* Zussen...

De vermoeidheid slaat toe, de bestraling eist zijn tol. Ik sleep mezelf naar het UMCG, vandaag de 14de keer. Gelukkig hoef ik morgen niet heen want dan is het weekend.
Anneke mijn oudste zus gaat geregeld mee, maar gisteren was Anita mee, " Je hebt geluk" zei ik tegen haar," je mag mee naar binnen".  Anita kennende weet ik dat ik haar daar een groot plezier mee doe.
Anita mijn zus, die mij zo goed kent, we hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten hoe het zit.

Anita (links) 11 jaar  en ik 7 jaar. 

Als kind sliepen we op één kamer, en wat een plezier hadden we altijd.

Tot buikpijn toe waren onze lachbuien.

Vanavond om 19.40 uur moest ik in  het UMCG zijn, het is een heerlijke zomeravond. 

Langs het Eemskanaal is het zo mooi, de zon laat zijn late stralen voor vandaag nog krachtig zien.
De wolken lijken net kussens. Het groen langs de weg beweegt haast niet, zo stil is het, zo vredig. 

De zon is laag, ik moet zelfs mijn zonnebril nog opzetten. Links van de weg grazen de koeien in het weiland, in de verte zie ik Groningen liggen. Dit is echt even genieten. 

Zo gauw we in het ziekenhuis zijn en plaats hebben genomen in de wachtkamer mogen we al snel binnen komen. De jongeman begroet Anita vriendelijk, en geeft haar een hand.  

Als ik eenmaal plaats heb genomen op het bed tussen allerlei apparatuur, krijg ik mijn bril op en mijn snorkel in mijn mond en op mijn neus een klem. Ondertussen krijgt Anita volledige uitleg wat ze precies gaan doen, ik lig te genieten van de aandacht die zij krijgt.
Als het apparatuur ingesteld is om zijn werk te gaan doen, en ik lig goed "geïnstalleerd" gaan ze de ruimte verlaten. 

Anita loopt mee met de twee mannen, en ziet mij op een monitor liggen in een andere ruimte waar weer een andere man mij in de gaten houdt.  

Plotseling krijgt Anita het te zwaar en staat stilletjes te snikken tussen de drie verplegers, "ze ligt daar zo alleen" zegt ze tegen de vriendelijke verpleger.
Gelukkig ervaar ik het zelf niet zo, maar kan me haar gevoel goed voorstellen, je staat zo machteloos als zus. 

Op de terugweg hebben we vreselijk gelachen, waarom?
Ik weet het niet, moest zeker wat spanning uit.
Lachen is goed voor een mens, en dat kunnen we gelukkig nog steeds
Zussen ... een rijkdom.