* Chemokuur 5

Zaterdagmorgen half 9, ik trek de gordijnen van mijn slaapkamer open. Het is rustig weer buiten. De grijze wolken schuiven langzaam langs elkaar heen. Wat liggen er al veel bladeren op de grond. Het is een schilderij van kleuren. Wat zal ik vandaag eens gaan doen. Eerst maar even onder de douche. Na mijn ontbijt neem ik plaats aan mijn grote eettafel, mijn voeten lekker op de verwarming.
Ik pak het kalendertje van Max Lucado, en lees de dagtekst. Daar moet ik even over nadenken.

Mijn blik valt over mijn tuintje, de eenjarige bacopa doet nog zo vreselijk zijn best. Ondanks dat ik er niks aan doe, heeft het witte plantje een enorme aantrekkingskracht op mij.
Gisteren kreeg ik van Frits en Froukje een mooie bak met winterviolen. Heerlijk, ik hoop dat ze de hele winter bloeien.
Ik zoek inspiratie voor dit nieuwe bericht, er is zo weinig gebeurd de laatste week.

Oeps toch wel,  ik heb maandag mijn 5de chemokuur gehad.
Ik was zo vitaal de eerste dagen na mijn kuur, maar woensdag kwam de man met de hamer.
Ze hadden me ook gewaarschuwd, dat de bijwerkingen pas een aantal dagen later zouden gaan optreden. Maar het is zo raar, je verwacht het dan gewoon niet meer.
Woensdagavond deed mijn hele lichaam pijn, en de hele nacht heb ik een bonkende hoofdpijn gehad. Ook de donderdag was niet om over naar huis te schrijven.
Heb me alleen gevoeld, en begin te ontdekken dat het bij het proces hoort. Niemand is daar verder schuldig aan, alles begint gewoon te worden. Zelfs ik begin er aan te wennen dat het stil wordt om mij heen. Ja zo werkt het, het is een knokpartij die alleen jou aangaat.
Uiteindelijk toch maar een zus gebeld of ze langs wilde komen. Ook zij is alleen en weet heel goed hoe dat voelt.
In dit proces mag ik leren om te relativeren, om in te zien,... wat deed ik voor een ander toen ik gezond was. Ging ik bij zieken op bezoek? En dan kom je tot de ontdekking dat ik daar ook in gefaald heb.
De verwoestende kracht van zelfmedelijden, die je niet verder brengt als  "laat mij maar, ik kruip weg in mijn kooitje", heeft nodig dat je jezelf een klets om de oren moet geven en tegen jezelf moet zeggen.
Vooruit Carolien....


Dus ben op de fiets gekropen en heb garen gehaald. Ga iets moois maken voor mijn dochter in Zeeland, die is altijd zo lekker brocant bezig, en alles wat gehaakt is, krijgt bij haar een bijzondere plek. Of voor mijn andere dochter, die wil graag gehaakte bloemetjes voor op truitjes voor de kleine meid.
Onderweg kom ik allerlei bekenden tegen, die me aankijken, zelfs nakijken. Begin er blijkbaar toch anders uit te zien,.. geeft niks.

Dan zie ik een moeder lopen met een kind in een rolstoel, zwaar gehandicapt. In de ogen van de moeder zie ik wanhoop en eenzaamheid.
Wat is het toch raar met een mens, dat je weer met je beide benen op de grond komt, als je ellende ziet die zwaarder is. Als ik de moeder en het kind voor laat gaan in een winkel, kruisen onze blikken elkaar, ik lach naar haar, en bid haar in gedachten moed en vreugde toe.

Onderweg naar huis besef ik, het gaat allemaal niet zo zeer om mij.
Als ik mijn tuinpad op fiets en de bacopa zie bloeien en mijn warme huisje binnenstap, is mijn gevoel van zelfmedelijden verdwenen als sneeuw voor de zon.
Zo werkt het blijkbaar toch weer. Kom uit je kooitje, en tel je zegeningen.