* Oase van geluk

De afgelopen 2 dagen zijn mijn kinderen uit Zeeland op bezoek geweest, met natuurlijk hun kinderen Tessa en Lynn. Kleinkinderen zijn een bron van inspiratie als het gaat om de prietpraat of de gesprekjes tussen oma en kleinkind. De kleine wandelingetjes die ik met ze maak, of de boekjes die ik voorlees, de liedjes die ik met ze zing, het zijn allemaal schatten van waarde.

Het zonnetje schijnt zo lekker, tijd voor een wandeling. Tessa van net 3 jaar huppelt gezellig naast mij. In de wandelwagen ligt Floortje van bijna 8 maanden, die moet nodig slapen. Ik heb nog maar een paar stappen gezet in "mijn mooi natuurgebiedje" achterthuis of het kind beland al in dromenland. Het schudden van de wandelwagen merkt ze niks meer van en het geteut van Tessa, haar grote nicht, daar krijg ze al helemaal niets meer van mee. De allerjongste kleindochter Lynn, nog maar 16 dagen oud, gaat niet mee, die ligt lekker in de box rond te kijken.
Onder het wandelen merkt Tessa iets op, er gaan aromatische geuren langs het kleine neusje van Tessa. "Bllhh" zegt ze "wat is dat"? de boer heeft namelijk net gemest op het weiland. Ik zeg, "dat is koeienstront", "koeienstront? " zegt ze met haar toch wel een beetje zeeuws accentje."Niet lekker hé oma"? " Nee lieverd, adem maar niet door je neus", adviseer ik haar. Ik hoor haar er verder niet over, ze zal wel denken, dat hoort bij Groningen. ( niet altijd hoor;)

Een prettige bijkomstigheid van verweg wonen is het logeerpartijtje . Al heel vroeg hoor ik kindergeluidjes in de kamer naast mij die ingericht is als babykamer. Ik haal Tessa op en dan kruipt ze behaaglijk tegen me aan onder de wol, en dan beginnen de gesprekjes tussen kleinkind en oma.
Er gaat een wereld voor je open. Wat weet een kind van 3 jaar al veel. In geuren en kleuren verteld ze mij waar het stroom vandaan komt, en dat uit de mond van zo'n klein kind is al een boeiend verhaal op zich.
Toen ik haar vertelde dat haar hartslag haar stroom is, keek ze me toch wel heel raar aan met die mooie kijkers van haar. Ik mocht naar haar hartslag luisteren en zij bij mij. "Oma's borst doet niet meer zeer hé? " vraagt ze voor de zoveelste maal. Het is een pienter kind en onthoudt alles, dus dit ook. "Nee hoor kind, dat is over", vertel ik haar, ze lacht naar me en zegt "gelukkig".

Zondagmorgen wordt alles weer ingepakt, de auto staat weer volgeladen klaar om 400 km te gaan rijden. Het is een offer dat ze zover moeten rijden, maar wat hebben we het fijn met elkaar.

Het is 2 dagen genieten op topniveau. Tessa, Floortje en Lynn, alledrie prachtige kleindochters. En niet te vergeten mijn geweldige dochters met hun mannen. Wat mag ik ze graag om me heen hebben. Het is net of het nu nog meer een oase van geluk is.

Als Tessa door krijgt dat ze weer terug naar huis gaan zegt ze " Ik wil bij oma Carolien blijven" en begint een beetje te huilen. En dan begint er een enorm gevecht in mij, ik moet me beheersen om haar niet heel stijf tegen me aan te houden en te zeggen... "ja kind dat mag". Mijn verstandige dochter zegt "ga er maar niet op in mam".
Trouwens, ik kan toch niet zeggen, "nee dat kan niet, want oma Carolien krijgt maandagmorgen om 11.00 uur een chemokuur". Nee dat hoeft ze allemaal nog niet te weten.
Als ik hun na alle vier geknuffeld te hebben en ze uiteindelijk uitzwaai en toch wel een beetje verdrietig mijn tuinpad op loop, is daar de pleister op de wond,..Floortje met haar prachtige oogjes die mij een big smile toewerpt, en haar papa en mama die nog even bij me zijn voor een kopje koffie. In mijn hart is dankbaarheid.

Morgen is het zover, mijn eerste chemokuur.

                                             Thanks !!