Dagelijks brood

Langzaam lopen de mensen mij voorbij. Terwijl ik op mijn zus wacht, neem ik plaats op het bankje tegenover de afdeling radiologie. 

Ik mag graag naar mensen kijken en vooral in het UMCG.
Ik zie bedrukte gezichten en verdrietige ogen, kale hoofden en ook mensen in een rolstoel met halve benen, soms broodmager of tonnetje rond, wat moet een mens wat meemaken. 

Ter plekke neem ik ze mee in mijn gebed, ik zit er immers niet voor niks.

6 jaar geleden liep ik hier ook te strijden tegen borstkanker. Ik weet hoe het voelt om hier te zijn.

Ik kijk wat rond en zie ineens twee kussend mensen naast mij. Geen echte mensen maar twee hoofden in brons gegoten. Ze staan samen op een sokkel, de lippen stijf op elkaar gedrukt. Ik bekijk ze met verwondering .In Appingedam staan er ook een paar van dit soort kussende mensen. Zelfs een achterneefje kreeg de eer en staat al kussend met een vriendinnetje in het centrum van onze mooie stad.

Onderaan de sokkel zag ik een plaatje, ik schoof wat dichterbij om het te kunnen lezen. Mijn verbazing steeg ten top toen ik las wat er op stond. Hoe kunnen ze zoiets erop zetten bij twee kussende mensen?

Mijn gedachten dwalen af....

Ik schrik van het karretje dat vlak bij mij stopt, achterin zit mijn zus Anita.

Ze zit er zo mooi, net een barones.

"Wil je hier uitstappen?" vraagt de chauffeur haar. "Ja graag" zegt Anita en stapt uit en neemt plaats naast mij. 

Ze is moe van al die ziekenhuis bezoekjes, van het worstelen en staande blijven en het hoofd bieden aan alles wat hun overkomt.

Maar wat doen ze het goed, ik geef haar een dikke knuffel en kan het niet laten om haar het plaatje op de sokkel te laten zien. 

Wij kunnen soms vreselijk lachen om de raarste dingen, zo ook nu.

"Als dit mijn dagelijks brood is sterf ik van de honger!" zeg ik.

We liggen samen in een deuk.

Mijn zus en ik, wat een span.

Dit is mijn dagelijks brood! 
This is my Daily bread van Micheal W Smith.
De moeite waard om te luisteren.