* Workshop

Het is kwart voor 10, ik heb een afspraak in het ziekenhuis, een workshop Looking good, Feel Better.
Ik zou daar om 10.00 uur een lieve oude bekende ontmoeten. We hebben elkaar jaren niet gezien en het voelt zo vertrouwd dat we nu lotgenoten zijn, dat we nu samen naar een workshop voor borstkankerpatiënten mogen gaan. Wat ging ik 100 maal liever met haar naar een kookcursus.
Ik zie er naar uit haar te zien en sta te wachten bij de ingang van het ziekenhuis.

Mensen lopen me voorbij en ze zien niets aan mij, nee ben gewoon Carolien en mag naar een workshop waar ik er beter uit kom te zien. Zal ik door de chemokuur er zo slecht uit gaan zien dat ik deze workshop echt nodig zal hebben?
Mijn schrikbeeld van de chemokuur doet me huiveren,..  grauwe gezichten die uitzichtloos voor zich uit staren, grote kale plekken op hun hoofd, nagels die eraf vallen, sterk vermagerd, (ik kan wel wat hebben)  en geen glans meer in de ogen.
De dingen die ik heb gelezen over chemo is geen kattenpis, wat doet dat ongelofelijk veel met je lichaam en met je geest. Wat ben ik daar bang voor. 

Mijn verwachting wat ik hier aan zou treffen, voel ik in mijn maagstreek. Ik denk aan vrouwen die er niet uit zien, en onder het wachten zie ik elke vrouw als een eventuele lotgenoot binnenkomen.

O nee,... daar in de verte komt een vrouw aanlopen met een hoofddoek op haar hoofd. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen, heb ik nu al teveel kale vrouwen gezien? Ik wil het niet.
Maar langzaam komt ze dichterbij en ik zie een frisse vrouw die er heel goed uitziet met een leuke gekleurde hoofddoek op haar hoofd en ze is leuk gekleed.
Ze stap fier op me af en glimlacht vriendelijk naar me, ze is mooi en heeft sprekende ogen. In mij bloeit een sprankje hoop, is chemo dan toch niet half dood makend.

Met elkaar (inmiddels is de lieve vriendin aangekomen) lopen we door de gangen van het ziekenhuis en komen terecht in een soort vergaderruimte die omgebouwd is tot een schoonheidssalon.

Spiegels, make-up en pruiken staan klaar om ons de werkelijkheid te laten zien, de mooie opgemaakte dames popelen om het ons naar de zin te maken. Ze maken ons blij met een toilettas met prachtige make-up spullen erin.

                                                                    


Iedereen krijgt een setje met sjablonen om je wenkbrauwen te tekenen als die ook uitgaan vallen. De keurige schoonheidsspecialiste  deelt zonder blikken of blozen mee dat de wenkbrauwen bij sommige dames helemaal niet meer terug komen... hé ...dat kan toch niet?

En daarom bied ze nu permanente getatoeëerde wenkbrauwen aan,... hoezo business!!

No way, mijn haren komen terug,  ze zijn immers geteld : Lucas 12:7

Er hebben al meer dames plaats genomen, ik geef ze vriendelijk een hand. Er zit één dame (ik zie het gelijk, ben immers 20 jaar kapster geweest) met een pruik op die volgens mij zo droog is als stro. Daarnaast een paar oudere dames waar het haar alweer een beetje zichtbaar is. 
De frisse vrouw haalt met een sierlijke handomdraai haar hoofddoek af, 3 mm haar zie ik daar onder vandaan komen. Maar ze blijft mooi.


Ik klamp me vast aan die vrouw en het verhaal wat ze vertelt zuig ik op. Ze heeft haar 6de chemo kuur er op zitten, ze moet er nog 2 doorstaan. Wat een kracht en energie geeft die vrouw .
Ik hoop dat ik me met deze vrouw mag gaan vergelijken. "Positief er in gaan staan" zegt ze en na de workshop lopen we samen naar de parkeerplaats, in de auto  roepen we nog naar elkaar "zet' m op je kunt het"! Door deze vrouw is mijn schrikbeeld voor de chemokuur veranderd naar acceptabel.

Dank u Heer, voor de ontmoeting met deze geweldige vrouw.