* Batterij

Zondag 22 sept, het is prachtig weer, één van mijn lieve vriendinnen komt op bezoek.
Ik zei nog tegen haar "neem je laarzen mee, kunnen we een wandeling maken langs het kanaal".
De bel gaat, daar staat ze, wat is ze mooi. Met haar lange blonde haren en haar open gezicht straalt ze helemaal.
"Heerlijk dat je er bent" zeg ik tegen haar. We omhelzen elkaar, we hebben elkaar al een tijdje niet gezien. Ze stapt pittig naar binnen, haar sportschoenen blinken aan haar voeten.
"Het is zulks mooi weer" zegt ze " ik dacht laarzen hoef ik niet mee".

Geen koffie, maar direct in de benen. We lopen mijn tuinpad af en ze zegt "het is echt zo, je eigen natuurgebiedje zo vanuit je tuinpad, wat woon je hier geweldig mooi!!"

Achterthuis

Vol enthousiasme loopt ze naast me. Nog geen 400 m verderop, gaan we de dijk omhoog en staan we bij het eemskanaal. Rust... helemaal alleen, geen mens om ons heen.
Van alles passeert de revue, we hebben zoveel te vertellen aan elkaar.
"Zullen we gaan zitten"? vraag ik haar "het gras is droog". We nemen plaats aan de kant van het water. Af en toe komt er een bootje langs varen. Wat is het hier heerlijk. Het kabbelende water, de warmte van de zon, het gras dat naar de herfst ruikt.
Dank u Heer, wat een heerlijke plek.

Het gesprek is niet alleen ernstig, het gaat ook niet alleen over mijn ziekte. Er is ruimte voor beide, haar dingen zijn net zo belangrijk. Er is ook tijd voor humor. Plat op onze rug hebben we gelegen, en vreselijk gelachen om,... tja ik weet het echt niet meer.
We kennen elkaar al jaren, en hoe mooi is het om te zien dat we met bepaalde dingen op elkaar lijken, één woord is soms genoeg.

Aan het kanaal

Als ik mijn zorgen met haar deel, hoe ik met mijn ziekte omga. Dat ik mezelf altijd zo sterk houdt, dat het moeilijk is om zwak te zijn naar anderen toe. Immers als ik zwak ben laat ik me niet zien. Deze grote, sterke vrouw is heus niet altijd sterk.
Ze keek me aan, het werd even stil.
Met haar hand aaide ze liefdevol over mijn, met pruik getooide, hoofd.
Daar was deze sterke vrouw niet tegen bestand.
Dat ene gebaar, die hand van mijn vriendin, zo van,.. je doet het zo goed.
Dat was genoeg om mijn opgestapelde tranen, als een vloedgolf naar buiten te laten komen.

We horen voetstappen door het gras achter ons, mensen met een hond, het kan ons niks schelen, dit is ons moment, quality time op het hoogste niveau.

Ik kan er weer even een tijdje tegen, mijn tranenvaatje is weer leeg, mijn batterijtje is weer vol. Vriendinnen,..een ongelofelijke zegen, en gelukkig heb ik ze, en allemaal op hun eigen manier belangrijk voor mij en ik voor hun. (denk ik ;-)

                  

* Chemokuur 3

Maandag 17 september was het weer zover. Om 11.00 uur  zal ik mijn derde chemokuur ondergaan. Rond de klok van 12.00 uur krijg ik een lunchpakket, drie broodjes met een kopje soep erbij.
Toen ik mijn lepel pakte en mijn soep wilde roeren, lagen er 11 gehaktballetjes op mij te wachten, ze glimlachten naar me, 4 eetlepels bouillon hadden ze maar om in te zwemmen. Dit alles in één beker soep. Hoezo de zorg wordt duurder ;-)

Het inbrengen van het infuus ging niet zo lekker, de verpleegster moest twee keer prikken. Toen het gif eenmaal in mijn aderen stroomde, was het net of er een zware vloeistof door mijn lijf gepompt werd. Mijn benen voelden gelijk zwaar aan. Halverwege de eerste zak (totaal 3 zakken)  kreeg ik een heel licht gevoel in mijn hoofd, mijn neusholte begon hevig te prikkelen. Heel ongemakkelijk allemaal.
De verpleegster zei dat het normaal was, dat het zo weer weg zou trekken. Inderdaad, als de zak leeg is zijn de vervelende gevoelens weg.
De tweede en derde zak gaan er vrij soepel in. Ik ben klaar en mag naar huis. Ik groet de oudere dame tegenover mij die een terugkerende borstkanker te lijf gaat. Zulke dingen wil ik gewoon niet graag horen. De verpleegster bemoedigende mij nog met de mededeling dat ze 90 % van borstkankerpatiënten nooit meer terug ziet, dus waar de kanker niet terugkeerde.
Dat hoor ik liever, hoewel mijn gezond verstand wel weet dat het ook heel anders kan lopen.
Maar wat is gezond verstand op dit moment.?

Mijn zus Anneke zet me weer bij huis af. Mijn benen voelen nog steeds zo zwaar aan, dat ik gelijk op de bank ga liggen. Rond 17.00 uur kom ik aan in Ten Boer bij Frits en Froukje. Het duurt niet lang of ik lig al in het keurig opgemaakte logeerbed.


Eten lukt me niet, heb zelfs 4 keer overgegeven.
Hondsberoerd ben ik weer, brr.

Rond 22.00 uur val ik eindelijk in slaap en heb een gat in de dag geslapen.
Als ik wakker wordt ben ik niet misselijk,... wat een geluk.
Toch zijn de dinsdag, de woensdag en de donderdag dagen die niet gemakkelijk waren.
In het begin was ik in vlagen misselijk, nu ben ik in vlagen niet misselijk. Al met al lig ik veel op bed en slaap veel. De kuren worden langzamerhand zwaarder.
                               
               -----------------------------------------------------------------------

Maar het is nu zaterdag en de zon schijnt. Vandaag heb ik weer boodschapjes gedaan.
Even naar de bloemist, 50 % korting,.. daar moet ik bij zijn. (tuinfreakje)

Twee bakjes met eenjarige plantjes die inmiddels lelijk zijn geworden moeten eruit en de bergthee, heide en klimop, die bestand zijn tegen de winter, erin. Vroeger kon ik de hele dag in de tuin bezig zijn. Maar nu even niet,  pff ben moe, moet eerst weer liggen.

Mijn plantjes zijn klaar voor de winter, ik doe de rolgordijnen dicht, 20.00 uur, het is al donker.
Zal ik een kaarsje aan doen. Ja dat ga ik doen.
Even Family7 kijken op tv, even genieten van mensen die zingen over Gods grootheid. Want het maken van zoveel mooie plantjes en bloemen, zelfs voor de winter, dat is pas GROOTS,..daar kan geen mens tegenop!!

* Schoonmaakbeurt

Donderdag 13 september:
Vandaag komt mijn hulp, ja ja dat is een voordeel als je alleenstaand bent.
Via de WMO wordt aan mensen die alleen zijn en kanker hebben 100 % huishoudelijk hulp geboden. Heel vreemd hoor, ben zo gewend om het gewoon alleen te doen. Maar o, wat is het heerlijk als je ziek bent en er komt iemand je huis schoonmaken.
Jannie, mijn hulp, een vrouw van mijn leeftijd,  komt inmiddels al een paar weken bij me thuis, we hebben wel een click samen.

Ben misselijk vanmorgen, dus blijf lekker in bed. Ik hoor Jannie beneden druk aan het werk. Ze is met de stofzuiger in de weer. Ik had een briefje voor haar neergelegd dat ik rond 10 uur beneden zou komen voor een kopje thee. Vandaag is het ook voor haar confronterend om mij met een kaal hoofd te zien. Hoewel ze het wel wist, schrikt ze toch als ik beneden kom. Ik zie dat ze me eigenlijk niet aan wil kijken. Ik ben het al zo gewend om in huis zo rond te lopen, dus raak even haar arm aan, "'t is goed" zeg ik tegen haar. "voor jou ook confronterend om mij zo te zien". Ze ontwijkt mijn blik, ze pakt mijn waterkoker om een kopje thee voor mij te zetten. Zelf neemt ze een bakje koffie. Ik zeg tegen haar, "neem ook een plakje cake".
Onder het koffie drinken merk ik dat ze opgelucht is, dat ik er gemakkelijk mee omga, zo van.... dat hebben we gehad.
's avonds kruip ik onder de wol, keurig opgemaakt door Jannie..... heerlijk.

De laatste dagen waren een beetje wiebelig.
Ik was erg moe, en daarom een beetje uit mijn doen. Het hoesten maakt me onzeker, want de aanvallen zijn dan zo heftig dat ik liever thuis blijf. Mijn ogen doen nog steeds pijn, ze zijn zo droog. Niet echt een gevoel van ... wauw, wat zie ik er goed uit vandaag.

Zaterdag was het Damsterdag bij ons in Appingedam. Het is een jaarlijks terugkerende festiviteit met een optocht van praalwagens en muziekkorpsen. Wil er graag heen, en probeer door middel van make-up er toch een beetje van te maken. Ik sta voor de spiegel, een kleurtje hier, een streepje daar, de mascara moet uiteindelijk de finishing touche geven.
Alles behalve dat, mijn ogen zeggen,
nee nee, dit accepteren we niet.
Ik plof neer op het toilet achter mij, met een doekje veeg ik al het nep materiaal van mijn gezicht af. Een kaal hoofd en kale ogen, ben verdrietig, de tranen druppen op de badkamervloer. Ik wil in mijn kooitje kruipen, een deken om me heen trekken, om daar mijn winterslaap te houden.
April ben ik er weer...

Toch niet, deze vrouw herpakt zich, (makkelijker gezegd dan gedaan hoor!! ) haar overlevingsmechanisme draait op volle toeren.
Ze weet zich geliefd door Hem.


Gelukkig de zon schijnt, dus mijn zonnebril helpt mij door dit proces heen.
Op naar de corso!
Geen kooitje, maar vliegen.
Hij gaat mee !! Gelukkig.


 Mijn bloed was goed, dus morgen 17 sept. 11.00 uur mijn derde kuur. 

* Puur genieten

Vrijdagmiddag 14.00 uur staan Frits en Froukje voor de deur bij mijn dochter in zeeland, ze komen mij weer halen.
Na een kopje koffie, en de nodige kusjes en knuffels van mijn schatten, gaan we weer op naar het noorden. Veilig kom ik aan in Ten Boer, waar mijn Toyotaatje keurig op mij staat te wachten.
Wat was het heerlijk in zeeland. Heb bijna een week bij mijn dochter en schoonzoon gelogeerd.

Kleine Lynn 

Wat ik heb genoten van de kinderen en kleinkinderen. De kleine Lynn groeit al zo lekker, haar knuffelgehalte is zo vreselijk groot. Als ik haar uit haar wiegje haal om haar een fles te geven, rekt ze zich helemaal uit, dat kleine kontje strak achteruit. Als een klein geitje laat ze horen dat ze tevreden is. Als het klaar maken van het flesje iets te lang duurt, dan laat ze dat heel duidelijk horen. Er zit pit in die kleine meid. Maar goed ook.
7 weken is ze en ze lacht al naar je, ze maakt kleine geluidjes. Altijd is het weer bijzonder als zo'n klein kindje naar je lacht.

Tessa en oma

Tessa van 3 en een half jaar vertoont totaal geen jaloezie. Ze is een goede hulp voor haar mama, een kleine mama in dop. Zo lief is ze voor haar zusje, en voor haar oma. Omdat het zo warm was heb ik lekker niets op mijn hoofd. Niets is vreemd voor haar, ze vind me mooi zo, "oma ikke foto maken? Puur geluk om oma te zijn.

En dochter Miranda

Ook moeder en dochter genieten van elkaars aanwezigheid, het zijn toppertjes, die meiden van mij, inclusief  hun mannen.


Als ik thuis kom ligt er een stapel post op mij te wachten, allemaal kaartjes, cadeautje en bloemen.... geweldig. Ik wordt niet vergeten. Ik nestel me lekker op de bank, heb zo'n heerlijk huisje. Ga mijn verjaardagskaarten lezen, warmte komt mijn kamer binnen stromen, een moment van dankbaarheid.

Zet de bloemen op een vaas, de rozen die ik mee gekregen heb van mijn schoonzoon hebben de rit overleefd. Hij stond zo lief met een bos rozen die hij uit zijn werk nog even had gehaald,..
voor schoonmoe... mooi hè.

De afgelopen week ging best goed met me, maar de laatste dagen merk ik dat ik weer last krijg van bijwerkingen zoals droge ogen, en ik ben toch verkouden geworden en moet regelmatig vreselijk hoesten, vooral 's nachts. Gelukkig heb ik geen koorts, maar heb wel een hoestdrank opgehaald.
Slaap wel slecht en lig veel wakker, het piekeren in mij heeft een beetje de overhand. Heb de laatste dagen even teveel negatieve dingen over borstkanker gehoord en dat gaat 's nachts in mijn hoofd een weg banen. Soms ben ik even heel bang, dat de vijandige onderverhuurder in mijn lijf zijn weg in mij baant. Waar ik, hoe sterk ook en hoeveel levenslust ook, geen zeggenschap over heb.
Als alles donker is, ben ik zo blij dat de Heer nooit slaapt, en dat ik mijn sores bij Hem neer kan leggen. Kan huilen als dat nodig is, en bij Hem kan schuilen in deze soms zo wrede wereld.
Angst en blijdschap liggen heel dichtbij elkaar.
Uiteindelijk voel ik rust en val in slaap.

Als mijn bloed donderdag goed is, zal ik maandag 17 september chemo 3 ondergaan.

* Vakantiegevoel

Begin van het jaar had ik keurig netjes mijn vakantieweken samen met Paula, (mijn naaste collega)  ingepland. We hadden het saampjes weer heel goed geregeld. Om de beurt een paar weekjes vrij.
Midden april twee weekjes en in september twee weekjes waren voor mij ingepland.
Eind maart hoorde ik dat ik borstkanker had, dan staat je wereld op zijn kop.
Vakantie vieren? ....nu even niet, nu eerst zorgen dat ik beter wordt.
April werd in beslag genomen door mijn operatie, daarna 22 keer bestralen.
En mijn september vakantieweken staan in teken van de chemokuren.
Maar toch....,
mocht ik het ultieme vakantiegevoel ervaren.

Zondagmorgen 7.00 uur stap ik in de camper van Frits en Froukje.
Ze gingen er nog een weekje op uit richting het zuiden. Of ik met hun mee wilde rijden naar zeeland, naar mijn kinderen.
Ik voelde me zo goed dat ik hun aanbod met beide handen heb aangenomen.

Froukje heeft gekookt water mee voor een kopje thee.
Ik zit heerlijk geriefelijk voor het raam in het zitgedeelte van de camper.

Laptop op de tafel, praisemuziek op de achtergrond, kopje thee, het zonnetje schijnt lekker. Op naar mijn kinderen en kleinkinderen in zeeland, voel me intens gelukkig en ben onmiddellijk besmet met het campervirus (zoals Frits het zo mooi zegt) wat een luxe.
Frits en Froukje zitten voorin, ik kan helemaal mijn gang gaan, ik ben de koning te rijk, en heel dankbaar dat ik met hun mee mag.
"Je hebt het verdiend" zegt Froukje, dat had ze beter niet kunnen zeggen, stilletjes pink ik even een traantje weg achterin mijn prive taxi.

Rond half 12 staan we voor de deur van mijn kinderen, Tessa doet de deur open en springt letterlijk in mijn armen. Toch kijkt ze een beetje vreemd naar mijn hoofddoekje, maar ze zegt er niks over.
Frits en Froukje drinken binnen nog een kopje koffie, voordat ze de rit richting het zuiden voortzetten.
Nog heel even krijgt Froukje mijn jongste kleinkind van bijna 8 weken in de armen.
Het oergevoel van willen knuffelen komt bij alle oma's naar boven, tederheid ten top.

Ik slaap bij Tessa op de kamer, rond 7.00 uur hoor ik zachtjes "oma....ben je wakker" ?
"Mag ik bij oma liggen"  ze kruipt lekker tegen me aan, en trekt de deken over ons heen.
"Oma heeft kaal hoofdje hè"? terwijl ze met haar kleine handje over mijn hoofd streelt.
  "oma krijgt weer nieuw haar, als oma weer beter is hè?
"Ja hoor lieverd" zeg ik "ik hoop dat ik net zulks mooi haar krijg als jij".
Samen liggen we te giebelen in bed.
Deze week is het genieten, het vakantiegevoel, het lekkere weer, de kids om mij heen.
Wat wil een mens nog meer.

Vrijdag staan Frits en Froukje hier weer voor de deur om samen met mij naar het noorden af te reizen.
Mijn verjaardag, donderdag 6 september, vier ik dit jaar in Zeeland, en ik weet zeker dat het heel gezellig gaat worden.