* Mijn marathon

Donderdag 26 oktober, ik stap in de auto en rij naar het ziekenhuis, mijn bloed moet weer worden gecontroleerd voor de 5de chemokuur. Het regent, de ruitenwissers vegen allerlei gekleurde bladeren van mijn voorruit af. Het is herfst, ook herfst in mijn lijf. De kracht die ik normaal had, is aan het afbreken. 

Als ik de bijna volle wachtkamer van het laboratorium binnenkom wordt ik al snel opgeroepen. Wordt namelijk een spoedje genoemd, dus ik mag voor.
Ik neem plaats op de riante stoel, de zuster zoekt een mooie ader om de naald in te zetten. Ze ziet dat mijn rechterarm al enige chemosporen vertoont. 

Eén ader kunnen ze niet meer gebruiken, die is verkleurd en voelt heel hard aan, aangetast door de chemo. De linkerarm is nu aan de beurt, met alle gemak wordt er bloed uit mijn ader getapt. De zuster brengt de buisjes bloed gelijk naar het laboratorium.
Ik moet een uur wachten op de bloedwaarden, en neem plaats in de wachtkamer op de afdeling oncologie. Altijd een beetje spannend. Op de achtergrond hoor ik treurig muziek, niet echt gepast vind ik. Wordt er in ieder geval niet blij van, waarom geen opwekkingsmuziek ;-) daar wordt je wel blij van. 

Tegenover mij hangt een rek met allerlei soorten lectuur, voor en over kankerpatiënten. Ik pak een tijdschrift, met de titel "KRACHT"  hm, dat kan ik wel gebruiken. Mijn blik valt op de grote letters op de voorpagina. 

BEHOED JEZELF voor treurnis, sta stil bij al het MOOIE. Er staat een zelfbewuste man op de voorpagina. Hij leunt op zijn stoel met wielen die hij altijd bij zich heeft. Eén been is hij kwijt, 5 jaar geleden brak hij zijn been, zomaar, en toen bleek het botkanker te zijn. Een indrukwekkend verhaal.

Hij zegt "kanker gaat met veel onzekerheden gepaard. Vaak weet je niet hoe ziek je echt bent en wat de perspectieven zijn. Dat je gewoon soms verrekte bang bent".
De zin op de voorpagina deed iets in mij.

Een pagina verder zie ik een stralende vrouw op een foto, met een kort verslag. Een jonge vrouw van 41 die rugklachten had, en haast niet meer kon lopen,... prognose, kanker, uitgezaaid over het hele lichaam. Ze heeft kleine kinderen, maar gelukkig een fijne familie om haar heen die de kinderen op kunnen vangen.

Ik lees het verhaal en moet slikken als onder aan het artikel staat,.. 24 mei 2012 is Carin overleden, wat een rotziekte.

Hoezo behoeden voor treurnis??

Marja 

"Hallo Carolien" hoor ik Marja zeggen, "kom erin". Ik schrik er een beetje van, zo diep verzonken in het blad. Ik leg het blad terug en loop achter haar aan. 

Marja en ik hebben inmiddels een leuk contact. Zij heeft mij toentertijd het slechte nieuws verteld. Haar bewogenheid toen, en haar reactie op mijn angstige blik, heeft mijn hart geraakt. Ze leeft met me mee, en is altijd in staat om eerlijk en toch bemoedigend te zijn.  

In deze vervelende situatie is zij een zegen voor mij.

Ze had goed nieuws, mijn bloed was goed, beter als de vorige keer. Dus de kuur van maandag gaat door.

                                                                                       
             

De afgelopen week is het best goed gegaan. Gelukkig zijn de bijwerkingen niet zo heftig als ze voorspeld hadden. Zoals nagels die groen worden of er zelfs afvallen. Gelukkig heb ik nog gewoon mijn mooie nagels. De vermoeidheid blijft aanhouden, heb zelfs het gevoel dat het toch echt zwaarder wordt. De oncoloog zegt "het is niet niks Carolien, je lichaam is constant met een marathon bezig". Ik vecht ertegen. Ben druk bezig mijn grenzen daarin te zoeken, wat kan ik nog wel, en wat kan ik niet meer. Maar ik moet "mijn marathon" in mijn (bijna lege) agenda gaan inplannen,... Carolien is met een marathon bezig.
Ik ga het langzaam accepteren dat mijn lichaam de herfst ingaat. 

Ik dank God dat het volgend jaar weer voorjaar wordt, dat weet ik héél zeker. 

Dat behoed mij van treurnis.