht nodig of een knuffel, wat zou de wereld er dan anders uit zien. 

Jammer dat mensen dat toch veel moeilijker doen. Wij doen zo ingewikkeld, terwijl we allemaal zo nu en dan ook een knuffel en aandacht nodig hebben. 

Het lijkt met best leuk zo'n hondenleven en een stuk makkelijker, geen discussies, geen aanpassingen, gewoon je instinct volgen. 

Maar dat snuffelen,.... nee dat is toch niet helemaal mijn ding.