Scheiding

In de voorafgaande  berichten kon ik het woord scheiding nog niet uitbrengen.

Ik vond het een vreselijk woord, maar het woord is werkelijkheid, mijn jongste dochter gaat scheiden. 

Ik schreef wel over verdriet en keuzes, maar kon het woord niet noemen in mijn blog, of bij mensen. Het deed te veel pijn. 

Mijn bureautje staat onder een raam die uitkijkt op mijn prachtig dakterras. Ik tuur naar de mooie planten die er staan en alles in mij is zò kwetsbaar. 

Het heeft mij veel tranen gekost, niet dat ik dat vaak liet zien, het is immers hun leven. Maar het blad van mijn bureautje heeft veel tranen op moeten vangen. 

Dagelijks nam ik daar plaats, soms uren achter elkaar.

Ik heb gelezen, gebeden, gehuild, gestreden, schriften vol geschreven, en getekend...uiteindelijk geaccepteerd, en los gelaten. 

Het is het plekje waar ik alles met God bespreek, waar wanhoop in hoop veranderd, waar verdriet in een sprankje blijdschap veranderd.

Maar troost is de grootste ervaring van de afgelopen maanden. 

Alle tranen vangt Hij op in een kruik. 

Ik sta er niet alleen voor. Het voetstappen gedicht, heb ik persoonlijk ervaren, daar waar maar 1 paar voetstappen in het zand staan, en juist daar waar ik het zo moeilijk had, daar was het écht God die mij droeg.