* Stap voor stap

Vanaf de kerstdagen kamp ik al met pijn in de linkerborst en in de ribben.
Heb het geregeld laten controleren maar ik werd steeds naar huis gestuurd met het vermoeden dat ik teveel mijn best heb gedaan bij de fysiotherapie, waardoor mijn grote borstspier overbelast is geraakt, en met de nodige  spanning erbij misschien? Ik en spanning, onmogelijk....
De pijn bleef aan, nu inmiddels al meer dan twee weken. Vorige week dinsdag was ik bij de Aldi en zette ik mijn boodschappenkistje in de auto, daar kreeg ik zulke pijnscheuten in de borststreek dat ik met dichtgeknepen ogen in de auto zat te wachten dat het wegtrok. Ik denk, dit trek ik niet langer en ben gelijk naar de huisarts gegaan.
Na het onderzoek melde ook hij dat het waarschijnlijk de spieren zijn en de naweeën van de bestralingen moest ik ook niet onderschatten. Maar de ribben, daar maakte ik me meer zorgen om. "Als het over twee weken niet over is moet je terug komen, dan moet het iets anders zijn" zegt de arts. Ik zeg "hoe bedoelt u, kan het al zo snel terug zijn na mijn behandeling".
"Ik moet eerlijk tegen je zijn" zegt hij, "ja dat kan, maar dat gebeurd haast nooit, ik ga niet van het ergste uit, maar van spierpijn". Hij kijkt mij aan en zegt, "jou gezicht spreekt boekdelen, ga maar op de foto morgen, dan weten we het zeker" Inderdaad, dat wil ik heel graag.
De volgende dag ga ik op de foto, en dan is het weer afwachten. Moet er toch niet aan denken, ribben en uitzaaiingen, daar heb ik het allemaal niet voor gedaan!!
Vrijdag zou ik bellen voor de uitslag. Wat duren dagen dan lang zeg. Donderdagavond had ik nog een vriendin aan de telefoon, die vertelde ook een verhaal van haar collega waar het ook gelijk weer terug was en die was alweer aan de chemo.... o men, dat wil ik helemaal niet horen.

Ik leg de telefoon neer en er werd gelijk weer gebeld. "Met dokter A..." mijn hart klopt in mijn keel, de huisarts zo laat nog op de avond? dat moet wel menens
zijn. Hij zegt "ik ben even met de uitslagen bezig en ik zag jou naam en ik denk bel haar even". Ik zeg zachtjes "ja"?
"Het is allemaal goed hoor, helemaal geen uitzaaiingen, helemaal schoon". Ik kon hem wel door de telefoon heen zoenen.
Hij zegt "waar de pijn nu vandaan komt weten we niet, maar we wachten nu eerst af of het langzaam beter wordt. Het zal toch wel overbelasting zijn en de borstspier zit aan de ribben vast, de naweeën van de bestralingen speelt ook een grote rol mee"
Okè okè ik vind alles goed, mijn avond kon niet meer stuk.
Wat een attente huisarts die weet dat een patiënt in spanning zit, en haar gerust stelt met een telefoontje.
De volgende dag mag ik zware paracetamol met codeïne ophalen, want de pijn zit er nog steeds, dus nu maar weer rustig afwachten.
Spanning? ja dat heb ik wel even flink gehad de laatste dagen.
En dat is niet raar, ik zal mijn lichaam opnieuw moeten leren vertrouwen.
Stap voor stap.