Pink Ribbon

Mijn dochter Wendy liep afgelopen zondag mee aan een sponsorloop voor Pink Ribbon. Ze stuurde mij deze foto en er kwam een golf van dankbaarheid over mij heen.

Idd ik ben weer helemaal gezond na in 2012 borstkanker te hebben gehad, geniet ik van de kinderen en kleinkinderen.
Het had zo anders kunnen lopen als ik het knobbeltje niet op tijd had ontdekt.

In 2012 was ik niet bezig met de dingen die er speelden in de wereld, mijn doel was om beter te worden en onderging een zware chemotherapie.
Mijn beide dochters en fijne vriendinnen hebben mij er door heen gesleept.

7 jaar verder en je kunt het je niet voorstellen, maar ik ervaar soms stress onder de druk van de dingen die er spelen in de wereld.
De zorgen om het milieu, de droge zomers, de aardbevingen, de hufters op de weg, het eten dat we met elkaar weggooien, maar ook de contacten die ik graag wil onderhouden en dan nog de boeken over goede voeding die klaar liggen om gelezen te worden, het zoeken naar werk en weer afgewezen worden wat juist zo'n leuke baan leek. En dan helemaal niet te vergeten "facebook" waar ik weinig op doe, maar wel zijn impact heeft op mij.
Ik heb alle tijd, maar toch ervaar ik stress, waar mij hoofd vol van raakt en bijna het gevoel geeft van overstromen.

Pff..


Ik pak de jas en besluit om een flinke wandeling te maken om ruimte in mijn hoofd te creëren.

Ik zet een stap op de dijk en hoor in de verte een grote boot aan komen tuffen.
Met moeite snijdt hij zich door het water heen, we komen elkaar langzaam tegemoet en ik blijf verbaasd staan en pak snel mijn mobiel om een foto te maken van Eveline.

Zo vol geladen,....





en het was net of God mij dit liefdevol liet zien "kind wat is je hoofd toch vol, kom bij Mij en Ik zal je Mijn vrede geven. Door de jaren samen met God weet ik dat best wel, maar ik moet er telkens opnieuw voor kiezen en ontdekken dat alleen Hij echte vrede kan geven.



Aan het eind van het pad staat een bankje, ik neem er plaats en kijk over het veld.
Mijn oog valt op een eenvoudig paardenbloem.

Ze staan daar gewoon niks te doen en maken zich niet druk en de Schepper geniet ervan.

Komt goed, God heeft alles onder controle.

Zaaddozen

Prachtig zoals ze heen en weer waaien, |
maar het duurt niet lang meer, dan komen ze maaien. 

Langs het kanaal stonden ze te pronken,
en wisten me toen al te lonken. 

Ik heb ze de hele zomer aanschouwd.
En het laat mij nú koud, 

wat ze ook zeggen, die zaaddozen zijn voor mij

en volgend seizoen gaan ze bij mij in de klei. 

Thuiskomend met de dozen,
is me weer duidelijk dat God voor een prachtige oplossing heeft gekozen. 

Hij dacht vast…kom ik geef het klaproosje,

een dekseltje op elk doosje.

Kantjes knippen

Afgelopen weekend had ik bezoek van mijn kinderen en kleinkinderen uit Zeeland. 
Nog ter ere van mijn verjaardag, het papiercorso en onze jaarlijkse familiedag op zondag! Het was een feest weekend.

Mijn oudste dochter Miranda krijgt het altijd weer voor elkaar om na een drukke werkweek, tassen in te pakken, huis aan de kant te maken en met manlief en kinderen in de auto te stappen. Ze leggen 400 km af voor een weekendje "thuis" komen in Appingedam.

Tessa, Floortje, Lynn en Jesse 

Een gezellige drukte van belang en voel me echt oma.  We gaan taart eten, knuffelen, fietsen, bijkletsen, enz... Maar als we eenmaal tijdens het papiercorso aan de kant van de weg staan en in de verte de ijskoningin aan zien komen, voel ik me even weer de jonge moeder van vroeger toen mijn dochters ook op de versierde kar zaten.

Maar nu zijn het mijn kleinkinderen die op de kar zitten en die mooie ijskoningin, echt waar, het is mijn jongste dochter Wendy, die daar staat te stralen. 

Wat ben ik trots op mijn beide dochters, het zijn toppers!

Het is nu weer stil in huis en ondanks mijn verstopte rode neus ga ik toch even in de tuin bezig. De zon lacht mij toe en ik zie dat het gras nodig gemaaid moet worden.

Driftig begin ik met het knippen van de kantjes en hoor de bladen over elkaar heen gaan. Op een onbedachtzaam moment knip ik ineens een slak door....
Ohhh nee he!
Ik kijk naar het beestje en zie hem ineen krimpen, zonder pardon heb ik 1/4 van zijn lichaam weggeknipt. Zelden heb ik medelijden met een slak, maar dit voelde echt niet goed, eerst maar een bakje koffie. 

Na een half uur is de gewonde slak nergens meer te bekennen, arme slak denk ik oprecht. 

Brr, het is net of er een slakkenbeul in mij ontpopt is.

Als ik nou alle slakken die nog bivakkeren in mijn tuin eens zou vragen wat hun voorkeur zou zijn, zullen ze vast en zeker zeggen....

Verdrinken in bier geeft toch meer plezier als verknipt door het leven gaan. 

Hotlips

Schitterende Bij,

wat ben ik ontzettend blij,

dat ik je hoor zoemen,

dat je geniet van mijn bloemen.

Mijn Salie hotlips struik lokt jou met haar kleuren,

en ze bedwelmd jou met haar geuren.

Je klampt je aan haar vast 

en gedraag je als een welkome gast.

Als je verder vliegt zie je wat pips

en denkt...oeps dat was zeker de hotlips.

Hand van Wendy

Ik hoor een sleutel in mijn voordeur draaien. Mijn schoonzoon komt binnen en staat wat onhandig met zijn handen op de rug. Ik zeg "goh wat gezellig ga zitten joh."

"Wil je koffie" vraag ik. 

"Nee nee, ik hoef geen koffie, ik wil mam wat vragen " zegt hij. 

Oh ok? 

Hij haalt zijn hand achter zijn rug vandaan en heeft een geweldig grote bos bloemen in zijn handen. 

Het hoge woord komt eruit. 

"Mam mag ik de hand van Wendy"?  

Wat een geweldige vraag. Geen moment van twijfel van mijn kant. 

Natuurlijk mag jij dat, en kuste hem op beide wangen, in onze omhelzing zeg ik "Gods zegen lieve schoonzoon". En uh mam zou ook op willen passen zodat wij een nachtjes weg kunnen en ik haar ga vragen? Maar natuurlijk kan dat. 

"Ok dan ga ik ga nu naar schoonpa" zegt schoonzoon.

Wat een topper die schoonzoon van mij. 

Er komt een bruiloft, jippie! 

Verhuisbus

Mijn mobiel heeft het druk in de vakantieperiode.
Regelmatig komen er appjes binnen van lieve kinderen en vrienden die op vakantie zijn. Ik zit aan de tuintafel te genieten van de prachtige plaatjes van watervallen, standbeelden, gezellige terrasjes en andere mooie natuurfoto's die ze mij toesturen.

Terwijl ik de plaatjes bekijk gaat er van alles door mijn hoofd. Ik ga terug naar de tijd dat ik ook op vakantie ging met mijn gezin. Het was de zomer van 1994 en eerlijk gezegd, de vakanties waren hoogtijdagen in ons huwelijk, maar om de sfeer goed te houden moest er veel worden meegenomen.

Onze auto was niet zo groot dus we huurden een busje, waar met grote vette letters
"VERHUISBUS SERVICE" opstond.
En inderdaad, wij verhuisden ons zelf van Appingedam naar Drenthe.
Je wilt het vast niet geloven, maar het plaatsje waar we heen gingen heette AMEN. (het zij zo)
De kinderen waren toen 9 en 11 jaar oud en schaamden zich kapot toen wij de camping opreden en mensen ons glimlachend toeknikten.

We kregen een plekje toegewezen en met de bus schommelden wij door de kleine hobbelige smalle bospaadjes. Op het veldje waar wij onze tent neer mochten zetten, zaten al veel mensen te genieten van de nieuwkomers, er werd snel koffie gezet om dit avontuur op gepaste afstand te aanschouwen.

De tent werd opgezet en de bus werd leeg gehaald, de meiden probeerden er tussen uit te knijpen want stel dat er leuke jongens waren die dit alles zouden zien.
Maar vluchtten kon niet meer, ze moesten immers helpen om op elke hoek van de tent een stang vast te houden. Uren waren we er mee zoet en zo gauw ons nieuw onderkomen was geïnstalleerd, ging het hoofd van het gezin terug naar Appingedam om het busje terug te brengen en later terug te komen met eigen auto.

Ik glimlach stilletjes, wat een gedoe was dat.
Als ik af en toe een tikkeltje jaloezie voel als mensen gaan kamperen, heeft het daarmee te maken.
Immers, er gaat toch niks boven het lopen naar het toilettenblok en naast iemand te zitten die meer geluid maakt dan wenselijk is?
Of dat je met je haren recht omhoog en ogen die eruit zien als dicht geslibde mosselschelpen, naar de douche cabines moet lopen en ook nog iedereen vriendelijk moet groeten?
Of dat je alles van je overburen ziet, maar zij ook van jou toch?
Dat het boter zo zacht is dat je het kunt schenken en het melk zou lauw is als …
En dan nog het wassen waar je de hele middag mee bezig was, met nieuwe camping vrienden zat je naar vier draaiende wasmachines te kijken, want als je wegloopt zijn er mensen die met jou wasje aan de haal gaan.
Kamperen,... het is net kramperen en toch blijft het leuk.

Het is goed hier, mijn wc heb ik helemaal voor mezelf en zolang mijn ogen dicht zitten vertoon ik mij gewoon niet. Mijn boter en melk zijn op goede temperatuur en ik hoef niet bij de draaide was te gaan zitten.
Kortom, ik vind het heerlijk bij mij achter in de tuin, waar niemand mij het kaas van het brood kijkt.
En als ik rondkijk in mijn mooie huisje voel ik me rijk gezegend.

Dankbaarheid is en blijft de sleutel van geluk.
En soms is die sleutel even zoek, maar ik vind hem gelukkig altijd weer op tijd terug.

Oorlogspad

Twee flesjes bier zet ik op de loopband van de kassa.
Ik ga op oorlogspad.
Al mijn nieuwe frisse plantjes hebben geen blaadjes meer. Ze staan erbij als zielige sprietjes. De slak dat is de grootste vijand in mijn tuin.
Aangezien ik liever geen korrels gebruik, ben ik regelmatig in de weer met bier.
Vandaag waren Jesse en Floortje bij mij, zij willen ook op oorlogspad, wat een feest. Het kleine dappere kereltje van 4 en zijn grote zus van 7 zijn druk op zoek naar slakken. Met enige schroom wordt de slak met de plastic ikea vork in het lege kwark bakje geschoven.
In een mum van tijd zitten er wel 25 slakken in hun bakje.

Natuurlijk is het psychologisch onverantwoord, maar als ik de kinderen vertel hoe verwoestend slakken kunnen werken door mijn bijna opgevreten sla, radijsjes, bietjes te laten zien, krijg ik begripvolle blikken.

"Slakken lustten heel graag bier." zeg ik tegen de kleintjes en zonder enig schroom schenken ze hun bakjes vol met het blond schuimend bier.
Mijn geweten wordt enigszins gesust, bij de wetenschap dat ze in ieder geval een tipsy eind hebben.

Als ik de kleinkinderen uitzwaai zegt Floortje "oma bel maar hoor als we weer moeten komen voor de slakken."
Ik draai me om en het eerste wat ik zie op mijn tuinpad...
Juist ja een nieuwe slakken familie. 
Biertje??

Dagelijks brood

Langzaam lopen de mensen mij voorbij. Terwijl ik op mijn zus wacht, neem ik plaats op het bankje tegenover de afdeling radiologie. 

Ik mag graag naar mensen kijken en vooral in het UMCG.
Ik zie bedrukte gezichten en verdrietige ogen, kale hoofden en ook mensen in een rolstoel met halve benen, soms broodmager of tonnetje rond, wat moet een mens wat meemaken. 

Ter plekke neem ik ze mee in mijn gebed, ik zit er immers niet voor niks.

6 jaar geleden liep ik hier ook te strijden tegen borstkanker. Ik weet hoe het voelt om hier te zijn.

Ik kijk wat rond en zie ineens twee kussend mensen naast mij. Geen echte mensen maar twee hoofden in brons gegoten. Ze staan samen op een sokkel, de lippen stijf op elkaar gedrukt. Ik bekijk ze met verwondering .In Appingedam staan er ook een paar van dit soort kussende mensen. Zelfs een achterneefje kreeg de eer en staat al kussend met een vriendinnetje in het centrum van onze mooie stad.

Onderaan de sokkel zag ik een plaatje, ik schoof wat dichterbij om het te kunnen lezen. Mijn verbazing steeg ten top toen ik las wat er op stond. Hoe kunnen ze zoiets erop zetten bij twee kussende mensen?

Mijn gedachten dwalen af....

Ik schrik van het karretje dat vlak bij mij stopt, achterin zit mijn zus Anita.

Ze zit er zo mooi, net een barones.

"Wil je hier uitstappen?" vraagt de chauffeur haar. "Ja graag" zegt Anita en stapt uit en neemt plaats naast mij. 

Ze is moe van al die ziekenhuis bezoekjes, van het worstelen en staande blijven en het hoofd bieden aan alles wat hun overkomt.

Maar wat doen ze het goed, ik geef haar een dikke knuffel en kan het niet laten om haar het plaatje op de sokkel te laten zien. 

Wij kunnen soms vreselijk lachen om de raarste dingen, zo ook nu.

"Als dit mijn dagelijks brood is sterf ik van de honger!" zeg ik.

We liggen samen in een deuk.

Mijn zus en ik, wat een span.

Dit is mijn dagelijks brood! 
This is my Daily bread van Micheal W Smith.
De moeite waard om te luisteren. 

Kriebelbeestjes

Massaal zijn ze erop uitgetrokken om de heerlijke jonge blaadjes te verslinden. Ik zie opgerolde  bladeren met daarom heen familie luis. 

Als ik goed luister hoor ik de beestjes bijna knabbelen.

Mijn mooie hortensia doet er alles aan om te bloeien, maar op zijn plek waait de wind net verkeerd, daardoor is hij niet in staat te winnen van deze familie. Hij heeft hulp nodig bij deze monsterplaag en ik ga hem te lijf met knoflookwater. 

Na een week zie ik dat de jonge  bloemknoppen zich langzaam openen, maar de luis is net als Simson, haast onverslaanbaar.

Er moet grof geschut komen.
Ik loop naar de keuken en pak een teentje knoflook en maak kleine schommeltjes van een cocktailprikker met draad en hang ze aan de takjes. 

De luis krimpt in één van de aromatische geur van knoflook.

Elke dag kijk ik even en zie groepjes luizen op de rug liggen.
Na een week heb ik gewonnen de bloemen lachen mij toe, de kwaal is weg.

Het doet mij denken aan mijn eigen leven. Ook ik heb wel es last van negatieve kriebelbeestjes, of familie trekjes wat soms voor kromme tenen zorgt. Dan kruip ik weg en begint het in mijn hoofd.

Dan heb ik spijt en ga ik mezelf te lijf met verwijt en de schuldgevoelens overmeesteren mij, had ik dat maar niet gedaan denk je dan. 

De plaag is compleet en de beestjes vieren feest en haken zich vast in mijn brain. 

Wat nu? ...

Laat ik mij overmeesteren door die beestjes en kruip ik weer weg....

NEE niet doen Carolien!

Ik stap zondagmorgen toch in de auto met een zwerm luisjes achter mij aan, op naar de dienst. Daar zijn lieve mensen die mij goed kennen en mijn leuke en mindere leuke kanten weten, die naar mij luisteren en mij liefdevol onderhanden nemen door mij letterlijk met de geur van Jezus te besproeien. 

Daar hebben mijn kriebelbeestjes een hekel aan en krimpen ineen.

Mijn plaag is voor nu weer weg en net als in de tuin waar de wind ook wel es verkeerd staat, komen ze vast wel es weer terug.

Ik kan mezelf jammer genoeg niet veranderen en laat het maar  over aan mijn Schepper. Gelukkig geeft God mensen om mij heen om samen onderweg te zijn en te mogen struikelen en op tijd te laten zien waar mijn kriebelbeestjes zitten. 

Makkelijk? 

Nee echt niet, het voelt zwak om het te erkennen, maar daarna word ik pas echt sterk en steeds beter bestand tegen elke nieuwe plaag. 

Moederdag

De naald knarst over de groeven van de langspeelplaat, er komt een krakend geluid uit de boxen. Het koor begint te zingen en vult het huis met een onuitwisbaar lied.

Als kind van negen zag ik mijn moeder door de kamer gaan. Ze heeft een stofdoek in haar hand en met een ferme veeg gaat ze over het dressoir om het grijze laagje te verwijderen. Ze heeft haar favoriete LP op gezet en begint uit volle borst mee te zingen.

"Tel uw zegeningen tel ze één voor één, tel ze alle en vergeet er geen"'

Rust kwam binnen in ons huis als mijn moeder zong en vooral die woorden. 

Moeder was niet een vrouw die veel over haar geloof sprak. Maar de laatste jaren van haar leven, hadden we het regelmatig over God. 

Ze vond het heerlijk om naar mij te luisteren als ik een mooie preek had gehoord en die aan haar vertelde, of als ik voor haar bad als ze voor een operatie stond. 

Vooral de laatste jaren waren moeilijk voor haar.

Je oudste twee kinderen verliezen in één jaar is niet niks. Het verdriet liet ze niet zien, maar als ik haar voorlas uit "Gebeden voor 365 dagen," dan zag ik haar regelmatig een traan weg vegen.

Verdriet was niet iets dat ze deelde.

 

De laatste dagen in de hospice hebben wij meerdere liederen voor haar gezongen.

Ook "tel uw zegeningen," dan sloot ze haar ogen en genoot ze van ons lied.

Morgen is het moederdag.

Inmiddels de tweede zonder haar. 

Maar in mijn herinnering hoor ik haar weer zingen.
Tel uw zegeningen..

Bedankt mam, dat je mij dat hebt geleerd.

Logeren

Ze huppelt voor mij uit het tuinpad op, ..''wat een mooie tulpen oma'' roept ze mij toe. De diep roze tulpen lachen ons tegemoet.

Mijn oudste kleindochter Tessa is de hele week bij mij. Tweede paasdag kwam ze mee met mijn jongste dochter, die waren op bezoek geweest bij mijn oudste dochter die in Zeeland woont.

1 keer in het jaar mogen mijn kleindochters Tessa en Lynn om de beurt een paar dagen bij oma logeren, nu was Tessa aan de beurt, dat is genieten met een grote G. 

Tessa is net 10 jaar geworden, en dat gaat niet aan je voorbij.
Het zijn de kusjes die weggeveegd worden, het is het handje die in de jaszak komt in plaats van in mijn hand. 

Het zijn de lange haren die los moeten in plaats van in een staart, en het is liggen op de bank met de tablet in de hand.

Het is ook een wenkbrauw die omhoog getrokken wordt als ik wat liefs zeg. Het zijn de blikken van " schaamte" naar een nichtje toe als ik weer wat raars doe.

Het zijn de opmerkingen, ''nee oma niet zo", of "begrijpt oma dat niet"? Of "iedereen heeft toch een afwasmachine!" en "nee oma is niet dik, voor een oude vrouw".😁

Maar het zijn ook de prachtige momenten samen, als er niemand bij is. Dan kruipt ze even tegen mij aan.

Het is een spelletje doen met z'n tweetjes.

Het is het uitzetten van een speurtocht waarbij ze zegt. "Ik vind het zo leuk oma!".

Het zijn de korte gesprekjes over wat we allebei belangrijk vinden. Het is het klussen samen op de speelzolder.

Het is samen toastjes eten met brie en nageltjes lakken bij elkaar,....kortom het zijn allemaal bouwsteentjes vol herinneringen.

Het zijn de schitterende ogen die mij aankijken als ik s'avond bij het naar bed gaan voor haar bid. Tessa is altijd geboeid over mijn geloof in God. Af en toe vraagt ze mij er wat over. En toen ik haar vertelde dat de Here God ook een telefoon nummer had, keek ze mij aan of ik niet helemaal goed bij mijn hoofd was. 

Maar toen ik mijn beide handen op stak en zei, "dit is Zijn nummer, 5 en 5", en ik vouwde ze ineen en ik zei "Hij is altijd online" toen moest ze lachen en ik zag haar hier over nadenken.

Ik strijk wat goudkleurige haarlokjes uit haar gezichtje en zeg, "slaap lekker lieverd".

De volgende dag ziet ze haar nichtje Floortje en het eerste wat ze zei... Weet jij dat God een mobiele telefoon heeft?

Mijn hart maakt een sprongetje.

Die rare, leuke oma zegt toch wel bijzondere dingen.

Onthoud jij dat maar lieverd. 

Mammografie

In de verte zie ik al een rood licht branden. Hè de brug staat open, het is 8.20 uur, ik ben al niks te vroeg.
Ben vandaag (12 april) onderweg naar mijn afspraak mammografie. Ik zet de motor uit en kijk over het eemskanaal hoeveel boten er aan komen, gelukkig maar één boot. Els zal ook al wel onderweg zijn, ik stuur haar even snel een app, dat ik iets later kom.

Als de brug weer sluit start ik mijn motor en tuf weer verder. Ben zo blij met mijn Toyota (tje) hij laat me nooit in de steek, al tien jaar is hij mijn grote vriend.

Ik geniet van de prachtig ochtend. De zon schijnt en de luchten zijn net schilderijen van de schepper.
Als ik op mijn bestemming arriveer en mijn auto parkeer op de parkeerplaats van het nieuwe ziekenhuis OZG in Scheemda, krijg ik een app binnen van Els ' ik zit al binnen'.
Ik stap de hoofdingang binnen en zie mijn lieve vriendin staan.
We omhelzen elkaar en gaan op zoek naar afdeling mammografie.
In de wachtkamer voelt mijn maag raar, zelfs wat misselijk.
'Mevrouw van Halsema', hoor ik de zuster zeggen, 'komt u maar hoor,'
In het kleine kleedhokje zegt ze 'graag bovenlijf ontbloten, dan kom ik u zo halen'.
'Prima' zeg ik gedwee.
Ze laat me binnen en vraagt 'is het voor controle'?  Ik bevestig haar vraag met ja.
Ze installeert het apparaat en ik volg haar aanwijzingen op, ze schuifelt wat om mij heen, ze verzet mijn voeten, en legt mijn armen over het apparaat.
Oneerbaar wordt er geduwd, getrokken, geperst, en worden uiteindelijk mijn borsten tussen twee platen geplet.

Als ik terug ga naar de wachtkamer voelt mijn tong als leer, wat er onder mijn trui zit voelt gekneusd aan, alles behalve leuk, maar ja 1 keer in het jaar moet ik dit ondergaan om eventuele terugkeer van kanker te ondervangen.

'De radioloog gaat nog even de foto's bekijken' zegt de zuster.
Na een minuut of 10 (die echt heel lang duren) komt ze binnen en zegt "de foto's zijn goed gelukt hoor, u kunt gaan".
We pakken onze jassen en zoeken het kamertje van de verpleegkundige.
Bij haar binnen neem ik plaats aan haar bureau en het eerste wat ze zegt
"de foto's zijn goed hoor, niks aan de hand. " pff gelukkig" zeg ik.
Er valt een denkbeeldig rugzak op de grond.
Ik weet het, het is een moment opname maar toch voel ik me als een vogeltje zo vrij.

We drinken elk 2 kopjes cappuccino in het restaurant van het ziekenhuis en kletsen bij over van alles.
Wat heerlijk, dat we beiden nog steeds kankervrij zijn,  Els heeft borstkanker gehad in 2004, dus we weten beiden wat een uitslag kan doen.
Op de parkeerplaats maak ik een vreugde huppeltje, zo ik kan er weer even tegen.
We nemen afscheid en gaan weer onze eigen weg.
Mijn vriendin en ik, we zijn een goed team.
God glimlacht om ons...vast en zeker.

Stil in mij

Och,.. tijdens het lezen van mijn eigen blog branden de tranen in mijn ogen.

Ik had hem al zolang niet meer gelezen, ik kan en ik wil er niet om heen.
In het gat van 6 jaar niet schrijven, schuilt toch meer verdriet dan verwacht en dat verdriet heeft zijn weg nog niet helemaal gevonden. Ik laat het gebeuren.

Er komen tranen als ik lees over mijn oudste zus *Anneke die zo vaak met me mee was naar het ziekenhuis.
Anneke die mij altijd moed in sprak, die altijd zorgde voor een humoristische opmerking in een wachtkamer, dan keken we elkaar aan en schoten we in de lach.
Ze was 7 jaar ouder, ik heb veel mooie en verdrietige dingen met haar meegemaakt. 
In mei 2017 is ze overleden aan de gevolgen van slokdarmkanker, 63 jaar oud is ze geworden.

Tranen om mijn broer Johan, die niet zo vaak voorkomt in mijn blog. Hij vond het namelijk heel lastig om mij te zien strijden tijdens de chemotherapie. Hij wilde mij heel graag op een andere manier helpen, maar ik koos voor een reguliere behandeling, daardoor liepen onze paden uiteen,..en plotseling was hij er niet meer.
Hij kreeg een ernstige bloeding in de buik en overleed een paar uur erna. Johan is in 2016 overleden en mocht maar 60 jaar worden. 

Ik zie mijn *moeder voorbij komen op een foto, ze is bezig in mijn tuin tijdens mijn chemokuur.
Ik haal de foto dichtbij en zie verdriet in haar ogen maar ik zie haar ook denken, " mijn dochter is sterk, ze redt het wel"
Op die foto wist ze nog niet dat ze twee van haar kinderen zou verliezen.
Mijn moeder overleed eind 2017 aan de gevolgen van darmkanker, 90 jaar mocht ze worden.
Ik kom later terug op de laatste weken van mijn moeders leven. 

Ik weet het,.. het leven gaan door, maar ik mis ze.

En dan nog verder terug naar 2013 mijn zwager Klaas die al jaren een strijd tegen leukemie moet voeren, gelukkig is hij er nog steeds en blijft moedig door strijden.

En de hersenbloeding van mijn andere zus Anita in 2015 waarna het struikelen en opstaan is.

Tevens zijn er ook tranen van geluk en voel een brede glimlacht om mijn mond tevoorschijn komen om de berichten over mijn kleinkinderen.

.

Hoe prachtig ze zijn, hoe kleine lieve woordjes diep hun weg hebben gebaand en zaadjes van liefde hebben gelegd in mijn hart voor hen.

Ik ben een biddende oma, en weet hoe ver ze ook van mij vandaan zijn, Hij let op ze.

En niet te vergeten, de geboorte van mijn kleinzoon Jesse in 2014 daar kom ik zeker op terug met zijn inmiddels 4 jaar oude prachtige prietpraat.

Het levensbootje waar ik in zat heeft heel wat doorstaan de afgelopen jaren.

Soms waren er donkere wolken, er waren stormen, er was regen die om mij heen naar beneden kletterde, er waren lichtflitsen die mij soms verblinden, of er was mist wat mij uit de koers dreef. 

En heel soms lag het bootje zo diep in het water, dat ik me moest vast klampen om niet overboord te worden geslingerd.

Maar ik was al die tijd niet alleen op mijn bootje, Hij was er bij en Hij bestraft de wind en het water werd stil.

Langzaam vaar ik weer in rustige wateren, en ik word steeds stiller over
Zijn grootheid.

*  zie blog  30 mei 2012

   - Eerste bestraling en gesprek met oncoloog

*  zie blog 20 augustus 2912

   - Vakantie

Gevreesde Gen

Het is vandaag 29 maart 2019 en precies 7 jaar geleden 29 maart 2012 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had.
7 jaar alweer hoor ik je zeggen, ja inderdaad 7 jaar alweer.
Er zijn best veel dingen gebeurd in die 7 jaar, maar gelukkig ben ik nog steeds kankervrij.

Vorig weekend hebben wij, mijn dochters Miranda en Wendy en ik, dit gevierd en tevens vierden we de uitslag van een onderzoek van een paar maanden geleden.
Omdat ik de Triple Negatieve Borstkanker heb gehad, zou er sprake kunnen zijn van erfelijke borstkanker. Daarvoor werd een DNA - onderzoek verricht van het BRCA1- BRCA2 en het CHEK-2 gen, doormiddel van bloedonderzoek.
En de uitslag van het DNA- onderzoek laat geen afwijkingen zien van de bovengenoemde Gen.

Jippie wat een goed bericht was dat, er viel een rugzak van mijn af. Nu hoeven mijn dochters en later mijn kleindochters niet na te denken over het preventief verwijderen van borsten en van de eierstokken.

Dus dat is wel een feestje waard.
En dat hebben we gedaan. 

Vier het leven

Mijn postbus hangt sinds kort aan de buitenmuur van mijn huis.

Na het aardbeving bestendig maken van mijn huis, zit er een dikke geïsoleerde jas van 20 cm omheen. Dus geen brieven meer op de mat, maar gewoon even naar buiten voor de post. Ik steek de sleutel in het slotje en zie een brief van het ziekenhuis.

Mammografie op 12 april 2019 om 8.50 uur aanwezig zijn.

Pff het doet me altijd wat, de angst dat er weer iets zit wat er niet hoort, is beklemmend, maar ook zo niets omvattend want het is gewoon een moment opname.

Lieve mensen,

Je staat er vast van te kijken....hè een mail van Carolien?
In 2013 ben ik abrupt gestopt, er moest ruimte gemaakt worden in mijn hoofd in mijn hart en in mijn luisteren naar hoe nu verder. (zie vorige blogs)
Het is inmiddels wel 6 jaar verder en het verlangen om het weer op te pakken werd steeds groter.

Maar dat doe ik niet zomaar, ik heb er 3 hele goede redenen voor.
1.
omdat het precies vandaag 7 jaar geleden is dat ik ben begonnen met mijn blog en nog steeds kankervrij ben en dat graag met je wil delen.
2.
omdat lieve vrienden mij aanspoorde om dit weer op te gaan pakken en daar hadden ze best goede redenen voor. 

3.
en omdat ik het vreselijk leuk vind om te schrijven.

Dus lieve mensen wederom, welkom en neem een kijkje in mijn leven. 

De meeste stukjes zullen niet over ziekte gaan, (voel me namelijk kiplekker ;) maar gewoon over wie ik ben en wat ik zoal beleef. Over prietpraat van de kleinkinderen, over de prachtige schepping die afspeelt in mijn tuin, over onhandig en grappige dingen, het vallen en opstaan in het leven.

En natuurlijk ook over mijn wandel met God, en hoe ik mijn best doe om de kanker uit mijn leven te houden.

Ik vier het leven, en wil dat graag weer met  je delen.

Maar voel je vrij om je uit te schrijven als je geen mail meer wilt ontvangen.