* Batterij

Zondag 22 sept, het is prachtig weer, één van mijn lieve vriendinnen komt op bezoek.
Ik zei nog tegen haar "neem je laarzen mee, kunnen we een wandeling maken langs het kanaal".
De bel gaat, daar staat ze, wat is ze mooi. Met haar lange blonde haren en haar open gezicht straalt ze helemaal.
"Heerlijk dat je er bent" zeg ik tegen haar. We omhelzen elkaar, we hebben elkaar al een tijdje niet gezien. Ze stapt pittig naar binnen, haar sportschoenen blinken aan haar voeten.
"Het is zulks mooi weer" zegt ze " ik dacht laarzen hoef ik niet mee".

Geen koffie, maar direct in de benen. We lopen mijn tuinpad af en ze zegt "het is echt zo, je eigen natuurgebiedje zo vanuit je tuinpad, wat woon je hier geweldig mooi!!"

Achterthuis

Vol enthousiasme loopt ze naast me. Nog geen 400 m verderop, gaan we de dijk omhoog en staan we bij het eemskanaal. Rust... helemaal alleen, geen mens om ons heen.
Van alles passeert de revue, we hebben zoveel te vertellen aan elkaar.
"Zullen we gaan zitten"? vraag ik haar "het gras is droog". We nemen plaats aan de kant van het water. Af en toe komt er een bootje langs varen. Wat is het hier heerlijk. Het kabbelende water, de warmte van de zon, het gras dat naar de herfst ruikt.
Dank u Heer, wat een heerlijke plek.

Het gesprek is niet alleen ernstig, het gaat ook niet alleen over mijn ziekte. Er is ruimte voor beide, haar dingen zijn net zo belangrijk. Er is ook tijd voor humor. Plat op onze rug hebben we gelegen, en vreselijk gelachen om,... tja ik weet het echt niet meer.
We kennen elkaar al jaren, en hoe mooi is het om te zien dat we met bepaalde dingen op elkaar lijken, één woord is soms genoeg.

Aan het kanaal

Als ik mijn zorgen met haar deel, hoe ik met mijn ziekte omga. Dat ik mezelf altijd zo sterk houdt, dat het moeilijk is om zwak te zijn naar anderen toe. Immers als ik zwak ben laat ik me niet zien. Deze grote, sterke vrouw is heus niet altijd sterk.
Ze keek me aan, het werd even stil.
Met haar hand aaide ze liefdevol over mijn, met pruik getooide, hoofd.
Daar was deze sterke vrouw niet tegen bestand.
Dat ene gebaar, die hand van mijn vriendin, zo van,.. je doet het zo goed.
Dat was genoeg om mijn opgestapelde tranen, als een vloedgolf naar buiten te laten komen.

We horen voetstappen door het gras achter ons, mensen met een hond, het kan ons niks schelen, dit is ons moment, quality time op het hoogste niveau.

Ik kan er weer even een tijdje tegen, mijn tranenvaatje is weer leeg, mijn batterijtje is weer vol. Vriendinnen,..een ongelofelijke zegen, en gelukkig heb ik ze, en allemaal op hun eigen manier belangrijk voor mij en ik voor hun. (denk ik ;-)