* Er gaat niets boven Groningen

In het UMCG weet Anneke de weg nog niet zo goed. Het is de tweede keer dat ze met me meegaat.
Ze loopt gedwee naast mij, zo van Carolien weet de weg wel. Ze is een kop kleiner dan ik ben, maar is wel 7 jaar ouder en geniet daardoor enig overwicht. We lopen langs wachtkamers waar allerlei zieke mensen zitten te wachten. Raar maar deze wereld begint haast te wennen.

Ik ga vandaag voor de 5 de bestraling van mijn borst. Na een tijdje te hebben gewacht, mag ik binnenkomen. Een leuke jongeman geeft me een hand en zegt " u mag zich uitkleden, ik kom u zo halen". Vandaag draag ik een vestje want ik vind die 20 meter lopen met de borsten bloot haast gênant.

Aan de andere kant van de kleedkamer hoor ik meerdere mannen met elkaar praten, en denk bij mezelf, goed dat ik een vestje bij me heb, hoezo schaamtegevoel.
De deur gaat open terwijl ik net mijn neus sta te snuiten en weer een andere jongeman, geeft mij een hand, "verkouden" zeg ik een beetje schuldig, hij zei " ja dat kan gebeuren, heb je bloot gelegen".... in het Gronings.  Ik dacht even .. hé zei hij dat echt. Ik moest er wel even om lachen en dacht gelijk o je bent er zo één. Kan ik wel hebben, maakt het zware wat minder zwaar.

De beide jongemannen hadden volgens mij een heel goed weekend gehad want het was reuze gezellig, echt Groningers onder elkaar. Mijn friese collega's kunnen zich daar misschien geen voorstelling van maken ;-) 

Op de behandeltafel werden  mij verschillende dingen gevraagd wat totaal onbelangrijk was, of ik een goed weekend had gehad en wat ik had gedaan ik zei  "ik heb heel veel knoflook gegeten, "O, met wijn zeker" zegt de jongeman terwijl hij een kruisje tekent op mijn borst. Ik zeg " nee in deze situatie is het beter geen alcohol te drinken". Er werd gegniffeld, "eentje, mag toch wel mevrouw"? en stop mijn snorkel in mijn mond, antwoorden kan niet meer, maar goed ook, zo onbelangrijk.

Na 20 min stapte ik weer van de tafel  af en zei "tot morgen" ze reageerden vrolijke terug "ja tot morgen mevrouw Van Halsema." keurig ze weten mijn naam. 

In de wachtkamer terug kom ik dezelfde zussen tegen als vorige week donderdag.

Ze zijn een stuk ouder als wij  en de ene zus zit in een rolstoel, de ander zorgt, wat geweldig dat er zussen zijn.

"Ze heeft schaamlipkanker" zegt de ene zus, zo tussen neus en lippen door, de betreffende zus vertrekt geen spier, dus ik reageer ook maar gewoon. "Och" zeg ik, ja wat moet ik zeggen.
"Het doet zo'n pijn van onderen, ik kan helemaal niet meer zitten" zegt ze ... "ik ben het zat, gisteren wou ik nog dood, zoveel pijn".

Vreselijk zulke gesprekken, die  heb je niet in de supermarkt, het wordt je gewoon meegedeeld.
Aan de andere kant van de tafel zit een keurig verzorgde dame van ongeveer 39 jaar die contact met me zoekt, en kijkt me aan met een blik van  ..." ik heb ook een verhaal". Zo gauw ik haar geïnteresseerd aankijk zegt ze,  "Ik heb endeldarmkanker, ik kan het heel vaak niet ophouden, heb laatst de taxi helemaal onder gesmeerd, vreselijk".. gewoon zitten is er op dit moment niet bij."

Wat een verwoestende ziekte.

Ben haast dankbaar dat ik "gewoon " borstkanker heb. 

Mijn zus en ik verlaten de wachtkamer en de dames waar we nog een tijdje mee hebben gesproken.

Terwijl ik naar de deur loop zeg ik wel gemeend tegen mijn lotgenoten "zet'm op he!" en beide dames lachen naar mij met een tikkeltje dankbaarheid en hoop in hun ogen.
Heer, zegen deze dames. Wat moet een mens toch zonder U. 

Op de terugweg ga ik langs Floortje mijn kleinkind., wat heerlijk om  haar te zien.