* Rusten op de wind

Gisteren was het de laatste keer dat ik naar het UMCG moest voor bestraling. Heb 22 keer op het bed gelegen met al mijn attributen op en om mij heen. Heel raar, het is net of je overal aan wendt.  De mensen achter de balie begroeten mij inmiddels of ik familie van hun ben. Ook hier wordt weer bevestigd hoe belangrijk het is om vriendelijk te zijn achter de balie. 
Pff wat mis ik mijn balie bij "In de Bres". Mijn favoriete plekje op mijn werk, waar ik mensen mag ontvangen, waar ik vriendelijk mag zijn en mensen een gevoel mag geven dat ze uniek zijn. Een glimlach heb je in elke situatie nodig als je een beroep doet op de zorg voor jezelf. Wat doet het pijn als je zoveel mee moet maken en iemand heeft zijn dag niet achter de balie.

    

Oproep aan alle baliemedewerkers in het land ..  Smile, en wees...

 ( ode aan mijn collega's, die hebben het helemaal)

Bijna 5 weken heb ik in het UMCG rond gelopen met verschillende gevoelens, met angsten, met vragen, met zenuwen wat de arts gaat zeggen. Heel hard heb ik weg willen rennen, maar moest toch blijven zitten.
Maar ook weer met een glimlach, met leuke contacten, kleine getuigenissen en zo nu en dan vreselijk lachen met degene die met me mee was.  

Als je daar rond loopt denk je echt,... er is geen mens meer gezond, wat een ziekenhuis, en wat zijn er veel mensen ziek.
ONCOLOGIE ...wat een vervelende afdeling. Vroeger had ik altijd vreselijk medelijden met de mensen die daar zaten, en nu zit ik er zelf.
Zo betrekkelijk is het leven. Begin Maart 2012 was er nog niks aan de hand en nu is alles anders, mijn toekomstperspectief moet ik bijstellen. Ben even stil gezet, en heb tijd om na te denken over wat echt belangrijk is.

Als je op de grote gang loopt zie je zoveel mensen en achter elk mens zit een verhaal,  zit pijn, moeite en misschien wel heel veel verdriet. Je ziet het allemaal niet aan de buitenkant, nee bij mij zie je het ook niet. Nog steeds ben ik normaal, hoewel.. de vermoeidheid straalt er wel vanaf. Maar een ander kan (nog) niet zien dat er een ernstige ziekte in mij schuilt. 
Maar ook Gods Geest schuilt in mij, en dat is mijn schuilplaats en hoop op momenten dat het moeilijk is.

Nahum 1:7 HTB

De HERE is goed. Hij is een helper in de nood, een schuilplaats voor allen die op Hem vertrouwen.

De komende weken staan er verschillende dingen op mijn lijstje.
Mijn lichaam moet bijkomen van de bestralingen, daar trekken ze 4 weken vooruit, de stralingen moeten eruit.
Ook heb ik gesprekken op de mammapoli over de voorbereidingen van de chemokuren.
Eind juli of begin augustus gaan de chemokuren beginnen. Ik zal 6 kuren moeten ondergaan en dat om de drie weken.
En ,.. jawel, ik mag een pruik uitzoeken.... jippie ;-(

Er zullen veel voetstappen  naar het Eemskanaal komen te liggen, waar ik af en toe "Heer, help" zal roepen.
Maar ook "dank U, voor het derde kleinkind die geboren gaat worden half juli"
En dank U voor lieve dochters, schoonzoons en kleinkinderen, familie, vrienden, en collega's, zoveel kaartjes, zoveel aandacht, zoveel gebeden, het blijft gonzen.

Zo nu en dan zal ik mijn doekje even weer over mijn kooitje heen trekken, even schuilen bij de Heer, af en toe even huilen, even alleen zijn, dat is goed.  
Maar als ik straks weer ga vliegen, zullen mijn vleugels sterk zijn en ik zal ze uitspreiden, en rusten op de wind.