Was ik niet degene die zich altijd zo onbelangrijk voelde en zich altijd maar stil hield in groepen.
Ja sterk ben ik zeker, één op één, maar in groepen nee hoor. En nu, nu lezen zoveel mensen mijn verhaal.
De ziekte kanker heeft iets van glans gekregen, door middel van deze blog. Op verschillende manieren komt Carolien tevoorschijn en dat geeft ook nog eens vreugde.
Daar moest ik toch even heel goed over nadenken.
Heb even een kopje thee gezet en schuif weer achter mijn laptop. Wat heerlijk dat ik naar buiten kan kijken, kan denken en typen tegelijk. Mijn vingers ratelen over het toetsenbord. Hé, wat zit er veel in mijn hoofd. De zon laat een glimp van zichzelf zien en schijnt mijn kamer binnen, voel de warmte op mijn benen. Het kopje thee doet me goed en ik geniet van de blauwe hemel, toch nog een beetje zomer vandaag.
O Ja, vreugde, daar was ik gebleven.
Kan het dat ik vreugde voel in deze situatie, een levensbedreigende ziekte ligt op mijn pad. En toch komen er dingen in mij naar boven die onbekend voor me zijn of had ik zelf al mijn talenten begraven?
Als ik ga schrijven is het net of er hier in de kamer heel veel lieve mensen zitten waar ik het verhaal aan vertel. Ze mogen luisteren en meekijken in mijn leven, soms ben ik kwetsbaar en soms heel krachtig.
Maar het blijft raar en onwennig tegelijk, dat ik deze strijd mag delen met mij bloglezers. Dit delen is o zo goed voor mijn zelfbeeld, voor mijn momenten van alleen zijn, voor mijn gevoel van "Ach laat maar", "Nee" zegt God "niks laat maar, je hebt wat te vertellen".
De tranen branden weer in mijn ogen, gebruikt God mijn ziekte echt als middel om mij tot mijn bestemming te laten komen.
Zal het doek helemaal van mijn kooitje afgehaald worden, en dat ik mag vliegen.
Eén ding is zeker, Hij zal groot worden door leven, mijn ziekte en mijn blog heen.
Dat is genoeg en allesomvattend.
14 Ik ben zo blij als ik veel over U mag spreken. Dat geeft mij meer
vreugde dan aardse rijkdom.
Lieve Carolien,
BeantwoordenVerwijderenAls ik mijn laptop open zit ik met een paar klikken bij jou op de bank naar je verhalen te luisteren. Een bewonderenswaardige en krachtige vrouw komt steeds meer tevoorschijn en tovert een rustmoment in de dag, een vruchtbare oase van Godsvertrouwen, oog voor de kleine en o zo belangrijke genotsmomentjes die overal voor het oprapen liggen, maar waar we over het algemeen zo gemakkelijk aan voorbij gaan. Over je schouder laat je me mee kijken, luisteren, ruiken en proeven; alle zintuigen spreek je aan in je verhalen. Zomaar blijk je over een verrassend verteltalent te beschikken!
En toch verliezen we nooit uit het oog waar het allemaal om begonnen is, dat je een ernstige ziekte in je lichaam herbergt. Iets dat het aardse leven met zich mee kan brengen, maar wat er in feite niet thuis hoort! Iets waar tegen gevochten moet worden; wat een nare, spannende en pijnlijke strijd om je leven is!
Tot nu toe las ik op de achtergrond mee en had ik je af en toe aan de telefoon. Maar je komt zo dichtbij via je blog dat ik vandaag maar een keer reageer, wetende dat je daar ook zo van geniet.
Ik wil je bedanken voor de kracht die je overbrengt, je wijze woorden en je zachtmoedige kijk op het leven en de mensen om je heen. Je inspireert me hiermee enorm. Andersom word jij gedragen door mij en door al je familie, je vrienden en je volgers! Het gonst ervan...
Lieve groet,
Anna
Lieve Anna, wat heerlijk dat het blijft "gonzen" en dat merk ik echt. Voel me gedragen. Bedankt voor je bemoedigende woorden, en dat je bij mij over de schouder meekijkt. Je bent welkom.
BeantwoordenVerwijderenOver verteltalent gesproken,.. jij vertelt het ook prachtig.
Ik hoop je gauw weer een keer te zien
liefs Carolien