* Vakantie

Er zijn zoveel dingen waar ik dankbaar voor ben. Er zijn zoveel mensen die het zo goed met me voor hebben. Vrienden die om me denken en me verrassen met bloemen, zussen die met me mee gaan naar misselijkmakende afspraken in het ziekenhuis. Familieleden die intens meeleven. Mensen die klusjes voor me willen doen.

IJs eten met zus Anita

Een moeder die bijna dagelijks op haar fiets bij mij op bezoek komt om de bloembakken in mijn tuin water te geven (als het mij niet lukt) en het onkruid weg te halen. Geweldig dat ze op haar 86 ste en op haar manier zo'n zorgzame lieve moeder wil zijn.

Een schoonzus die boodschappen voor me doet. Vriendinnen die gewoon langs komen en me diep in de ogen kijken, en die me zonder schroom wel gemeend knuffelen.

Een whatsapp op een mooie zaterdagavond om er even uit te zijn en een lekker ijsje te eten. Een goede vriend die mijn papierwerk bijhoud en daardoor een zegen is in mijn situatie. Mailtjes die mij bemoedigen. Sms'jes die binnen komen. Een mooie kaart met een regenboog.

 

Een cadeautje wat op mijn werk in mijn postvak lag. Ik weet nog steeds niet van wie, maar het is een bijzonder cadeau. Een ketting met een kooitje eraan, en in dat kooitje een vogeltje. Blijkbaar een collega die mijn blog leest ( zie  "mijn kooitje" maand juni) en dit zag hangen in een winkel en daarbij aan mij dacht. De ketting hangt op een speciaal plekje in mijn kamer.Thank you mysterie-collega.


Ik kan nog wel even doorgaan, zoveel goeds.

En toch ben ik de afgelopen tijd een beetje uit mijn doen. Het onbehaaglijk gevoel wat elk jaar terugkeert, waar ik telkens tegen aanloop en tegenop zie..... de vakantieperiode.

Mensen die ik lief heb gaan, of zijn op vakantie. Heel logisch en terecht, en zeer zeker verdiend, maar dit jaar  is het onbehaaglijk gevoel dat die mensen die me zo omringen met al de bovengenoemde zegeningen "allemaal" tegelijk weg zijn.

Pff, Grinnik, op het moment dat ik het nu echt benoem en opschrijf, weet ik ook wel dat het niet zo ernstig is, en dat het tijdelijk is, en dat er best nog schatten in de buurt zijn, ..maar het voelt gewoon even zo voor mij.
En ach, ik ben ook maar een mens.

Ben gewoon blij als het straks allemaal weer normaal is.

Gelukkig is God nooit op vakantie.

Verder gaat het best goed. De eerste chemokuur heb ik goed doorstaan, maar vorig weekend kreeg ik toch nog ineens erg last van de ogen, ze voelden heel droog aan, net of ik constant in een woestijn rond liep, de ogen traanden steeds. Ook mijn slijmvliezen waren uiterst gevoelig, en mijn keel deed pijn. Dit alles  heeft een paar dagen geduurd. Ook het onbehaaglijk gevoel dat de gif werkzaam is in mijn lijf, is nu weg. Het gaat de goede kant op, mijn lichaam is zich aan het herstellen en mijn afweersysteem komt weer op orde.
Volgens de oncoloog moet ik dingen doen die ik leuk vind, niet teveel piekeren en ook dingen ondernemen, dat is goed voor je herstel.
Dus gisteren was het een feestje...
Zwemmen met mijn dochter en schoonzoon en kleinkind Floortje, in een overdekt zwembad. Omdat ik verwacht dat ik deze week mijn haren  nog ga verliezen (wilde haren ben ik allang kwijt ;) was het voor mij dubbel feest.

Floortje is een beetje eenkennig aan het worden, meestal gaat het goed, en lacht ze regelmatig naar me, maar toen ik kopje onderging en met een nat hoofd weer boven water kwam, begon ze toch met haar lip te trillen, zo van,.. help, wie is dat. Gelukkig was haar moeder in de buurt.
Een half uurtje later was mijn haar weer droog en leek ik weer op de oma die ze kent, en kwam haar glimlach weer te voorschijn.
Gelukkig ligt er een pruik klaar voor straks als het haar helemaal weg is. En onder de pruik zit straks gewoon nog steeds dezelfde oma.

Mijn buitenkant zal er anders uit gaan zien, alles kunnen ze van me afpakken maar Gods liefde en Gods kracht in mij kan niemand van me afnemen.

27 augustus de tweede kuur.