* Schoonmaakbeurt

Donderdag 13 september:
Vandaag komt mijn hulp, ja ja dat is een voordeel als je alleenstaand bent.
Via de WMO wordt aan mensen die alleen zijn en kanker hebben 100 % huishoudelijk hulp geboden. Heel vreemd hoor, ben zo gewend om het gewoon alleen te doen. Maar o, wat is het heerlijk als je ziek bent en er komt iemand je huis schoonmaken.
Jannie, mijn hulp, een vrouw van mijn leeftijd,  komt inmiddels al een paar weken bij me thuis, we hebben wel een click samen.

Ben misselijk vanmorgen, dus blijf lekker in bed. Ik hoor Jannie beneden druk aan het werk. Ze is met de stofzuiger in de weer. Ik had een briefje voor haar neergelegd dat ik rond 10 uur beneden zou komen voor een kopje thee. Vandaag is het ook voor haar confronterend om mij met een kaal hoofd te zien. Hoewel ze het wel wist, schrikt ze toch als ik beneden kom. Ik zie dat ze me eigenlijk niet aan wil kijken. Ik ben het al zo gewend om in huis zo rond te lopen, dus raak even haar arm aan, "'t is goed" zeg ik tegen haar. "voor jou ook confronterend om mij zo te zien". Ze ontwijkt mijn blik, ze pakt mijn waterkoker om een kopje thee voor mij te zetten. Zelf neemt ze een bakje koffie. Ik zeg tegen haar, "neem ook een plakje cake".
Onder het koffie drinken merk ik dat ze opgelucht is, dat ik er gemakkelijk mee omga, zo van.... dat hebben we gehad.
's avonds kruip ik onder de wol, keurig opgemaakt door Jannie..... heerlijk.

De laatste dagen waren een beetje wiebelig.
Ik was erg moe, en daarom een beetje uit mijn doen. Het hoesten maakt me onzeker, want de aanvallen zijn dan zo heftig dat ik liever thuis blijf. Mijn ogen doen nog steeds pijn, ze zijn zo droog. Niet echt een gevoel van ... wauw, wat zie ik er goed uit vandaag.

Zaterdag was het Damsterdag bij ons in Appingedam. Het is een jaarlijks terugkerende festiviteit met een optocht van praalwagens en muziekkorpsen. Wil er graag heen, en probeer door middel van make-up er toch een beetje van te maken. Ik sta voor de spiegel, een kleurtje hier, een streepje daar, de mascara moet uiteindelijk de finishing touche geven.
Alles behalve dat, mijn ogen zeggen,
nee nee, dit accepteren we niet.
Ik plof neer op het toilet achter mij, met een doekje veeg ik al het nep materiaal van mijn gezicht af. Een kaal hoofd en kale ogen, ben verdrietig, de tranen druppen op de badkamervloer. Ik wil in mijn kooitje kruipen, een deken om me heen trekken, om daar mijn winterslaap te houden.
April ben ik er weer...

Toch niet, deze vrouw herpakt zich, (makkelijker gezegd dan gedaan hoor!! ) haar overlevingsmechanisme draait op volle toeren.
Ze weet zich geliefd door Hem.


Gelukkig de zon schijnt, dus mijn zonnebril helpt mij door dit proces heen.
Op naar de corso!
Geen kooitje, maar vliegen.
Hij gaat mee !! Gelukkig.


 Mijn bloed was goed, dus morgen 17 sept. 11.00 uur mijn derde kuur.