Moederdag

De naald knarst over de groeven van de langspeelplaat, er komt een krakend geluid uit de boxen. Het koor begint te zingen en vult het huis met een onuitwisbaar lied.

Als kind van negen zag ik mijn moeder door de kamer gaan. Ze heeft een stofdoek in haar hand en met een ferme veeg gaat ze over het dressoir om het grijze laagje te verwijderen. Ze heeft haar favoriete LP op gezet en begint uit volle borst mee te zingen.

"Tel uw zegeningen tel ze één voor één, tel ze alle en vergeet er geen"'

Rust kwam binnen in ons huis als mijn moeder zong en vooral die woorden. 

Moeder was niet een vrouw die veel over haar geloof sprak. Maar de laatste jaren van haar leven, hadden we het regelmatig over God. 

Ze vond het heerlijk om naar mij te luisteren als ik een mooie preek had gehoord en die aan haar vertelde, of als ik voor haar bad als ze voor een operatie stond. 

Vooral de laatste jaren waren moeilijk voor haar.

Je oudste twee kinderen verliezen in één jaar is niet niks. Het verdriet liet ze niet zien, maar als ik haar voorlas uit "Gebeden voor 365 dagen," dan zag ik haar regelmatig een traan weg vegen.

Verdriet was niet iets dat ze deelde.

 

De laatste dagen in de hospice hebben wij meerdere liederen voor haar gezongen.

Ook "tel uw zegeningen," dan sloot ze haar ogen en genoot ze van ons lied.

Morgen is het moederdag.

Inmiddels de tweede zonder haar. 

Maar in mijn herinnering hoor ik haar weer zingen.
Tel uw zegeningen..

Bedankt mam, dat je mij dat hebt geleerd.