Chemokuur 6, de laatste !!

Maandagmorgen werd ik wakker van het zoemen van mijn wekker. Ik druk hem uit, het is nog zo vroeg. Ik ga even naar het toilet, als ik mijn gordijn een klein beetje opzij schuif om te kijken wat voor weer het is, ben ik verrast.
"Oh" roep ik uit, "wat mooi" alles is prachtig wit, het heeft gevroren, ook mijn auto is helemaal bevroren, en het lijkt heel koud. 
Brr ik hoef niet te krabben om naar het werk te gaan. Hoewel ik dat natuurlijk veel liever deed dan mijn laatste chemokuur ondergaan. Heb medelijden met mijn collega's die staan te krabben op dit moment, en heel gemeen van mij,.. ik kruip nog even onder de wol.
Als ik me klaarmaak en onder het tandenpoetsen in de spiegel kijk, ben ik toch blij dat ik niet naar het werk hoef. Ik zie er moe uit en zelfs als ik me opgemaakt heb en mijn pruik opzet, is het niet de oude Carolien.
Geen visitekaartje voor mijn werk achter de receptiebalie bij In de Bres.
Gelukkig zitten er andere prachtige vrouwen die het geweldig doen.

Na een tijdje toch maar naar beneden en ga ik mijn ontbijt klaarmaken. Onder het klaarmaken van mijn budwigpapje** hoor ik al sms'jes binnenkomen.
Ook op mijn blog is gereageerd, berichten via mail, appjes komen binnenwaaien, wat een techniek en wat heerlijk dat mensen al zo vroeg aan me denken en mij bemoedigen, en het allerbelangrijkste....voor mij bidden.

Ik pak mijn medicijnen die ik een uur voor de chemokuur in moet nemen.

Een lekker bakje koffie aan mijn gezellige eettafel, en dan is er quality time tussen God en mij.
Ik pak mijn bijbeltje, die er gehavend uitziet, ezelsoren en geel gemarkeerde teksten, korte kreten die ik heb genoteerd van een goede preek, bladeren die los zitten, dat boek is als brood voor mij.
Als mijn ziel honger heeft, pak ik Gods woord wat leeft .


Voordat ik naar het ziekenhuis rijd, ga ik nog even met Anita, mijn zus, naar de winkel voor wat lekkers voor de zusters. Het is immers een beetje feest vandaag,.... mijn laatste chemokuur
Fennie is er weer en dat geeft een heel vertrouwd gevoel.
Als ze het infuus klaarmaakt, en de dikke naald in mijn ader drukt, gaat het gelijk goed.
Ik voel haast geen pijn en hij zit in één keer goed.!

Wat ben ik blij.

Thank you all.

Dinsdag werd ik wakker met vuurrode wangen, ze gloeiden helemaal, één van de bijwerkingen van de chemo. Heb er de hele dag uitgezien als een gezonde boerendochter. Voel me vandaag toch wel zo goed dat ik zelf even een boodschapje heb gedaan.
Woensdag had ik keelpijn en de hoofdpijn komt ook weer een beetje opzetten.
Donderdagmiddag kreeg ik erg veel last van alle spieren, mijn hele lichaam deed zeer.
Ben gewoon helemaal op.
Ik ben zo blij dat dit de laatste kuur was, niet over drie weken weer een klap.
Het zit erop, mijn collega's zeiden regelmatig tegen mij "je kunt het" en inderdaad,..
ze hebben gelijk gehad!

http://www.tegenkanker.nl/kanker/voeding/budwig-papje.html

* Voetstappen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een bericht heb geschreven. Het was dit keer een beetje moeizaam om iets uit mijn hoofd te persen. Het ene bericht gaat makkelijker als het andere bericht.
Vermoeidheid speelt een grote rol hierin.
Donderdag 15 november is mijn bloed weer gecontroleerd. De uitslagen waren goed.
Dus maandag 19 november om 11.00 uur de zesde chemokuur, mijn laatste...Yes !


Eén van de bijwerkingen van de 5de kuur is dat ik nog steeds moet dealen met flinke vermoeidheid.

Ook zijn mijn nagels een beetje groen geworden, ze hadden me daar al voor gewaarschuwd, maar het lijkt toch vreemd. Geen groene vingers (die had ik al) maar groene nagels. Mijn ogen tranen regelmatig en zien er vermoeid uit. Nou ja wat wil je Carolien, het kan niet onopgemerkt aan je voorbij gaan.
Mijn, normaal gesproken, dikke wenkbrauwen die gewend zijn om rond de twee weken een epileerbeurt te krijgen, staan er wat zielig bij. Mijn wenkbrauwenpotlood maakt overuren. De zwarte wimpers die normaal fraai rond mijn ogen wapperen ;-) zijn nu afhankelijk van het aanzetten van wat extra mascara.
Blij dat ik een vrouw ben, en dit soort hulpmiddelen kan gebruiken.


Zelfs ongewenste haartjes op benen en stt..... onder mijn neus zitten is er niet meer. Mijn hoofdhuid gaat bijna glimmen als ik onder de douche heb gestaan. Apart dat alles wendt. Ben eigenlijk nooit echt geschrokken van mijn kale hoofd. Maar ben wel blij dat het straks allemaal weer terug komt.
Eén voordeel, heb geen kapperskosten.

Woensdag ben ik bij vrienden op bezoek geweest, mensen die van heel dichtbij meeleven. Ze hadden mij uitgenodigd om te komen eten. Marianne kookt altijd zo lekker dus schuif graag aan naast Wim rond hun gezellige eettafel. Een heerlijke ovenschotel wordt ons voor gezet, eten, vrienden, een perfecte combinatie van ouderwets genieten.

Weet je,..
Soms voel ik me een heel mens en de volgende momenten zijn dan weer heel slecht.
Vanmiddag was ik gevloerd, ik had het gevoel dat ik al mijn kracht kwijt was. Had verschillende emotionele dingen meegemaakt de laatste dagen en dat slaat er dan extra in.
Die vermoeidheid is zo'n machteloos gevoel, waar ik zo moeilijk aan toe wil geven. Maar ik moest er nu aan toegeven en heb wat traantjes weggepinkt. Gelukkig was Wendy, mijn jongste, dochter op bezoek, en die was even heel lief voor mij.

Ik wil jullie vragen voor mij te bidden voor de kuur van morgen. Dat alles goed mag gaan, met het inbrengen van het infuus en dat de bijwerkingen mee mogen vallen.

Het is nog steeds een geweldig gevoel dat er zoveel mensen om me heen staan en voor mij bidden.
Ik voel me gedragen. Bedankt voor jullie kaartjes en alle andere lieve dingen.

                                                   

* Chemokuur 5

Zaterdagmorgen half 9, ik trek de gordijnen van mijn slaapkamer open. Het is rustig weer buiten. De grijze wolken schuiven langzaam langs elkaar heen. Wat liggen er al veel bladeren op de grond. Het is een schilderij van kleuren. Wat zal ik vandaag eens gaan doen. Eerst maar even onder de douche. Na mijn ontbijt neem ik plaats aan mijn grote eettafel, mijn voeten lekker op de verwarming.
Ik pak het kalendertje van Max Lucado, en lees de dagtekst. Daar moet ik even over nadenken.

Mijn blik valt over mijn tuintje, de eenjarige bacopa doet nog zo vreselijk zijn best. Ondanks dat ik er niks aan doe, heeft het witte plantje een enorme aantrekkingskracht op mij.
Gisteren kreeg ik van Frits en Froukje een mooie bak met winterviolen. Heerlijk, ik hoop dat ze de hele winter bloeien.
Ik zoek inspiratie voor dit nieuwe bericht, er is zo weinig gebeurd de laatste week.

Oeps toch wel,  ik heb maandag mijn 5de chemokuur gehad.
Ik was zo vitaal de eerste dagen na mijn kuur, maar woensdag kwam de man met de hamer.
Ze hadden me ook gewaarschuwd, dat de bijwerkingen pas een aantal dagen later zouden gaan optreden. Maar het is zo raar, je verwacht het dan gewoon niet meer.
Woensdagavond deed mijn hele lichaam pijn, en de hele nacht heb ik een bonkende hoofdpijn gehad. Ook de donderdag was niet om over naar huis te schrijven.
Heb me alleen gevoeld, en begin te ontdekken dat het bij het proces hoort. Niemand is daar verder schuldig aan, alles begint gewoon te worden. Zelfs ik begin er aan te wennen dat het stil wordt om mij heen. Ja zo werkt het, het is een knokpartij die alleen jou aangaat.
Uiteindelijk toch maar een zus gebeld of ze langs wilde komen. Ook zij is alleen en weet heel goed hoe dat voelt.
In dit proces mag ik leren om te relativeren, om in te zien,... wat deed ik voor een ander toen ik gezond was. Ging ik bij zieken op bezoek? En dan kom je tot de ontdekking dat ik daar ook in gefaald heb.
De verwoestende kracht van zelfmedelijden, die je niet verder brengt als  "laat mij maar, ik kruip weg in mijn kooitje", heeft nodig dat je jezelf een klets om de oren moet geven en tegen jezelf moet zeggen.
Vooruit Carolien....


Dus ben op de fiets gekropen en heb garen gehaald. Ga iets moois maken voor mijn dochter in Zeeland, die is altijd zo lekker brocant bezig, en alles wat gehaakt is, krijgt bij haar een bijzondere plek. Of voor mijn andere dochter, die wil graag gehaakte bloemetjes voor op truitjes voor de kleine meid.
Onderweg kom ik allerlei bekenden tegen, die me aankijken, zelfs nakijken. Begin er blijkbaar toch anders uit te zien,.. geeft niks.

Dan zie ik een moeder lopen met een kind in een rolstoel, zwaar gehandicapt. In de ogen van de moeder zie ik wanhoop en eenzaamheid.
Wat is het toch raar met een mens, dat je weer met je beide benen op de grond komt, als je ellende ziet die zwaarder is. Als ik de moeder en het kind voor laat gaan in een winkel, kruisen onze blikken elkaar, ik lach naar haar, en bid haar in gedachten moed en vreugde toe.

Onderweg naar huis besef ik, het gaat allemaal niet zo zeer om mij.
Als ik mijn tuinpad op fiets en de bacopa zie bloeien en mijn warme huisje binnenstap, is mijn gevoel van zelfmedelijden verdwenen als sneeuw voor de zon.
Zo werkt het blijkbaar toch weer. Kom uit je kooitje, en tel je zegeningen.