Kantjes knippen

Afgelopen weekend had ik bezoek van mijn kinderen en kleinkinderen uit Zeeland. 
Nog ter ere van mijn verjaardag, het papiercorso en onze jaarlijkse familiedag op zondag! Het was een feest weekend.

Mijn oudste dochter Miranda krijgt het altijd weer voor elkaar om na een drukke werkweek, tassen in te pakken, huis aan de kant te maken en met manlief en kinderen in de auto te stappen. Ze leggen 400 km af voor een weekendje "thuis" komen in Appingedam.

Tessa, Floortje, Lynn en Jesse 

Een gezellige drukte van belang en voel me echt oma.  We gaan taart eten, knuffelen, fietsen, bijkletsen, enz... Maar als we eenmaal tijdens het papiercorso aan de kant van de weg staan en in de verte de ijskoningin aan zien komen, voel ik me even weer de jonge moeder van vroeger toen mijn dochters ook op de versierde kar zaten.

Maar nu zijn het mijn kleinkinderen die op de kar zitten en die mooie ijskoningin, echt waar, het is mijn jongste dochter Wendy, die daar staat te stralen. 

Wat ben ik trots op mijn beide dochters, het zijn toppers!

Het is nu weer stil in huis en ondanks mijn verstopte rode neus ga ik toch even in de tuin bezig. De zon lacht mij toe en ik zie dat het gras nodig gemaaid moet worden.

Driftig begin ik met het knippen van de kantjes en hoor de bladen over elkaar heen gaan. Op een onbedachtzaam moment knip ik ineens een slak door....
Ohhh nee he!
Ik kijk naar het beestje en zie hem ineen krimpen, zonder pardon heb ik 1/4 van zijn lichaam weggeknipt. Zelden heb ik medelijden met een slak, maar dit voelde echt niet goed, eerst maar een bakje koffie. 

Na een half uur is de gewonde slak nergens meer te bekennen, arme slak denk ik oprecht. 

Brr, het is net of er een slakkenbeul in mij ontpopt is.

Als ik nou alle slakken die nog bivakkeren in mijn tuin eens zou vragen wat hun voorkeur zou zijn, zullen ze vast en zeker zeggen....

Verdrinken in bier geeft toch meer plezier als verknipt door het leven gaan.