* Ik wil weg rennen, nee dit wil ik niet,..

In de wachtkamer waar ik zit te wachten zitten grauwe mensen en kinderen met kale hoofdjes, mensen die naar beneden kijken en er slecht uit zien. Hier hoor ik niet, dit wil ik niet. Later zie ik een vrouw van mijn leeftijd met een hoofddoek op binnen komen, onze ogen ontmoeten elkaar, is het herkenning? Wat een aparte wrede wereld stap ik binnen, ik kan niet meer vluchten, het zal een plaatst in mijn leven worden. Kan wel janken, ben bang. Anneke mijn zus, zegt heel liefdevol, jij blijft er goed uitzien ;-)   haha ja ja !   Mijn naam wordt geroepen, mevrouw Van Halsema, ja ja dat ben ik. Ik ga staan, een volkomen "gezonde", sterke, nog redelijk goed uitziende ;-) vrouw,.... ja wat wil je van me, ik ben niet ziek, ik ben gewoon Carolien die niks markeert. Maar binnen merk ik dat het wel degelijk om mij gaat. Ik krijg een droge mond als de arts opnoemt dat er best een goed behandelplan is maar dat het ook ernstig is, wil ik dit wel horen??  NEE, ik wil dat niet horen, ik wil gewoon aan het werk en mensen ontmoeten en blij zijn en genieten van het leven, van mijn kinderen en schatten van kleinkinderen. Maar nee Carolien je bent ziek, je hebt kanker, ik kan er niet meer onderuit. Kleed u zich maar even uit mevrouw zegt de arts ... daar sta ik weer met mijn bovenlijf bloot, ben kuis opgevoed, maar daar is op dit moment geen ruimte meer voor, niemand staat er raar van te kijken dat je borsten ontbloot zijn. (het is raar maar ook dat begint te wennen) De borst  is goed genezen van de operatie. Neemt u maar weer plaats in de wachtkamer zegt de arts. Het duurt niet lang of ik wordt weer geroepen. In de grote wachtkamer kijkt iedereen elkaar na, zal zij het ook hebben? Ze heeft nog wel haar!! Een vriendelijke dame in het wit neemt me mee naar een kamer vol met maskers die me aanstaren en een bed met steunen. Ik kijk rond en denk wat gaat hier allemaal gebeuren. Heb weer een droge mond. Ik mag (met kleren aan ;-)  gaan liggen op het bed en daar leer ik hoe ik moet ademhalen tijdens de bestraling. Omdat het hart zo weinig mogelijk schade moet lijden tijdens de bestraling, is het van belang  dat ik mijn adem zo lang mogelijk kan inhouden, en dat vergt enige oefening. Ik krijg een snorkel in mijn mond en een knijper op mijn neus en een hele rare bril met spiegeltjes op waardoor ik de monitor kan zien, in mijn hand krijg ik een koker met een drukknop bovenop.  Rustig ademhalen zegt de zuster, en als jij zo ver bent om je adem 30 sec in te houden geef jij het aan... Ik kan normaal ademen maar zo gauw ik het knopje indruk is ademhalen niet meer mogelijk. Ik moet zeker 25 sec vast houden. Even denk je dat je de controle kwijt bent, niet meer gewoon zien,en niet meer gewoon ademhalen.... brr eng, Heer U bent bij mij, U rust vraag ik nu, langzaam komt er vrede in mijn hart. Al met al deed ik het fantastisch, we waren best snel klaar. De zuster neemt me mee naar een andere ruimte en staan weer andere artsen mij op te wachten, weer mag ( moet) ik mijn bovenlijf ontbloten. Ik mag plaats nemen op een bed die voor een tunnel staat. (voor veel mensen angstaanjagend). Gelukkig is de tunnel kort, ik denk een anderhalf meter, ik kijk omhoog... hoe diep is ie, mijn ogen zoeken de ogen van de arts om mezelf gerust te stellen, en dat lukt deze vriendelijke man heel goed. Het geoefende moest ik hier in praktijk brengen, en dat ging prima. Ik krijg een handtekening van de arts op mijn borst, een aantal kruisjes staan kant en klaar om bestraald te worden.  De vriendelijke man leid mij naar de wachtkamer waar mijn zus Anneke zit te wachten. Ondertussen was ik verkleumd van de kou en ik had honger, 4.5 uur in het ziekenhuis zaten erop.  Toen ik thuis was dacht ik ...heel heftig allemaal, maar heb het toch maar even weer gedaan.