* Aanvulling

Hoi smartphone gebruikers,

Ik heb op mijn eigen smartphone ontdekt dat het lied dat ik onderaan het vorige bericht heb geplaatst, niet te zien vanuit je mailbox.
Als je op "Seasons" klikt bovenaan het bericht, kom je automatisch op mijn blog.
Daar is het lied wel te horen en te zien en daar kun je eventueel ook reageren, als je daar behoefte aan hebt ;-)
De moeite waard om te kijken, en hij hoort bij het bericht.

Voorzichtig met vuurwerk
Carolien.

* Fier vogeltje

Mijn laarzen die in de bijkeuken staan, staan stijf van de kou. Brr, toch maar even bij de verwarming zetten. Ik wil ze zo aantrekken om een frisse neus te halen.
Mijn nieuwe paarse jas trek ik met een glimlach aan, hoe durf ik een  PAARSE jas te kopen. Het is net of het mij niet meer zoveel kan schelen wat men ervan vind. Zó, dat heb ik toch maar even geleerd door de moeilijke periode van het afgelopen jaar heen. Het is allemaal zo betrekkelijk., dus nu een keer geen zwarte jas, maar een knal paarse, prachtig, en bijzonder prachtig omdat hij in de aanbieding was. ;-)

Ik trek mijn kraag omhoog, sjaal om, handschoenen aan, en stap fier mijn tuinpad af.

Er loopt niemand, het is immers veel te koud. Maar ik voel me fit, en wil even de wind door mijn (nep) haren voelen. Onder mijn pruik komen langzamerhand nieuwe, hele zachte haartjes tevoorschijn, de kleur is wat vaag, maar dat is straks wel te verhelpen. Mijn nagels krijgen weer de oude kleur, mijn ogen beginnen zelfs weer een beetje te stralen. 

Heel even in mij is er een geluksmoment, die zo voelt als een knipoog van mijn Hemelse Vader. Een ondeugende drang komt er in mij naar boven om in de plassen te springen, net als mijn dochters vroeger deden als we de hond uitlieten. Ik kon me bedwingen en geniet volop want vandaag is mijn energiepeil hoog. 

Als mijn rondje van een kwartier er bijna opzit, krijg ik toch wel last van mijn rug, en ben blij dat ik bijna thuis ben. Zo nu even weer uitrusten, kopje koffie, heerlijk dat warme huisje van mij. 

De afgelopen weken, na mijn laatste kuur in november, had ik totaal geen energie, en daardoor geen puf om een nieuw bericht te plaatsen. Een boodschap doen was al een belasting voor mijn lichaam. 

Het plezier wat ik altijd beleefde om met mijn dochter even te gaan winkelen, werd verknald door het feit dat ik overal moest zitten, mijn benen waren als lood. Niet alleen mijn lichaam raakte op, maar ook mijn positief denken raakte in de knel.
De laatste dagen gaat het gelukkig echt beter, en daarom zit ik nu achter mijn laptop, tijd voor een nieuw bericht.

De post komt net binnen en ik bekijk de kaartjes van mensen die mij goede feestdagen wensen. Heel vaak raken kaarten mij, en krijg ik een brok in mijn keel van de dingen die mensen mij toewensen en mij bemoedigen. Ook dit keer, ze schrijft ... "dit kleine vogeltje ziet er zo dapper uit in de sneeuw, doet me aan jou denken, aan jouw fierheid in het proces",... dank je wel voor je lieve kaart Marga.

Het is ook zo'n mooi beeld bij het verhaal van mijn vogeltje in het kooitje, waar ik mee begon in het begin van mijn blog. Ik ben er inderdaad fier doorheen gegaan,.. maar ook af en toe, struikelend, twijfelend, huilend, en soms ook heel zwak. Met God heel dichtbij, maar ook soms heel alleen, ver van alles en God vandaan. Het is een proces van overgave en vertrouwen, en altijd, echt altijd kom ik bij God terug. Bij Hem ben ik nooit alleen.

Het jaar 2013 komt er aan, en ik hoop op volledig herstel en blijvende genezing.
Het "fiere" vogeltje zal langzaam weer gaan vliegen.

Dank jullie wel lieve mensen, voor het meeleven van het afgelopen jaar. Ook al leek ik vaak heel erg sterk, dat was niet altijd zo. Zwak zijn stond niet in mijn woordenboek, dat is op zich al een heel leerproces voor mij. Maar ik ben er doorheen, Yes. En jullie hebben mij door het lezen van mijn verhaal, te reageren op mijn blog, door mij kaarten te sturen, bloemen te geven, mij te bellen, te smssen, te appen, te bezoeken, voor mij te zorgen, mij te knuffelen, te troosten, met mij te wandelen, en voor mij te bidden....(en ik kan er nog wel een paar noemen) er doorheen gesleept. 

Ik weet uit ervaring dat elkaar gezondheid wensen heel betrekkelijk kan zijn, maar toch wens ik iedereen die dit leest een gezond en vooral gezegend 2013.
Waar je ook doorheen moet het komend jaar, weet dat je nooit alleen bent.

* Lege handen

Aankomende maandag is het drie weken geleden dat ik mijn laatste kuur heb gehad. Hoef gelukkig niet naar het ziekenhuis om weer een chemokuur te ondergaan, geen klap onderuit, maar rust.

Wat vallen mij deze laatste twee kuren tegen. De vermoeidheid voelt als totale krachteloosheid.
Afgelopen woensdag moest ik naar de bedrijfsarts. Onderweg branden de tranen al in mijn ogen, wat moet ik vertellen, hoe zal het gaan. Ik krijg vandaag een nieuwe arts, weer een onbekende.
In de wachtkamer neem ik een kopje cappuccino, in mijn linkerhand heb ik een zakdoek ..mijn ogen tranen zo. Make-up kan de vermoeidheid niet meer van mijn gezicht afhalen.
Probeer een volkomen oninteressant blad te lezen die op de tafel ligt. In grote letters zie ik staan "Tatjana komt opnieuw in de playboy"..... tja.

"Mevrouw van Halsema, komt u maar binnen hoor". Ik neem mijn cappuccino mee, en laat Tatjana voor wat ze is. Loop achter de arts aan, bij de deur laat ze mij voorgaan in haar kantoor.
Als ze achter haar pc kruipt en mij voorleest wat haar voorganger heeft genoteerd over mij, en mij uiteindelijk vriendelijk vraagt "hoe gaat het nu met jou?" begin ik te vertellen, "Ik rolde er best goed doorheen en dacht, ik ben er bijna, maar dit valt me zo tegen. Ik voel me zo slecht en zie er slecht uit."


Ik weet niet hoe jij er normaal uitziet zegt ze,.. ik moet lachen, natuurlijk weet ze dat niet, ik zeg,.. "normaal probeer ik er goed uit te zien, als een optimistische krachtige vrouw, met glanzende ogen, die blij is, en lekker oma is".... (zoals hieronder een half jaar terug)

"Hoe kan ik me toch zo moe voelen, mijn ogen staan mat in mijn oogkassen" vraag ik haar.
"Ik wil zo graag even naar het werk, even een kopje koffie drinken.
Daar kwamen de tranen. Ik zeg, "ben zo vreselijk moe."

De arts kijkt me begripvol aan "Het is volkomen normaal" zegt ze, en bied mij een tissue aan.
"de meeste vrouwen die hier komen kunnen de eerste kuren goed aan maar de laatste 2 vallen altijd heel zwaar. Je moet nu echt alleen maar leuke dingen doen en gewoon aan jezelf denken dit hoort bij het proces, het heeft gewoon tijd nodig. Je gaat nu nadenken, nu komt de tijd van verwerken wat er is gebeurd, en dat kost ook energie".
Pfff oke! Het is dus normaal, maar ik heb het gevoel dat ik met lege handen sta.


Donderdag lag er sneeuw, prachtig, maar ik heb geen puf om mijn pad te vegen. Voel me haast bezwaard tegenover de postbode.

Vrijdag was JanPeter (schoonzoon) vrij en die heeft voor mij de sneeuwprut weggeveegd en een paar andere klusjes gedaan.
 Ik helemaal blij, ook omdat Wendy meegaat om boodschappen te doen, alleen lukt me dat niet. En Floortje, die functioneert als batterij voor mij.
Kleinkinderen... ze blijven mij energie geven.



Gelukkig gaat het elke dag iets beter. Over een half jaar ben ik weer de oude hoop ik, vertrouw ik.

Chemokuur 6, de laatste !!

Maandagmorgen werd ik wakker van het zoemen van mijn wekker. Ik druk hem uit, het is nog zo vroeg. Ik ga even naar het toilet, als ik mijn gordijn een klein beetje opzij schuif om te kijken wat voor weer het is, ben ik verrast.
"Oh" roep ik uit, "wat mooi" alles is prachtig wit, het heeft gevroren, ook mijn auto is helemaal bevroren, en het lijkt heel koud. 
Brr ik hoef niet te krabben om naar het werk te gaan. Hoewel ik dat natuurlijk veel liever deed dan mijn laatste chemokuur ondergaan. Heb medelijden met mijn collega's die staan te krabben op dit moment, en heel gemeen van mij,.. ik kruip nog even onder de wol.
Als ik me klaarmaak en onder het tandenpoetsen in de spiegel kijk, ben ik toch blij dat ik niet naar het werk hoef. Ik zie er moe uit en zelfs als ik me opgemaakt heb en mijn pruik opzet, is het niet de oude Carolien.
Geen visitekaartje voor mijn werk achter de receptiebalie bij In de Bres.
Gelukkig zitten er andere prachtige vrouwen die het geweldig doen.

Na een tijdje toch maar naar beneden en ga ik mijn ontbijt klaarmaken. Onder het klaarmaken van mijn budwigpapje** hoor ik al sms'jes binnenkomen.
Ook op mijn blog is gereageerd, berichten via mail, appjes komen binnenwaaien, wat een techniek en wat heerlijk dat mensen al zo vroeg aan me denken en mij bemoedigen, en het allerbelangrijkste....voor mij bidden.

Ik pak mijn medicijnen die ik een uur voor de chemokuur in moet nemen.

Een lekker bakje koffie aan mijn gezellige eettafel, en dan is er quality time tussen God en mij.
Ik pak mijn bijbeltje, die er gehavend uitziet, ezelsoren en geel gemarkeerde teksten, korte kreten die ik heb genoteerd van een goede preek, bladeren die los zitten, dat boek is als brood voor mij.
Als mijn ziel honger heeft, pak ik Gods woord wat leeft .


Voordat ik naar het ziekenhuis rijd, ga ik nog even met Anita, mijn zus, naar de winkel voor wat lekkers voor de zusters. Het is immers een beetje feest vandaag,.... mijn laatste chemokuur
Fennie is er weer en dat geeft een heel vertrouwd gevoel.
Als ze het infuus klaarmaakt, en de dikke naald in mijn ader drukt, gaat het gelijk goed.
Ik voel haast geen pijn en hij zit in één keer goed.!

Wat ben ik blij.

Thank you all.

Dinsdag werd ik wakker met vuurrode wangen, ze gloeiden helemaal, één van de bijwerkingen van de chemo. Heb er de hele dag uitgezien als een gezonde boerendochter. Voel me vandaag toch wel zo goed dat ik zelf even een boodschapje heb gedaan.
Woensdag had ik keelpijn en de hoofdpijn komt ook weer een beetje opzetten.
Donderdagmiddag kreeg ik erg veel last van alle spieren, mijn hele lichaam deed zeer.
Ben gewoon helemaal op.
Ik ben zo blij dat dit de laatste kuur was, niet over drie weken weer een klap.
Het zit erop, mijn collega's zeiden regelmatig tegen mij "je kunt het" en inderdaad,..
ze hebben gelijk gehad!

http://www.tegenkanker.nl/kanker/voeding/budwig-papje.html

* Voetstappen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een bericht heb geschreven. Het was dit keer een beetje moeizaam om iets uit mijn hoofd te persen. Het ene bericht gaat makkelijker als het andere bericht.
Vermoeidheid speelt een grote rol hierin.
Donderdag 15 november is mijn bloed weer gecontroleerd. De uitslagen waren goed.
Dus maandag 19 november om 11.00 uur de zesde chemokuur, mijn laatste...Yes !


Eén van de bijwerkingen van de 5de kuur is dat ik nog steeds moet dealen met flinke vermoeidheid.

Ook zijn mijn nagels een beetje groen geworden, ze hadden me daar al voor gewaarschuwd, maar het lijkt toch vreemd. Geen groene vingers (die had ik al) maar groene nagels. Mijn ogen tranen regelmatig en zien er vermoeid uit. Nou ja wat wil je Carolien, het kan niet onopgemerkt aan je voorbij gaan.
Mijn, normaal gesproken, dikke wenkbrauwen die gewend zijn om rond de twee weken een epileerbeurt te krijgen, staan er wat zielig bij. Mijn wenkbrauwenpotlood maakt overuren. De zwarte wimpers die normaal fraai rond mijn ogen wapperen ;-) zijn nu afhankelijk van het aanzetten van wat extra mascara.
Blij dat ik een vrouw ben, en dit soort hulpmiddelen kan gebruiken.


Zelfs ongewenste haartjes op benen en stt..... onder mijn neus zitten is er niet meer. Mijn hoofdhuid gaat bijna glimmen als ik onder de douche heb gestaan. Apart dat alles wendt. Ben eigenlijk nooit echt geschrokken van mijn kale hoofd. Maar ben wel blij dat het straks allemaal weer terug komt.
Eén voordeel, heb geen kapperskosten.

Woensdag ben ik bij vrienden op bezoek geweest, mensen die van heel dichtbij meeleven. Ze hadden mij uitgenodigd om te komen eten. Marianne kookt altijd zo lekker dus schuif graag aan naast Wim rond hun gezellige eettafel. Een heerlijke ovenschotel wordt ons voor gezet, eten, vrienden, een perfecte combinatie van ouderwets genieten.

Weet je,..
Soms voel ik me een heel mens en de volgende momenten zijn dan weer heel slecht.
Vanmiddag was ik gevloerd, ik had het gevoel dat ik al mijn kracht kwijt was. Had verschillende emotionele dingen meegemaakt de laatste dagen en dat slaat er dan extra in.
Die vermoeidheid is zo'n machteloos gevoel, waar ik zo moeilijk aan toe wil geven. Maar ik moest er nu aan toegeven en heb wat traantjes weggepinkt. Gelukkig was Wendy, mijn jongste, dochter op bezoek, en die was even heel lief voor mij.

Ik wil jullie vragen voor mij te bidden voor de kuur van morgen. Dat alles goed mag gaan, met het inbrengen van het infuus en dat de bijwerkingen mee mogen vallen.

Het is nog steeds een geweldig gevoel dat er zoveel mensen om me heen staan en voor mij bidden.
Ik voel me gedragen. Bedankt voor jullie kaartjes en alle andere lieve dingen.

                                                   

* Chemokuur 5

Zaterdagmorgen half 9, ik trek de gordijnen van mijn slaapkamer open. Het is rustig weer buiten. De grijze wolken schuiven langzaam langs elkaar heen. Wat liggen er al veel bladeren op de grond. Het is een schilderij van kleuren. Wat zal ik vandaag eens gaan doen. Eerst maar even onder de douche. Na mijn ontbijt neem ik plaats aan mijn grote eettafel, mijn voeten lekker op de verwarming.
Ik pak het kalendertje van Max Lucado, en lees de dagtekst. Daar moet ik even over nadenken.

Mijn blik valt over mijn tuintje, de eenjarige bacopa doet nog zo vreselijk zijn best. Ondanks dat ik er niks aan doe, heeft het witte plantje een enorme aantrekkingskracht op mij.
Gisteren kreeg ik van Frits en Froukje een mooie bak met winterviolen. Heerlijk, ik hoop dat ze de hele winter bloeien.
Ik zoek inspiratie voor dit nieuwe bericht, er is zo weinig gebeurd de laatste week.

Oeps toch wel,  ik heb maandag mijn 5de chemokuur gehad.
Ik was zo vitaal de eerste dagen na mijn kuur, maar woensdag kwam de man met de hamer.
Ze hadden me ook gewaarschuwd, dat de bijwerkingen pas een aantal dagen later zouden gaan optreden. Maar het is zo raar, je verwacht het dan gewoon niet meer.
Woensdagavond deed mijn hele lichaam pijn, en de hele nacht heb ik een bonkende hoofdpijn gehad. Ook de donderdag was niet om over naar huis te schrijven.
Heb me alleen gevoeld, en begin te ontdekken dat het bij het proces hoort. Niemand is daar verder schuldig aan, alles begint gewoon te worden. Zelfs ik begin er aan te wennen dat het stil wordt om mij heen. Ja zo werkt het, het is een knokpartij die alleen jou aangaat.
Uiteindelijk toch maar een zus gebeld of ze langs wilde komen. Ook zij is alleen en weet heel goed hoe dat voelt.
In dit proces mag ik leren om te relativeren, om in te zien,... wat deed ik voor een ander toen ik gezond was. Ging ik bij zieken op bezoek? En dan kom je tot de ontdekking dat ik daar ook in gefaald heb.
De verwoestende kracht van zelfmedelijden, die je niet verder brengt als  "laat mij maar, ik kruip weg in mijn kooitje", heeft nodig dat je jezelf een klets om de oren moet geven en tegen jezelf moet zeggen.
Vooruit Carolien....


Dus ben op de fiets gekropen en heb garen gehaald. Ga iets moois maken voor mijn dochter in Zeeland, die is altijd zo lekker brocant bezig, en alles wat gehaakt is, krijgt bij haar een bijzondere plek. Of voor mijn andere dochter, die wil graag gehaakte bloemetjes voor op truitjes voor de kleine meid.
Onderweg kom ik allerlei bekenden tegen, die me aankijken, zelfs nakijken. Begin er blijkbaar toch anders uit te zien,.. geeft niks.

Dan zie ik een moeder lopen met een kind in een rolstoel, zwaar gehandicapt. In de ogen van de moeder zie ik wanhoop en eenzaamheid.
Wat is het toch raar met een mens, dat je weer met je beide benen op de grond komt, als je ellende ziet die zwaarder is. Als ik de moeder en het kind voor laat gaan in een winkel, kruisen onze blikken elkaar, ik lach naar haar, en bid haar in gedachten moed en vreugde toe.

Onderweg naar huis besef ik, het gaat allemaal niet zo zeer om mij.
Als ik mijn tuinpad op fiets en de bacopa zie bloeien en mijn warme huisje binnenstap, is mijn gevoel van zelfmedelijden verdwenen als sneeuw voor de zon.
Zo werkt het blijkbaar toch weer. Kom uit je kooitje, en tel je zegeningen.

* Thuiskomen

Zondagmorgen, ik zit in mijn nachtkleding voor de tv, Family 7 is mijn favoriet.
Mijn gemoed is onrustig en wiebelig. Mijn batterij begint een beetje leeg te lopen. Herfst heeft nooit zo'n goede invloed op mij. Achter het glas is het zo mooi buiten. Een stralende blauwe lucht. De zon schijnt. De gele bladeren dwarrelen door de lucht, ze laten zich meeslepen door de wind.
Ik sluit mijn ogen, en bid zachtjes, Heer alstublieft, zegen mij.

De stemmen van prachtige mensen uit het programma "HOME COMING" komen mijn kamer binnen, en niet alleen mijn kamer, als een oceaan stroomt het mijn ziel binnen. Stralende mensen die stemmen hebben als nachtegalen. De hele crew is in Israël, en ze laten prachtige beelden zien van Jeruzalem. Het is mijn hartsverlangen om ooit naar het land te gaan waar Jezus heeft rondgelopen, mensen heeft genezen, heeft geleden en is gestorven, en weer is opgestaan.
Een uur van aanbidding, My God is a awesome God.
Het heet niet voor niks  "HOME COMING"

Het is thuiskomen bij Hem die alles geeft wat ik nodig heb.
Herfst is ineens weer een beetje lente geworden.



Volume op 9 ;-)

* Mijn marathon

Donderdag 26 oktober, ik stap in de auto en rij naar het ziekenhuis, mijn bloed moet weer worden gecontroleerd voor de 5de chemokuur. Het regent, de ruitenwissers vegen allerlei gekleurde bladeren van mijn voorruit af. Het is herfst, ook herfst in mijn lijf. De kracht die ik normaal had, is aan het afbreken. 

Als ik de bijna volle wachtkamer van het laboratorium binnenkom wordt ik al snel opgeroepen. Wordt namelijk een spoedje genoemd, dus ik mag voor.
Ik neem plaats op de riante stoel, de zuster zoekt een mooie ader om de naald in te zetten. Ze ziet dat mijn rechterarm al enige chemosporen vertoont. 

Eén ader kunnen ze niet meer gebruiken, die is verkleurd en voelt heel hard aan, aangetast door de chemo. De linkerarm is nu aan de beurt, met alle gemak wordt er bloed uit mijn ader getapt. De zuster brengt de buisjes bloed gelijk naar het laboratorium.
Ik moet een uur wachten op de bloedwaarden, en neem plaats in de wachtkamer op de afdeling oncologie. Altijd een beetje spannend. Op de achtergrond hoor ik treurig muziek, niet echt gepast vind ik. Wordt er in ieder geval niet blij van, waarom geen opwekkingsmuziek ;-) daar wordt je wel blij van. 

Tegenover mij hangt een rek met allerlei soorten lectuur, voor en over kankerpatiënten. Ik pak een tijdschrift, met de titel "KRACHT"  hm, dat kan ik wel gebruiken. Mijn blik valt op de grote letters op de voorpagina. 

BEHOED JEZELF voor treurnis, sta stil bij al het MOOIE. Er staat een zelfbewuste man op de voorpagina. Hij leunt op zijn stoel met wielen die hij altijd bij zich heeft. Eén been is hij kwijt, 5 jaar geleden brak hij zijn been, zomaar, en toen bleek het botkanker te zijn. Een indrukwekkend verhaal.

Hij zegt "kanker gaat met veel onzekerheden gepaard. Vaak weet je niet hoe ziek je echt bent en wat de perspectieven zijn. Dat je gewoon soms verrekte bang bent".
De zin op de voorpagina deed iets in mij.

Een pagina verder zie ik een stralende vrouw op een foto, met een kort verslag. Een jonge vrouw van 41 die rugklachten had, en haast niet meer kon lopen,... prognose, kanker, uitgezaaid over het hele lichaam. Ze heeft kleine kinderen, maar gelukkig een fijne familie om haar heen die de kinderen op kunnen vangen.

Ik lees het verhaal en moet slikken als onder aan het artikel staat,.. 24 mei 2012 is Carin overleden, wat een rotziekte.

Hoezo behoeden voor treurnis??

Marja 

"Hallo Carolien" hoor ik Marja zeggen, "kom erin". Ik schrik er een beetje van, zo diep verzonken in het blad. Ik leg het blad terug en loop achter haar aan. 

Marja en ik hebben inmiddels een leuk contact. Zij heeft mij toentertijd het slechte nieuws verteld. Haar bewogenheid toen, en haar reactie op mijn angstige blik, heeft mijn hart geraakt. Ze leeft met me mee, en is altijd in staat om eerlijk en toch bemoedigend te zijn.  

In deze vervelende situatie is zij een zegen voor mij.

Ze had goed nieuws, mijn bloed was goed, beter als de vorige keer. Dus de kuur van maandag gaat door.

                                                                                       
             

De afgelopen week is het best goed gegaan. Gelukkig zijn de bijwerkingen niet zo heftig als ze voorspeld hadden. Zoals nagels die groen worden of er zelfs afvallen. Gelukkig heb ik nog gewoon mijn mooie nagels. De vermoeidheid blijft aanhouden, heb zelfs het gevoel dat het toch echt zwaarder wordt. De oncoloog zegt "het is niet niks Carolien, je lichaam is constant met een marathon bezig". Ik vecht ertegen. Ben druk bezig mijn grenzen daarin te zoeken, wat kan ik nog wel, en wat kan ik niet meer. Maar ik moet "mijn marathon" in mijn (bijna lege) agenda gaan inplannen,... Carolien is met een marathon bezig.
Ik ga het langzaam accepteren dat mijn lichaam de herfst ingaat. 

Ik dank God dat het volgend jaar weer voorjaar wordt, dat weet ik héél zeker. 

Dat behoed mij van treurnis. 

                           

* Herfst

Sinds kort ga ik naar een fysiotherapiegroep voor oncologiepatiënten. Twee keer in de week een uurtje aan je conditie werken. De eerste keer dat ik mee mocht doen werd mijn hartslag geregeld gecontroleerd, niks mis mee. Maar moest wel eerder stoppen  dan ik had verwacht.
"Je doet teveel je best" zei onze juf Rienke" je wordt zo wit, stop maar".  Pff viel ook niet mee, ben zo gauw moe. "Elke dag een kwartiertje lopen is ook heel goed voor je" zegt ze.
Dus dat doe ik nu. Elke dag een kwartiertje in mijn mooi natuurgebiedje achterthuis.
Vandaag was het weer zover. Ik haal mijn neus op, en snuif de heerlijke herfstgeuren op.
De schelpjes onder mijn voeten knarsen zo lekker. Met stevige stap loop ik over het schelpenpad. Aan de rand van het pad zie ik prachtige paddenstoeltjes ineens uit de grond tevoorschijn komen.


De bomen geuren en het is bladstil. Vuurrood en goudgeel zijn de kleuren die me doen vertellen dat het herfst is.

Seizoenen,.. geweldig, elk seizoen heeft zo zijn eigen charme. 

Even verderop zie ik een egeltje over het pad schuifelen. Snel schiet het  dappere diertje naar zijn holletje. Zal wel niet lang meer duren dan gaat hij zijn winterslaap houden. Best een goed idee van God onze schepper, om dat in de schepping te leggen,.. de winterslaap. 

Er komt een dame aan met een loslopende hond. De hond komt enthousiast naar me toe rennen, brr niet leuk. "Hij doet niks, hoor ik de dame roepen" Tja dat zeggen ze allemaal, denk ik bij mezelf. Ben altijd blij als zo'n hond weer voorbij is.
Ondanks dat ik geniet van de luchten, de geuren, en de kleuren, ben ik blij als ik weer thuis ben. Eerst maar weer rusten. Moet naar mijn lichaam luisteren. En dat is een hele kunst, maar zeker een must.
Het gaat verder best goed. Ben deze kuur helemaal niet misselijk geweest, maar wel een aantal griepverschijnselen. Zoals spierpijn, gekneusd gevoel in de ribben en tintelingen overal. Mijn wenkbrauwen en wimpers zijn niet meer wat ze geweest zijn, ook sprankelen mijn ogen niet meer zo als ik gewend ben,..beetje jammer. De vermoeidheid is echt een verhaal op zich. Het is nodig om elke middag even naar bed te gaan. Even rusten. En daar moet ik mezelf echt toe dwingen. Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam zegt,.nee.

Dus een kwartiertje lopen doe ik nu dagelijks, maar wat stelt het eigenlijk voor, het zal nog geen 2 kilometer zijn.  Daarbij moest ik denken aan mijn lieve collega's die maar liefst 25 kilometer voor mij gelopen hebben. (zie vorig bericht)



Even een terugblik naar vorige week zaterdag 13 oktober.
Rond 14.00 uur stonden we bij de finish te wachten. Ik zag ze in de verte aankomen.
Zo dapper kwamen ze aangelopen!








Bettie, Adelle en Ingrid. (vlnr)
Toen ze mij zagen staan, gingen de handen omhoog, en breed lachend kwamen ze mij tegemoet, over en weer werd er geknuffeld.
Wat een geweldig weerzien.

Echte kanjers zijn het.

* Fris en fruitig

Het is een beetje veel, drie berichten in één week, maar dit moest ik nog even kwijt.

Een flinke tijd terug werd er één zin op het werk regelmatig genoemd.

's Morgensvroeg als Ingrid, onze leidinggevende, ons kwam begroeten was het eerste wat ze zei,.. "allemaal fris en fruitig"? en dan gooide ze ons een brede glimlach toe.

Eerlijk gezegd kon ik daar niet zo goed tegen, 's morgens was ik nooit echt fris en fruitig. 

Fris was ik wel, als receptioniste is het van groot belang dat je er fris uitziet, fris ruikt, en fris lacht. Maar de zin "allemaal fris en fruitig" deed mijn haren ten berge rijzen. 

Een ochtendhumeur is niet helemaal het goede woord, had immers 50 minuten de tijd om wakker te worden in de auto, maar heel enthousiast was ik niet 's morgens. Meer zo van, even rustig beginnen. Regelmatig liet ik mijn ongenoegen zien, met een blik van " please". Maar Ingrid bleef enthousiast volhouden. 

Tot ze Sarah werd, en we haar overladen hebben met alleen maar Fris en Fruitige dingetjes. Het was duidelijk voor haar, dat zinnetje waren we beu.
Ze heeft het nooit meer genoemd. 

Ze lacht ons nu vriendelijk toe als ze ons goedemorgen wenst. 

Hier moest ik even aan terug denken toen ik aan het googlen was en onderstaande plaatje tegen kwam. Niet veel later kreeg ik de laatste van A tot Z in mijn mailbox (ons digitaal personeelsblad) en was verbaasd en dacht gelijk, daar past mijn plaatje helemaal bij. Mijn nieuwste blogbericht begon vorm krijgen.
Mijn naam stond met grote chocolade letters in het personeelsblad.
Een "wandeltocht voor Carolien"?? Ik weet van niks. 

Met ontroering las ik het stukje, wat een geweldig initiatief van mijn collega's. 

Citaat uit van A tot Z 

Wandeltocht voor Carolien van Halsema! en alle andere vrouwen en mannen met borstkanker.

Op zaterdag 13 oktober wordt op initiatief van Linkin'Ladies, een wandeltocht in de omgeving van Heerenveen georganiseerd ten behoeve van aandacht voor leven met en na borstkanker. Ook onze collega Carolien is getroffen door deze ziekte.  Voor haar en alle andere mensen met borstkanker doen wij graag mee aan  deze 25 kilometer wandeltocht "wandeltocht voor Carolien".

Wie doet er met ons mee vanuit In de Bres? Je kunt je opgeven bij Ingrid van der Bij Voor meer info zie www.walkonfriesland.nl

Als mijn gezondheid het toelaat, zit immers midden in mijn 4de chemokuur, hoop ik samen met mijn dochter en kleindochter, ze toe te juichen bij de finish. 

Zet'm op collega's !!

Over fris en fruitig gesproken... ??

Ps: De eerste dagen na de kuur ging het heel goed, het gaat nu iets minder, griepverschijnselen komen om de hoek kijken. Gelukkig niet misselijk.

* Chemokuur 4

Maandagmorgen half 11 komt Wendy, mijn jongste dochter, bij me binnen. Nog even een bakje koffie, en dan gaan we richting Delfzijl voor mijn 4de chemokuur.
Best spannend vandaag, na drie keer dezelfde kuur te hebben gehad, weet je een beetje waar je aan toe bent, en heb je het gevoel, ik heb het onder controle. Ben wel een beetje een controlfreak.
Je weet dat je een paar dagen flink misselijk bent, en daarna weer opknapt. Maar vandaag krijg ik een ander soort chemo, bespaar me al de moeilijke namen van de chemo, het is en blijft chemo. Het is een andere samenstelling met andere bijwerkingen. Ik mocht vandaag ook niet op mijn favoriete schoonheidssalonstoel zitten, de zuster had liever dat ik op bed ging liggen. Oh?.. ik voel een beetje verwarring in me opkomen.
"Je kunt allergisch gaan reageren op de kuur" zegt Fennie, mijn verpleegster. "Zoals"? vraag ik haar een beetje sceptisch. Dikke keel, draaierig worden, wegvallen, prikkelende benen,.... ik wist genoeg, niet leuk allemaal.
Oeps Heer, laat ik niet allergisch zijn, alstublieft niet. Ik voel me onzeker, de zuster zegt nog, "maak je geen zorgen, als dat gebeurt stoppen we gelijk en dat roepen we de oncoloog erbij" tja, daar wordt ik rustig van zeg.
Fennie gaat een mooie ader zoeken om te prikken. Na weer een poging in mijn linkerarm, wat weer niet goed gaat, (Wendy bekijkt het op afstand en ziet aan mijn gezicht dat het pijn doet, ze glimlacht lief naar mij) toch maar kiezen voor de hand, daar lag een mooie volle ader. De naald gaat er zonder problemen in. De eerste zak met zoutoplossing vloeit mijn lichaam in.
Daarna komt de gevreesde zak, met in mijn ogen allergische rommel. Het eerste kwartier zal duidelijk maken of ik allergisch ga reageren. Ik sluit mijn ogen, en bid, en ik weet, velen met mij. Fennie houdt me goed in de gaten, en dat voelt vertrouwd.

Pff de gevreesde tijd is om, het pompje wordt hoger gezet, ben niet allergisch, gelukkig.
Ik krijg een hapje te eten, Wendy mag een maaltijd halen uit de personeelskantine.  Haar broodje is veel lekkerder dan die van mij. Ik kijk afgunstig naar haar broodje.  Broodje gezond met brie. Ik moest het doen met een broodje kaas en een broodje ham. Mijn blik zegt genoeg, ik krijg de helft van haar lekker broodje. Goed opgevoed hé ;-}
Rond 1 uur gaan we weer naar huis. Voel me prima.
Om 4 uur brengt Wendy mij naar Frits en Froukje. Ben nog steeds niet misselijk.
Ze hadden ook gezegd dat de misselijkheid minimaal zal zijn bij deze kuur, en dat is weer een prettige bijkomstigheid. Wel kan ik later in de week last krijgen van griepverschijnselen, en van flinke spierpijn, maar zover is het nog niet, voel me nu goed, en heb zelfs zin aan een nieuw bericht  voor mijn blog.
Heb lekker gegeten, even gelegen, even gezellig bij Frits en Froukje gezeten, en om half 11 ga ik naar bed, voel me nog steeds goed. Wel wat wit om de snoet.



Slapen gaat moeilijk, lig wat te draaien. Maar als ik 's morgens om 9 uur wakker wordt voel ik me prima.
's middags wordt ik weer naar huis gebracht, en geniet van het feit dat deze kuur me tot nu toe reuze meevalt. Dat wil ik  jullie toch even vertellen.
Bedankt voor jullie gebed.
God is goed!

* Koude rillingen

20.000 mensen zijn bij elkaar en zingen "ik weet Hij leeft". Koude rillingen gaan over mijn lichaam.
Ik zit naar Family 7 te kijken, een herhaling van opwekking 2012.
Zoveel mensen die getuigen dat "Hij leeft".
Alle soorten mensen zijn er aanwezig, blank, zwart, dik, dun, mooi, lelijk, jong en oud. De één staat met de handen omhoog, de ander geniet gewoon zittend op zijn stoel, maar het enthousiasme straalt er vanaf. Opwekking (voor degenen die het niet weten) is een 4 daagse christelijke conferentie die jaarlijks met Pinksteren gehouden wordt vlak naast Walibi. Duizenden mensen komen erop af van alle soorten kerken. Heel bijzonder omdat een keer mee te maken.

Als ik daar zo naar zit te kijken op de zondagmorgen, ben namelijk te moe om naar de kerk te gaan, merk ik hoe blij het mij weer maakt. Maar ik weet ook dat die 20.000 mensen, ieder op zich hun eigen rugzak dragen, en worstelen met hun eigen problemen.
Een rugzak, misschien gevuld met,.. huwelijksproblemen, of een scheiding, de nachtmerrie van een depressie, een kind moeten verliezen, of een kinderwens die niet vervult wordt, ontslag, een huis die maar niet verkocht wordt, of verstrikt zijn geraakt in een web van verslaving, een ernstig ziekte, of worstelen met diepe eenzaamheid. Allemaal dingen wat we niet willen voelen in ons leven. We willen immers zo graag gelukkig zijn.
Het doet me goed om te weten, dat ondanks de pijn die veel mensen met zich meedragen, er een oplossing is voor onze rugzakproblemen.

Niet dat alles opgelost wordt zoals wij het graag willen, maar wel dat er rust en vrede komt in ons leven.
Oeps, ben een beetje aan het preken geloof ik,..

Maar ook in mijn leven zijn er worstelingen, ups en downs, ook ik draag mijn rugzak vaak te lang.
Steeds opnieuw moet ook ik aan de bel trekken bij Degene die alles in Zijn hand heeft.
                                                            ---------

Het gesprek afgelopen donderdag met de oncoloog was positief .
Het eerste wat hij vroeg, "hoe gaat het met je, je bent erg moe hè"? Ik hoefde zijn vraag niet te bevestigen, ik zie er moe uit. Hij zegt, "maar het is voor een goed doel waar je nu doorheen moet, zet door, het is tijdelijk. Je hebt een grote overlevingskans, geen 100%, maar wel een hoge".
Blij ga ik weer naar huis.
Maar gisteren was ik zo moe, dat ik het gevoel had dat alle kracht uit mijn benen weggevloeid was. Die krachtige, stevige benen van mij, die altijd maar doorgaan, willen niet meer. Mijn hoofd wil wel maar mijn lichaam zegt,...ik ben zó moe.
Mijn lieve vriendin Els en ervaringsdeskundige, troostmij met haar wijze woorden,
"het hoort erbij, neem rust, en zeg zo nu en dan, nee dat lukt me niet, of zeg gewoon help".

Dat moet ik leren, leren om zwak te mogen zijn.
pff moeilijk, but i know the answer.

Morgen mijn 4de chemokuur. Om 11.00 uur moet ik er zijn.
Please

for me.

* Batterij

Zondag 22 sept, het is prachtig weer, één van mijn lieve vriendinnen komt op bezoek.
Ik zei nog tegen haar "neem je laarzen mee, kunnen we een wandeling maken langs het kanaal".
De bel gaat, daar staat ze, wat is ze mooi. Met haar lange blonde haren en haar open gezicht straalt ze helemaal.
"Heerlijk dat je er bent" zeg ik tegen haar. We omhelzen elkaar, we hebben elkaar al een tijdje niet gezien. Ze stapt pittig naar binnen, haar sportschoenen blinken aan haar voeten.
"Het is zulks mooi weer" zegt ze " ik dacht laarzen hoef ik niet mee".

Geen koffie, maar direct in de benen. We lopen mijn tuinpad af en ze zegt "het is echt zo, je eigen natuurgebiedje zo vanuit je tuinpad, wat woon je hier geweldig mooi!!"

Achterthuis

Vol enthousiasme loopt ze naast me. Nog geen 400 m verderop, gaan we de dijk omhoog en staan we bij het eemskanaal. Rust... helemaal alleen, geen mens om ons heen.
Van alles passeert de revue, we hebben zoveel te vertellen aan elkaar.
"Zullen we gaan zitten"? vraag ik haar "het gras is droog". We nemen plaats aan de kant van het water. Af en toe komt er een bootje langs varen. Wat is het hier heerlijk. Het kabbelende water, de warmte van de zon, het gras dat naar de herfst ruikt.
Dank u Heer, wat een heerlijke plek.

Het gesprek is niet alleen ernstig, het gaat ook niet alleen over mijn ziekte. Er is ruimte voor beide, haar dingen zijn net zo belangrijk. Er is ook tijd voor humor. Plat op onze rug hebben we gelegen, en vreselijk gelachen om,... tja ik weet het echt niet meer.
We kennen elkaar al jaren, en hoe mooi is het om te zien dat we met bepaalde dingen op elkaar lijken, één woord is soms genoeg.

Aan het kanaal

Als ik mijn zorgen met haar deel, hoe ik met mijn ziekte omga. Dat ik mezelf altijd zo sterk houdt, dat het moeilijk is om zwak te zijn naar anderen toe. Immers als ik zwak ben laat ik me niet zien. Deze grote, sterke vrouw is heus niet altijd sterk.
Ze keek me aan, het werd even stil.
Met haar hand aaide ze liefdevol over mijn, met pruik getooide, hoofd.
Daar was deze sterke vrouw niet tegen bestand.
Dat ene gebaar, die hand van mijn vriendin, zo van,.. je doet het zo goed.
Dat was genoeg om mijn opgestapelde tranen, als een vloedgolf naar buiten te laten komen.

We horen voetstappen door het gras achter ons, mensen met een hond, het kan ons niks schelen, dit is ons moment, quality time op het hoogste niveau.

Ik kan er weer even een tijdje tegen, mijn tranenvaatje is weer leeg, mijn batterijtje is weer vol. Vriendinnen,..een ongelofelijke zegen, en gelukkig heb ik ze, en allemaal op hun eigen manier belangrijk voor mij en ik voor hun. (denk ik ;-)

                  

* Chemokuur 3

Maandag 17 september was het weer zover. Om 11.00 uur  zal ik mijn derde chemokuur ondergaan. Rond de klok van 12.00 uur krijg ik een lunchpakket, drie broodjes met een kopje soep erbij.
Toen ik mijn lepel pakte en mijn soep wilde roeren, lagen er 11 gehaktballetjes op mij te wachten, ze glimlachten naar me, 4 eetlepels bouillon hadden ze maar om in te zwemmen. Dit alles in één beker soep. Hoezo de zorg wordt duurder ;-)

Het inbrengen van het infuus ging niet zo lekker, de verpleegster moest twee keer prikken. Toen het gif eenmaal in mijn aderen stroomde, was het net of er een zware vloeistof door mijn lijf gepompt werd. Mijn benen voelden gelijk zwaar aan. Halverwege de eerste zak (totaal 3 zakken)  kreeg ik een heel licht gevoel in mijn hoofd, mijn neusholte begon hevig te prikkelen. Heel ongemakkelijk allemaal.
De verpleegster zei dat het normaal was, dat het zo weer weg zou trekken. Inderdaad, als de zak leeg is zijn de vervelende gevoelens weg.
De tweede en derde zak gaan er vrij soepel in. Ik ben klaar en mag naar huis. Ik groet de oudere dame tegenover mij die een terugkerende borstkanker te lijf gaat. Zulke dingen wil ik gewoon niet graag horen. De verpleegster bemoedigende mij nog met de mededeling dat ze 90 % van borstkankerpatiënten nooit meer terug ziet, dus waar de kanker niet terugkeerde.
Dat hoor ik liever, hoewel mijn gezond verstand wel weet dat het ook heel anders kan lopen.
Maar wat is gezond verstand op dit moment.?

Mijn zus Anneke zet me weer bij huis af. Mijn benen voelen nog steeds zo zwaar aan, dat ik gelijk op de bank ga liggen. Rond 17.00 uur kom ik aan in Ten Boer bij Frits en Froukje. Het duurt niet lang of ik lig al in het keurig opgemaakte logeerbed.


Eten lukt me niet, heb zelfs 4 keer overgegeven.
Hondsberoerd ben ik weer, brr.

Rond 22.00 uur val ik eindelijk in slaap en heb een gat in de dag geslapen.
Als ik wakker wordt ben ik niet misselijk,... wat een geluk.
Toch zijn de dinsdag, de woensdag en de donderdag dagen die niet gemakkelijk waren.
In het begin was ik in vlagen misselijk, nu ben ik in vlagen niet misselijk. Al met al lig ik veel op bed en slaap veel. De kuren worden langzamerhand zwaarder.
                               
               -----------------------------------------------------------------------

Maar het is nu zaterdag en de zon schijnt. Vandaag heb ik weer boodschapjes gedaan.
Even naar de bloemist, 50 % korting,.. daar moet ik bij zijn. (tuinfreakje)

Twee bakjes met eenjarige plantjes die inmiddels lelijk zijn geworden moeten eruit en de bergthee, heide en klimop, die bestand zijn tegen de winter, erin. Vroeger kon ik de hele dag in de tuin bezig zijn. Maar nu even niet,  pff ben moe, moet eerst weer liggen.

Mijn plantjes zijn klaar voor de winter, ik doe de rolgordijnen dicht, 20.00 uur, het is al donker.
Zal ik een kaarsje aan doen. Ja dat ga ik doen.
Even Family7 kijken op tv, even genieten van mensen die zingen over Gods grootheid. Want het maken van zoveel mooie plantjes en bloemen, zelfs voor de winter, dat is pas GROOTS,..daar kan geen mens tegenop!!

* Schoonmaakbeurt

Donderdag 13 september:
Vandaag komt mijn hulp, ja ja dat is een voordeel als je alleenstaand bent.
Via de WMO wordt aan mensen die alleen zijn en kanker hebben 100 % huishoudelijk hulp geboden. Heel vreemd hoor, ben zo gewend om het gewoon alleen te doen. Maar o, wat is het heerlijk als je ziek bent en er komt iemand je huis schoonmaken.
Jannie, mijn hulp, een vrouw van mijn leeftijd,  komt inmiddels al een paar weken bij me thuis, we hebben wel een click samen.

Ben misselijk vanmorgen, dus blijf lekker in bed. Ik hoor Jannie beneden druk aan het werk. Ze is met de stofzuiger in de weer. Ik had een briefje voor haar neergelegd dat ik rond 10 uur beneden zou komen voor een kopje thee. Vandaag is het ook voor haar confronterend om mij met een kaal hoofd te zien. Hoewel ze het wel wist, schrikt ze toch als ik beneden kom. Ik zie dat ze me eigenlijk niet aan wil kijken. Ik ben het al zo gewend om in huis zo rond te lopen, dus raak even haar arm aan, "'t is goed" zeg ik tegen haar. "voor jou ook confronterend om mij zo te zien". Ze ontwijkt mijn blik, ze pakt mijn waterkoker om een kopje thee voor mij te zetten. Zelf neemt ze een bakje koffie. Ik zeg tegen haar, "neem ook een plakje cake".
Onder het koffie drinken merk ik dat ze opgelucht is, dat ik er gemakkelijk mee omga, zo van.... dat hebben we gehad.
's avonds kruip ik onder de wol, keurig opgemaakt door Jannie..... heerlijk.

De laatste dagen waren een beetje wiebelig.
Ik was erg moe, en daarom een beetje uit mijn doen. Het hoesten maakt me onzeker, want de aanvallen zijn dan zo heftig dat ik liever thuis blijf. Mijn ogen doen nog steeds pijn, ze zijn zo droog. Niet echt een gevoel van ... wauw, wat zie ik er goed uit vandaag.

Zaterdag was het Damsterdag bij ons in Appingedam. Het is een jaarlijks terugkerende festiviteit met een optocht van praalwagens en muziekkorpsen. Wil er graag heen, en probeer door middel van make-up er toch een beetje van te maken. Ik sta voor de spiegel, een kleurtje hier, een streepje daar, de mascara moet uiteindelijk de finishing touche geven.
Alles behalve dat, mijn ogen zeggen,
nee nee, dit accepteren we niet.
Ik plof neer op het toilet achter mij, met een doekje veeg ik al het nep materiaal van mijn gezicht af. Een kaal hoofd en kale ogen, ben verdrietig, de tranen druppen op de badkamervloer. Ik wil in mijn kooitje kruipen, een deken om me heen trekken, om daar mijn winterslaap te houden.
April ben ik er weer...

Toch niet, deze vrouw herpakt zich, (makkelijker gezegd dan gedaan hoor!! ) haar overlevingsmechanisme draait op volle toeren.
Ze weet zich geliefd door Hem.


Gelukkig de zon schijnt, dus mijn zonnebril helpt mij door dit proces heen.
Op naar de corso!
Geen kooitje, maar vliegen.
Hij gaat mee !! Gelukkig.


 Mijn bloed was goed, dus morgen 17 sept. 11.00 uur mijn derde kuur. 

* Puur genieten

Vrijdagmiddag 14.00 uur staan Frits en Froukje voor de deur bij mijn dochter in zeeland, ze komen mij weer halen.
Na een kopje koffie, en de nodige kusjes en knuffels van mijn schatten, gaan we weer op naar het noorden. Veilig kom ik aan in Ten Boer, waar mijn Toyotaatje keurig op mij staat te wachten.
Wat was het heerlijk in zeeland. Heb bijna een week bij mijn dochter en schoonzoon gelogeerd.

Kleine Lynn 

Wat ik heb genoten van de kinderen en kleinkinderen. De kleine Lynn groeit al zo lekker, haar knuffelgehalte is zo vreselijk groot. Als ik haar uit haar wiegje haal om haar een fles te geven, rekt ze zich helemaal uit, dat kleine kontje strak achteruit. Als een klein geitje laat ze horen dat ze tevreden is. Als het klaar maken van het flesje iets te lang duurt, dan laat ze dat heel duidelijk horen. Er zit pit in die kleine meid. Maar goed ook.
7 weken is ze en ze lacht al naar je, ze maakt kleine geluidjes. Altijd is het weer bijzonder als zo'n klein kindje naar je lacht.

Tessa en oma

Tessa van 3 en een half jaar vertoont totaal geen jaloezie. Ze is een goede hulp voor haar mama, een kleine mama in dop. Zo lief is ze voor haar zusje, en voor haar oma. Omdat het zo warm was heb ik lekker niets op mijn hoofd. Niets is vreemd voor haar, ze vind me mooi zo, "oma ikke foto maken? Puur geluk om oma te zijn.

En dochter Miranda

Ook moeder en dochter genieten van elkaars aanwezigheid, het zijn toppertjes, die meiden van mij, inclusief  hun mannen.


Als ik thuis kom ligt er een stapel post op mij te wachten, allemaal kaartjes, cadeautje en bloemen.... geweldig. Ik wordt niet vergeten. Ik nestel me lekker op de bank, heb zo'n heerlijk huisje. Ga mijn verjaardagskaarten lezen, warmte komt mijn kamer binnen stromen, een moment van dankbaarheid.

Zet de bloemen op een vaas, de rozen die ik mee gekregen heb van mijn schoonzoon hebben de rit overleefd. Hij stond zo lief met een bos rozen die hij uit zijn werk nog even had gehaald,..
voor schoonmoe... mooi hè.

De afgelopen week ging best goed met me, maar de laatste dagen merk ik dat ik weer last krijg van bijwerkingen zoals droge ogen, en ik ben toch verkouden geworden en moet regelmatig vreselijk hoesten, vooral 's nachts. Gelukkig heb ik geen koorts, maar heb wel een hoestdrank opgehaald.
Slaap wel slecht en lig veel wakker, het piekeren in mij heeft een beetje de overhand. Heb de laatste dagen even teveel negatieve dingen over borstkanker gehoord en dat gaat 's nachts in mijn hoofd een weg banen. Soms ben ik even heel bang, dat de vijandige onderverhuurder in mijn lijf zijn weg in mij baant. Waar ik, hoe sterk ook en hoeveel levenslust ook, geen zeggenschap over heb.
Als alles donker is, ben ik zo blij dat de Heer nooit slaapt, en dat ik mijn sores bij Hem neer kan leggen. Kan huilen als dat nodig is, en bij Hem kan schuilen in deze soms zo wrede wereld.
Angst en blijdschap liggen heel dichtbij elkaar.
Uiteindelijk voel ik rust en val in slaap.

Als mijn bloed donderdag goed is, zal ik maandag 17 september chemo 3 ondergaan.

* Vakantiegevoel

Begin van het jaar had ik keurig netjes mijn vakantieweken samen met Paula, (mijn naaste collega)  ingepland. We hadden het saampjes weer heel goed geregeld. Om de beurt een paar weekjes vrij.
Midden april twee weekjes en in september twee weekjes waren voor mij ingepland.
Eind maart hoorde ik dat ik borstkanker had, dan staat je wereld op zijn kop.
Vakantie vieren? ....nu even niet, nu eerst zorgen dat ik beter wordt.
April werd in beslag genomen door mijn operatie, daarna 22 keer bestralen.
En mijn september vakantieweken staan in teken van de chemokuren.
Maar toch....,
mocht ik het ultieme vakantiegevoel ervaren.

Zondagmorgen 7.00 uur stap ik in de camper van Frits en Froukje.
Ze gingen er nog een weekje op uit richting het zuiden. Of ik met hun mee wilde rijden naar zeeland, naar mijn kinderen.
Ik voelde me zo goed dat ik hun aanbod met beide handen heb aangenomen.

Froukje heeft gekookt water mee voor een kopje thee.
Ik zit heerlijk geriefelijk voor het raam in het zitgedeelte van de camper.

Laptop op de tafel, praisemuziek op de achtergrond, kopje thee, het zonnetje schijnt lekker. Op naar mijn kinderen en kleinkinderen in zeeland, voel me intens gelukkig en ben onmiddellijk besmet met het campervirus (zoals Frits het zo mooi zegt) wat een luxe.
Frits en Froukje zitten voorin, ik kan helemaal mijn gang gaan, ik ben de koning te rijk, en heel dankbaar dat ik met hun mee mag.
"Je hebt het verdiend" zegt Froukje, dat had ze beter niet kunnen zeggen, stilletjes pink ik even een traantje weg achterin mijn prive taxi.

Rond half 12 staan we voor de deur van mijn kinderen, Tessa doet de deur open en springt letterlijk in mijn armen. Toch kijkt ze een beetje vreemd naar mijn hoofddoekje, maar ze zegt er niks over.
Frits en Froukje drinken binnen nog een kopje koffie, voordat ze de rit richting het zuiden voortzetten.
Nog heel even krijgt Froukje mijn jongste kleinkind van bijna 8 weken in de armen.
Het oergevoel van willen knuffelen komt bij alle oma's naar boven, tederheid ten top.

Ik slaap bij Tessa op de kamer, rond 7.00 uur hoor ik zachtjes "oma....ben je wakker" ?
"Mag ik bij oma liggen"  ze kruipt lekker tegen me aan, en trekt de deken over ons heen.
"Oma heeft kaal hoofdje hè"? terwijl ze met haar kleine handje over mijn hoofd streelt.
  "oma krijgt weer nieuw haar, als oma weer beter is hè?
"Ja hoor lieverd" zeg ik "ik hoop dat ik net zulks mooi haar krijg als jij".
Samen liggen we te giebelen in bed.
Deze week is het genieten, het vakantiegevoel, het lekkere weer, de kids om mij heen.
Wat wil een mens nog meer.

Vrijdag staan Frits en Froukje hier weer voor de deur om samen met mij naar het noorden af te reizen.
Mijn verjaardag, donderdag 6 september, vier ik dit jaar in Zeeland, en ik weet zeker dat het heel gezellig gaat worden.

* Chemokuur 2

Ik  hou het kort: 

Maandag:

11.00 uur moet ik weer in de chemokamer zijn.

Het gaat net zo als de vorige keer. Els is met mij mee. Ook weer spannend voor haar. 

Om 17.00 uur begin ik eigenlijk al héél misselijk te worden. 

Els brengt me naar Froukje in Ten Boer. Ben al heel snel naar bed gegaan en heb tot het eten geslapen. 

Het eten is heerlijk maar het smaakt me niet, voel me helemaal niet lekker. Zie er grauw uit. 

Na het eten ga ik gelijk weer naar bed. 

Als ik een cijfer mag geven van 0 tot 10 dan voelde ik me een 3. 

De hele avond hondsberoerd geweest. Rond 22.00 uur komt Froukje bij me op het bed zitten, en aait me over mijn arm, ik moet huilen, voel me echt heel ziek.

Ze leest me Psalm 139 voor, zo lief.

24.00 uur val ik eindelijk in slaap. Het was vreselijk. 

Dinsdag:

Ik wordt gelukkig niet misselijk wakker. De misselijkheid komt met vlagen, lig veel op bed, en slaap veel, het gaat beter als gisteren. Heb ook lekker gegeten.
Woensdag:
Wordt niet misselijk wakker, een 6 durf ik me wel te geven maar  het is nog vroeg.
Ik geef er maar gewoon aan toe en slaap veel.
Vandaag ga ik weer naar huis.
Het was weer goed bij Frits en Froukje. 

* Haarlokken op de grond

Zaterdagavond 25 augustus

Ik neem plaats in de keuken van mijn dochter Wendy. Zij zal mijn haar, wat al een tijdje los zit, van mijn hoofd scheren. Het tasje met mijn kapperspullen, wat ik nog gewoon ik mijn bezit heb, wordt opengemaakt. De stekker van de tondeuse wordt in het stopcontact gedaan.
"Ben je zover mam" vraagt Wendy mij. "Ja" zeg ik "het is goed". Wendy heeft haar zus Miranda nog even aan de telefoon, mijn oudste dochter leeft op afstand mee in dit proces. Als ze de telefoon neer legt, en wil beginnen, vraagt Wendy zich af, ... Waar moet ik eigenlijk beginnen?
Langzaam vallen mijn haarlokken op de keukenvloer. Op de één of andere manier is er een ontspannen sfeer. Het is goed zo.

De laatste dagen, toen mijn haar begon uit te vallen, zat ik er over na te denken, hoe ga ik dit doen. Vraag ik mensen erbij, ga ik het alleen doen, ga ik er een feestje van maken of ga ik ..... Ik heb besloten, Wendy en ik gaan het samen doen. Natuurlijk wou ik liever Miranda er ook bij, maar met die afstand is het gewoon niet te realiseren.

Het ding begint zachtjes te zoemen, wat een geluk dat ik toentertijd zo'n goede tondeuse heb gekocht. Ik voel hem haast niet, hij glijd zachtjes door mijn haar. Het duurt best even voor alles eraf is. Af en toe wordt er zelfs een grapje gemaakt. Mijn schoonzoon maakt zich klaar om nog even aan het werk te gaan, en geeft mij vluchtig een aai over mijn wang, "kanjer" zegt ie.

Ik ben klaar, nu de spiegel,....
oké, daar zie ik een Carolien staan met een kaal hoofd, nog niet eens zo lelijk, had erger verwacht.
We hebben ons zo goed gehouden, Wendy heeft keurig werk verricht en ik heb keurig stil gezeten. Als we een beetje gewend zijn, wil Wendy graag een foto maken voor Miranda. Bij het zien van de foto breken we samen in snikken uit. Ook bij Miranda komt de foto binnen, het is stil aan de andere kant van de lijn, ik hoor haar zachtjes huilen. Daar in zeeland delen ze onze emoties.

De foto spreekt boekdelen.
Berusting en liefde.


Had mijn pruikje mee genomen en zet hem op, en het is net of er niks gebeurd is.
Mijn schoonzoon komt weer binnen en zegt "je ziet er goed uit".
We nemen een glas wijn, pff dat is gebeurd, heb ik toch maar even weer gedaan.
Ik neem afscheid van de kinderen, stap in de auto, rij in het donker naar appingedam.
Ik ben zo rustig!!

                        De Heer is mijn Herder,    
                            mij ontbreekt niets!

* Echte tranen

Het is nu bijna 3 weken geleden dat ik de eerste chemokuur heb gehad. Ik weet dat mijn haar eraf gaat, en toch is het een heel proces in mij.

Ben 20 jaar kapster geweest, mijn favoriete vak, dus het onderwerp haar zit boven in mijn brain.

Haar heeft zoveel te maken met vrouwelijkheid, met zekerheid, met jouw eigen stijl.

Er wordt zo vaak over het haar gesproken, uitspraken als: met je handen in het haar zitten, als je haar maar goed zit, eerbied voor grijze haren, elkaar in de haren vliegen, je wilde haren verliezen, enz..
Ook in de bijbel wordt het haar regelmatig genoemd.

Maria waste de voeten van Jezus met haar tranen en droogde Zijn voeten met haar haren. Joh 12:3-7
Indrukwekkend!! (2.51 min)

Ik heb een potje met kunsttranen gekregen van de apotheek, omdat mijn ogen nog steeds erg droog zijn. Ik huilde denk ik niet genoeg.
Bij het luisteren en plaatsen van dit filmpje waren ze er, ..mijn tranen, echte tranen.

Een tijdje terug kwam mijn neef bij me op bezoek. En vroeg of hij mijn verhaal mocht gebruiken voor zijn toelatingsexamen voor de kunstacademie in Den Haag.

Hij moest daarvoor een grote opdracht maken en een klein deel daarvan wou hij gebruiken om mijn situatie voor te leggen. Hij vond namelijk de positieve manier hoe ik met borstkanker omga bijzonder. Met een korte uitleg en onderstaande tekening heeft hij mijn situatie op de kunstacademie verteld.  Hij is inmiddels aangenomen en ook al verhuisd naar Den Haag. Tijdens ons afscheid gaf hij mij de tekening. 

Ik wist niet wat ik zag,.. zó echt mij.

Vooral de lach achter de ernst van de situatie heeft hij zo perfect neer gezet.
Mijn uitspraak "ik zoek gewoon een mooie pruik uit" is mijn manier van overleven om weer de  zwaarte van de situatie lichter te maken. 

Door de jaren heen heeft hij genoeg kennis van de getekende persoon opgedaan om haar zo neer te kunnen zetten,... wat een kunstwerk ! 

Mijn neef, kunstenaar in wording. 

Voor vergroting op tekening klikken.

Niet dat ik nu van dat mooie haar heb, maar het is wel mijn haar.

Ik ga het niet zwaarder maken als het is, maar het is best wel bagger.

Maandag 27 augustus de tweede kuur,  mijn haar zit er nog op, het is inmiddels een dun bosje en de borstel zit vol met haar, ik laat het eraf scheren, kan ik eindelijk mijn pruikje op ;-)

* Vakantie

Er zijn zoveel dingen waar ik dankbaar voor ben. Er zijn zoveel mensen die het zo goed met me voor hebben. Vrienden die om me denken en me verrassen met bloemen, zussen die met me mee gaan naar misselijkmakende afspraken in het ziekenhuis. Familieleden die intens meeleven. Mensen die klusjes voor me willen doen.

IJs eten met zus Anita

Een moeder die bijna dagelijks op haar fiets bij mij op bezoek komt om de bloembakken in mijn tuin water te geven (als het mij niet lukt) en het onkruid weg te halen. Geweldig dat ze op haar 86 ste en op haar manier zo'n zorgzame lieve moeder wil zijn.

Een schoonzus die boodschappen voor me doet. Vriendinnen die gewoon langs komen en me diep in de ogen kijken, en die me zonder schroom wel gemeend knuffelen.

Een whatsapp op een mooie zaterdagavond om er even uit te zijn en een lekker ijsje te eten. Een goede vriend die mijn papierwerk bijhoud en daardoor een zegen is in mijn situatie. Mailtjes die mij bemoedigen. Sms'jes die binnen komen. Een mooie kaart met een regenboog.

 

Een cadeautje wat op mijn werk in mijn postvak lag. Ik weet nog steeds niet van wie, maar het is een bijzonder cadeau. Een ketting met een kooitje eraan, en in dat kooitje een vogeltje. Blijkbaar een collega die mijn blog leest ( zie  "mijn kooitje" maand juni) en dit zag hangen in een winkel en daarbij aan mij dacht. De ketting hangt op een speciaal plekje in mijn kamer.Thank you mysterie-collega.


Ik kan nog wel even doorgaan, zoveel goeds.

En toch ben ik de afgelopen tijd een beetje uit mijn doen. Het onbehaaglijk gevoel wat elk jaar terugkeert, waar ik telkens tegen aanloop en tegenop zie..... de vakantieperiode.

Mensen die ik lief heb gaan, of zijn op vakantie. Heel logisch en terecht, en zeer zeker verdiend, maar dit jaar  is het onbehaaglijk gevoel dat die mensen die me zo omringen met al de bovengenoemde zegeningen "allemaal" tegelijk weg zijn.

Pff, Grinnik, op het moment dat ik het nu echt benoem en opschrijf, weet ik ook wel dat het niet zo ernstig is, en dat het tijdelijk is, en dat er best nog schatten in de buurt zijn, ..maar het voelt gewoon even zo voor mij.
En ach, ik ben ook maar een mens.

Ben gewoon blij als het straks allemaal weer normaal is.

Gelukkig is God nooit op vakantie.

Verder gaat het best goed. De eerste chemokuur heb ik goed doorstaan, maar vorig weekend kreeg ik toch nog ineens erg last van de ogen, ze voelden heel droog aan, net of ik constant in een woestijn rond liep, de ogen traanden steeds. Ook mijn slijmvliezen waren uiterst gevoelig, en mijn keel deed pijn. Dit alles  heeft een paar dagen geduurd. Ook het onbehaaglijk gevoel dat de gif werkzaam is in mijn lijf, is nu weg. Het gaat de goede kant op, mijn lichaam is zich aan het herstellen en mijn afweersysteem komt weer op orde.
Volgens de oncoloog moet ik dingen doen die ik leuk vind, niet teveel piekeren en ook dingen ondernemen, dat is goed voor je herstel.
Dus gisteren was het een feestje...
Zwemmen met mijn dochter en schoonzoon en kleinkind Floortje, in een overdekt zwembad. Omdat ik verwacht dat ik deze week mijn haren  nog ga verliezen (wilde haren ben ik allang kwijt ;) was het voor mij dubbel feest.

Floortje is een beetje eenkennig aan het worden, meestal gaat het goed, en lacht ze regelmatig naar me, maar toen ik kopje onderging en met een nat hoofd weer boven water kwam, begon ze toch met haar lip te trillen, zo van,.. help, wie is dat. Gelukkig was haar moeder in de buurt.
Een half uurtje later was mijn haar weer droog en leek ik weer op de oma die ze kent, en kwam haar glimlach weer te voorschijn.
Gelukkig ligt er een pruik klaar voor straks als het haar helemaal weg is. En onder de pruik zit straks gewoon nog steeds dezelfde oma.

Mijn buitenkant zal er anders uit gaan zien, alles kunnen ze van me afpakken maar Gods liefde en Gods kracht in mij kan niemand van me afnemen.

27 augustus de tweede kuur.