Vrijdagmorgen stapte ik moedig in de auto, de navigatie aan op naar Sas van Gent. Ik had een geweldige TOV week meegemaakt en vanuit krimpen aan de IJssel ga ik richting mijn dochter in Zeeland.
Dus ik kwam nu natuurlijk van een andere kant.
Ook had ik niet in de gaten dat ik een nog grotere angst als de westerscheldetunnel in de ogen moest kijken.🫣
De rit ging voorspoedig en er waren geen problemen op de ring van Rotterdam, Dordrecht passeerde ik zonder problemen en ik dacht dit gaat helemaal goed komen. Ik was de Heer inmiddels aan het bedanken dat alles zo goed ging.
Toen ineens dook hij op,
In de verte....
Mijn hart stond bijna stil, dit had ik niet verwacht, dit is een plaat in de zee zonder omheining, waar ik altijd bang voor was geweest en nu moest ik hier overheen, dit is nog erger dan de tunnel door het water, maar ik kon niet meer terug, de vijand stond tegenover mij.
Met zweet in de handen volgde ik mijn pad, langzaam ging de weg omhoog, rustig klom mijn autootje de brug op en ik zei Heer U bent bij mij. Phooeee!!
Op de brug zag ik dat er (natuurlijk) wel omheining was, en dat ik veilig was, wat een geruststelling.
De hele lange brug van 5 km voelde ik mij veilig.
Maar oh wat een uitdaging was dat.
