Naamplaatje

Mijn kleinzoon Jesse heeft een tafeltennis wedstrijd en meestal gaat zijn vader met hem mee. De kleine Iwan heeft daar geen geduld voor dus die heeft oppas nodig. 

Ook bij hem pas ik af en toe  met alle liefde op de kids. 

Met z'n tweetjes stappen ze in de auto om naar de wedstrijd te gaan. Ik heb Iwan op de arm en we zwaaien ze buiten uit. 

Als ze de bocht om zijn, draai ik me om en wil zo naar binnen lopen. Toen ik opeens het naambordje zag hangen. Het was nieuw en hing keurig naast de voordeur. 

De namen van mijn kleinkinderen en van hun vader op een mooi grijs metalen plaatje met daar onder een getekend hartslag. 

Mijn hart stond stil.

Zo mooi maar zo pijnlijk.

 

Faith*Hope*Love

Iwan moest zijn slaapje

doen en ik legde hem snel op bed. Beneden gekomen ben ik in tranen uitgebarsten en wederom bittere tranen gehuild. Wat mistte ik de naam van mijn dochter op dat bordje, zij hoort er zo bij in mijn ogen. 

Maar het was nu zo duidelijk, ze horen dus echt niet meer bij elkaar. 

Wel prachtig dat zo'n hartslag op hun naambordje staat. 

Heer U bent erbij. 

Pluktuin

Eindelijk is het weer zo ver, ik ga de reis weer aan, op naar zeeland. 

Daar ga ik mijn oudste dochter met haar gezin bezoeken. 

Van boven in Groningen tot onderin Zeeland, het nieuwe autootje brengt mij naar mijn geliefden. 

Het is alweer te lang geleden, maar moet eerlijk zeggen, de reis is niet niks. 

Aangekomen na 5 uur rijden is het een hartelijk welkom en een geknuffel en gekus van jewelste. 

De oudste kleindochter van 15 ondergaat het met enige tegenzin dat geknuffel van oma, maar ze blijft lachen en dat is een goed teken. 

Heerlijk om bij ze te zijn. 

De volgende dag gaan Miranda en ik samen uit eten, dat is een beetje traditie geworden, even qualitie time samen. 

Miranda weet wat ik leuk vind en nodigd mij uit om naar een pluktuin in de buurt te gaan. Lekker bloemen geplukt en met twee dikke bossen gaan we weer richting huis. 

Lynn krijgt op haar beurt ook mijn aandacht en zo zijn we lekker creatief aan de slag gegaan, mooie momenten met de andere kleindochter.

Peter zit lekker ontspannen op de bank 

de hond ligt naast hem. 

Wat ben ik dankbaar voor dat leuke gezinnetje. 

Ik denk dat ik toch vaker heen ga. 😉

Potje eten

"Hey mam, ik heb nog eten over, zal ik het brengen"?

Mijn ex schoonzoon staat een half uurtje later met een bak vol met heerlijke mosterdsoep op de stoep. 

Hij heeft de kleine Iwan mee.

Met een knuffel en een handkus gaan ze weer verder. Hij woont nu in een ander dorp vlakbij. 

Beiden hebben ze weer een ander huis, mijn dochter en mijn ex schoonzoon leven in een nieuwe omgeving en een nieuwe inrichting en natuurlijk samen met hun kinderen. Binnen een jaar is alles veranderd. 

Ik moet zeggen dat ik trots op ze ben. Beiden gaan ze voor de kids en hebben een huiselijk plekje gecreëerd. 

Mijn relatie met mijn ex schoonzoon was altijd goed, en dat zal ook zo blijven.

Beiden kennen we de Heer, de Heer kent ons. 

Eten brengen deed hij al veel vaker, hij dacht om mij. 

20 jaar heeft hij mijn leven rijker gemaakt. 

Ondanks mij gebeden voor hen, konden ze elkaar niet geven wat ze nodig hadden. 

Wat kun je nog als moeder, exschoonmoeder en oma..

Ik kan ze wel geven wat ik heb en dat is liefde, onvoorwaardelijke liefde. 

Ja dat kan ik, want ze zitten allemaal in mijn hart. 

Scheiding

In de voorafgaande  berichten kon ik het woord scheiding nog niet uitbrengen.

Ik vond het een vreselijk woord, maar het woord is werkelijkheid, mijn jongste dochter gaat scheiden. 

Ik schreef wel over verdriet en keuzes, maar kon het woord niet noemen in mijn blog, of bij mensen. Het deed te veel pijn. 

Mijn bureautje staat onder een raam die uitkijkt op mijn prachtig dakterras. Ik tuur naar de mooie planten die er staan en alles in mij is zò kwetsbaar. 

Het heeft mij veel tranen gekost, niet dat ik dat vaak liet zien, het is immers hun leven. Maar het blad van mijn bureautje heeft veel tranen op moeten vangen. 

Dagelijks nam ik daar plaats, soms uren achter elkaar.

Ik heb gelezen, gebeden, gehuild, gestreden, schriften vol geschreven, en getekend...uiteindelijk geaccepteerd, en los gelaten. 

Het is het plekje waar ik alles met God bespreek, waar wanhoop in hoop veranderd, waar verdriet in een sprankje blijdschap veranderd.

Maar troost is de grootste ervaring van de afgelopen maanden. 

Alle tranen vangt Hij op in een kruik. 

Ik sta er niet alleen voor. Het voetstappen gedicht, heb ik persoonlijk ervaren, daar waar maar 1 paar voetstappen in het zand staan, en juist daar waar ik het zo moeilijk had, daar was het écht God die mij droeg.

Vakantie

Dit jaar gaat alles anders, er wordt gekampeerd in Groningen. 

Mijn jongste dochter heeft drie kinderen in verschillende leeftijden. Twee grote kinderen van 12 en 9 en een kleintje van 2 en vooral de jongste is er één die je steeds in de gaten moet houden. 

Toch heeft mijn dochter een chalet gehuurd en daar gaan ze een weekje in bivakkeren. Ze houden het dichtbij huis dit jaar, zodat ze zo naar huis kunnen als dat nodig is. 

Moeders mag van lieve vrienden de caravan gebruiken en zo gaat het gebeuren dat ik op een andere plek op de camping mee geniet van de kleintjes, en van mijn dochter die zo haar best doet, ben trots op haar dat ze het toch onderneemt zo vlak na een scheiding.

Het is veel en we missen toch allemaal de man die er altijd bij was.

Dat ik daar toch af en toe wakker van lig is denk ik heel normaal.  

Restart

Dit plantje stond stil, groeide niet meer. 

Hij had een restart nodig. 

Bij nader inzien (foto inzoomen) werd hij belaagt door een leger van vijanden (luizen)

De geur van knoflook moest hem redden. 1 dag later is de legerbende gesneuveld.

God redt ons ook als we worden belaagd.

Door de naam en de geur van Jezus zal de vijand vluchten.

Een restart is soms nodig, net als bij internet moet je de stekker er ook welles uittrekken en opnieuw opstarten.

God geeft elke moment nieuwe input en elke dag mag je opnieuw beginnen met een restart. 

Dan gaat het springen van zelf. 

Ps 18 : 30 uit het boek.

Samen met U durf ik een leger tegemoet te treden.

Ja, met mijn God kan ik over muren springen. 

Zingend vogeltje

Als ik wakker word, ben ik niet het zingende vogeltje. 

Ik ben wakker maar daar is het ook mee gezegd. 

Eerst koffie en dan wat naar buiten turen. 

Mijn vaste ritueel is om 8 uur Joyce Meyer kijken met de poes op schoot, die wel heel blij is dat ik wakker ben. 

Somberheid en daarbij wat mopperen is s'morgens mijn grootste struikelblok. 

Maar het is ook de grootste overwinning als dat weer voorbij is. 

Gelukkig heeft niemand er last, behalve ikzelf. 

Toen ik vanmorgen achter mijn bureau ging zitten, en God al pratend en lezend mijn mopperige dag voor Hem neerlegde, had ik het gevoel had dat Hij mij zachtjes bij de oor pakte en zei, "stil es" 

Op de achtergrond hoor ik de vogels uit volle borst zingen. 

"Nu even niet meer mopperen, maar lekker zingen, Ik zorg ook voor jou".

Dus ik besluit om muziek aan te doen en mee te zingen.

Daar word ik pas echt blij van. 

Jippie, ben er weer. 

Neer liggen

Soms zie ik ineens een traan op de binnenkant van mijn bril. 

Het stille verdriet in mij houdt zich niet stil. 

Mijn gevoel zegt, nee dit wil ik allemaal niet,

U weet het Heer,  U bent het Die naar mij omziet. 

Uw woord is als een lamp op mijn voet, 

want verder kijken

dat is iets wat ik nu niet doen moet. 

Het machteloze slaat op mijn lichaam.

soms zo moe dat ik niet wil opstaan. 

Wat staat mij in het leven allemaal te wachten. 

Het zijn de dreunen van de boze machten. 

Die mij onderuit willen halen, met grote leugens en rotte verhalen. 

God is gelukkig veel groter en  vermaand mij,..

"Jij zal niet wankelen en je blijf staande naast Mij, 

Zolang je dagelijks neerligt bij Mij, blijft je hart ondanks alles gewoon vrolijk en blij." 

Ik veeg dat ene traantje van mijn bril, 

Here God, ik zal doen wat U wil. 

En als ik niet wil liggen Heer,

duw mij dan zachtjes neer.

Psalm 23 

Stilte

Goedemorgen, het is stille zaterdag vandaag, stil worden voor wat Jezus voor ons heeft gedaan, en stil was het rond Zijn graf. Wat een doodse stilte moet dat zijn geweest, alle verwachtingen waren ineens doodgezwegen, geen hoop geen toekomst geen perspectief meer. Zij wisten niet dat Jezus écht op zou staan. 

Stil zijn in deze tijd is heel lastig er is altijd rumoer om ons heen of in ons hoofd, de wereld kan niet meer stil zijn, maar toch is het kiezen om vandaag stil te zijn.  

Gelukkig weten wij dat we morgen niet meer stil hoeven te zijn, dat we mogen juichen omdat Hij is opgestaan uit de dood. Tot die tijd wil ik stil zijn van verwondering en diep ontzag voor Zijn offer. 

In stilte stuur ik jou dit bericht om je te laten weten, Hij heeft het ook voor jou gedaan, en de Heer noemt zachtjes jouw naam, .......... ik geef om jou. 

Fijne 🤫 stille zaterdag,

en voor morgen gezegende paasdagen. 

Nachtmerrie

De hoop dat het toch nog goed zou komen, heb ik lang gekoesterd. Gebeden die ik als moeder dagelijks voor mijn kinderen en kleinkinderen voor Gods troon leg.

 

Ze zeggen zo vaak

" kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen" en inderdaad, het is zo, ik heb het ontdekt. 

Maar ik houd me vast aan alleen vandaag. 

God geeft elke dag genoeg genade voor 1 dag. 

Ik wou dat deze mooi rode wekker mij wakker rinkelt en mij uit deze nachtmerrie laat ontwaken. 

Keuzes die kinderen maken, betekend liggen op een kussen met bange ogen die de slaap niet kunnen vatten, een hart die bloed vanwege de gevolgen. 

En toch in het donker bent U daar Heer en U zegt" geef het aan Mij" 

Alstublieft Heer het is aan U, het is mij veel en veel te zwaar. 

Ik laat het los. 

Gelukkig, morgen is er weer een nieuwe dag. 

Zeeland brug

Vrijdagmorgen stapte ik moedig in de auto, de navigatie aan op naar Sas van Gent. Ik had een geweldige TOV week meegemaakt en vanuit krimpen aan de IJssel ga ik richting mijn dochter in Zeeland. 

Dus ik kwam nu natuurlijk van een andere kant.

Ook had ik niet in de gaten dat ik een nog  grotere angst als de westerscheldetunnel in de ogen moest kijken.🫣

De rit ging voorspoedig en er waren geen problemen op de ring van Rotterdam,  Dordrecht passeerde ik zonder problemen en ik dacht dit gaat helemaal goed komen. Ik was de Heer inmiddels aan het bedanken dat alles zo goed ging. 

Toen ineens dook hij op,

In de verte....

Mijn hart stond bijna stil, dit had ik niet verwacht, dit is een plaat in de zee zonder omheining, waar ik altijd bang voor was geweest en nu moest ik hier overheen, dit is nog erger dan de  tunnel door het water, maar ik kon niet meer terug, de vijand stond tegenover mij. 

Met zweet in de handen volgde ik mijn pad, langzaam ging de weg omhoog,  rustig klom mijn autootje de brug op en ik zei Heer U bent bij mij. Phooeee!! 

Op de brug zag ik dat er (natuurlijk) wel omheining was, en dat ik veilig was, wat een geruststelling. 

De hele lange brug van 5 km voelde ik mij veilig.

Maar oh wat een uitdaging was dat. 

Neem mijn hand

De eerste maand van het jaar,

31 dagen lang staan voor mij klaar.

Wat zijn Gods plannen voor dit seizoen in mijn leven,

En wat is mijn eigen streven?

Ga ik meer luisteren naar wat Hij van mij wil,

of sta ik teveel bij moeilijke dingen stil.

Zijn vrede wil ik ervaren, 

waardoor mijn wolk van gepieker zal opklaren. 

Deze maand geeft zo weinig licht, 

en de lente is nog niet lang niet inzicht.

Ik wil zo graag een stabiel recht pad,

al die stenen en hobbels ben ik zo zat. 

Maar dan leer ik niks en groei ik niet,

God weet wat ik nodig heb en spaart mij daarom niet. 

Tijdens al die hobbels en pijn, 

wil ik alleen maar bij U zijn. 

Neem mijn hand lieve Heer,

en toon mij Uw plan telkens weer.