* Herfst

Sinds kort ga ik naar een fysiotherapiegroep voor oncologiepatiënten. Twee keer in de week een uurtje aan je conditie werken. De eerste keer dat ik mee mocht doen werd mijn hartslag geregeld gecontroleerd, niks mis mee. Maar moest wel eerder stoppen  dan ik had verwacht.
"Je doet teveel je best" zei onze juf Rienke" je wordt zo wit, stop maar".  Pff viel ook niet mee, ben zo gauw moe. "Elke dag een kwartiertje lopen is ook heel goed voor je" zegt ze.
Dus dat doe ik nu. Elke dag een kwartiertje in mijn mooi natuurgebiedje achterthuis.
Vandaag was het weer zover. Ik haal mijn neus op, en snuif de heerlijke herfstgeuren op.
De schelpjes onder mijn voeten knarsen zo lekker. Met stevige stap loop ik over het schelpenpad. Aan de rand van het pad zie ik prachtige paddenstoeltjes ineens uit de grond tevoorschijn komen.


De bomen geuren en het is bladstil. Vuurrood en goudgeel zijn de kleuren die me doen vertellen dat het herfst is.

Seizoenen,.. geweldig, elk seizoen heeft zo zijn eigen charme. 

Even verderop zie ik een egeltje over het pad schuifelen. Snel schiet het  dappere diertje naar zijn holletje. Zal wel niet lang meer duren dan gaat hij zijn winterslaap houden. Best een goed idee van God onze schepper, om dat in de schepping te leggen,.. de winterslaap. 

Er komt een dame aan met een loslopende hond. De hond komt enthousiast naar me toe rennen, brr niet leuk. "Hij doet niks, hoor ik de dame roepen" Tja dat zeggen ze allemaal, denk ik bij mezelf. Ben altijd blij als zo'n hond weer voorbij is.
Ondanks dat ik geniet van de luchten, de geuren, en de kleuren, ben ik blij als ik weer thuis ben. Eerst maar weer rusten. Moet naar mijn lichaam luisteren. En dat is een hele kunst, maar zeker een must.
Het gaat verder best goed. Ben deze kuur helemaal niet misselijk geweest, maar wel een aantal griepverschijnselen. Zoals spierpijn, gekneusd gevoel in de ribben en tintelingen overal. Mijn wenkbrauwen en wimpers zijn niet meer wat ze geweest zijn, ook sprankelen mijn ogen niet meer zo als ik gewend ben,..beetje jammer. De vermoeidheid is echt een verhaal op zich. Het is nodig om elke middag even naar bed te gaan. Even rusten. En daar moet ik mezelf echt toe dwingen. Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam zegt,.nee.

Dus een kwartiertje lopen doe ik nu dagelijks, maar wat stelt het eigenlijk voor, het zal nog geen 2 kilometer zijn.  Daarbij moest ik denken aan mijn lieve collega's die maar liefst 25 kilometer voor mij gelopen hebben. (zie vorig bericht)



Even een terugblik naar vorige week zaterdag 13 oktober.
Rond 14.00 uur stonden we bij de finish te wachten. Ik zag ze in de verte aankomen.
Zo dapper kwamen ze aangelopen!








Bettie, Adelle en Ingrid. (vlnr)
Toen ze mij zagen staan, gingen de handen omhoog, en breed lachend kwamen ze mij tegemoet, over en weer werd er geknuffeld.
Wat een geweldig weerzien.

Echte kanjers zijn het.