* Chemokuur 2

Ik  hou het kort: 

Maandag:

11.00 uur moet ik weer in de chemokamer zijn.

Het gaat net zo als de vorige keer. Els is met mij mee. Ook weer spannend voor haar. 

Om 17.00 uur begin ik eigenlijk al héél misselijk te worden. 

Els brengt me naar Froukje in Ten Boer. Ben al heel snel naar bed gegaan en heb tot het eten geslapen. 

Het eten is heerlijk maar het smaakt me niet, voel me helemaal niet lekker. Zie er grauw uit. 

Na het eten ga ik gelijk weer naar bed. 

Als ik een cijfer mag geven van 0 tot 10 dan voelde ik me een 3. 

De hele avond hondsberoerd geweest. Rond 22.00 uur komt Froukje bij me op het bed zitten, en aait me over mijn arm, ik moet huilen, voel me echt heel ziek.

Ze leest me Psalm 139 voor, zo lief.

24.00 uur val ik eindelijk in slaap. Het was vreselijk. 

Dinsdag:

Ik wordt gelukkig niet misselijk wakker. De misselijkheid komt met vlagen, lig veel op bed, en slaap veel, het gaat beter als gisteren. Heb ook lekker gegeten.
Woensdag:
Wordt niet misselijk wakker, een 6 durf ik me wel te geven maar  het is nog vroeg.
Ik geef er maar gewoon aan toe en slaap veel.
Vandaag ga ik weer naar huis.
Het was weer goed bij Frits en Froukje. 

* Haarlokken op de grond

Zaterdagavond 25 augustus

Ik neem plaats in de keuken van mijn dochter Wendy. Zij zal mijn haar, wat al een tijdje los zit, van mijn hoofd scheren. Het tasje met mijn kapperspullen, wat ik nog gewoon ik mijn bezit heb, wordt opengemaakt. De stekker van de tondeuse wordt in het stopcontact gedaan.
"Ben je zover mam" vraagt Wendy mij. "Ja" zeg ik "het is goed". Wendy heeft haar zus Miranda nog even aan de telefoon, mijn oudste dochter leeft op afstand mee in dit proces. Als ze de telefoon neer legt, en wil beginnen, vraagt Wendy zich af, ... Waar moet ik eigenlijk beginnen?
Langzaam vallen mijn haarlokken op de keukenvloer. Op de één of andere manier is er een ontspannen sfeer. Het is goed zo.

De laatste dagen, toen mijn haar begon uit te vallen, zat ik er over na te denken, hoe ga ik dit doen. Vraag ik mensen erbij, ga ik het alleen doen, ga ik er een feestje van maken of ga ik ..... Ik heb besloten, Wendy en ik gaan het samen doen. Natuurlijk wou ik liever Miranda er ook bij, maar met die afstand is het gewoon niet te realiseren.

Het ding begint zachtjes te zoemen, wat een geluk dat ik toentertijd zo'n goede tondeuse heb gekocht. Ik voel hem haast niet, hij glijd zachtjes door mijn haar. Het duurt best even voor alles eraf is. Af en toe wordt er zelfs een grapje gemaakt. Mijn schoonzoon maakt zich klaar om nog even aan het werk te gaan, en geeft mij vluchtig een aai over mijn wang, "kanjer" zegt ie.

Ik ben klaar, nu de spiegel,....
oké, daar zie ik een Carolien staan met een kaal hoofd, nog niet eens zo lelijk, had erger verwacht.
We hebben ons zo goed gehouden, Wendy heeft keurig werk verricht en ik heb keurig stil gezeten. Als we een beetje gewend zijn, wil Wendy graag een foto maken voor Miranda. Bij het zien van de foto breken we samen in snikken uit. Ook bij Miranda komt de foto binnen, het is stil aan de andere kant van de lijn, ik hoor haar zachtjes huilen. Daar in zeeland delen ze onze emoties.

De foto spreekt boekdelen.
Berusting en liefde.


Had mijn pruikje mee genomen en zet hem op, en het is net of er niks gebeurd is.
Mijn schoonzoon komt weer binnen en zegt "je ziet er goed uit".
We nemen een glas wijn, pff dat is gebeurd, heb ik toch maar even weer gedaan.
Ik neem afscheid van de kinderen, stap in de auto, rij in het donker naar appingedam.
Ik ben zo rustig!!

                        De Heer is mijn Herder,    
                            mij ontbreekt niets!

* Echte tranen

Het is nu bijna 3 weken geleden dat ik de eerste chemokuur heb gehad. Ik weet dat mijn haar eraf gaat, en toch is het een heel proces in mij.

Ben 20 jaar kapster geweest, mijn favoriete vak, dus het onderwerp haar zit boven in mijn brain.

Haar heeft zoveel te maken met vrouwelijkheid, met zekerheid, met jouw eigen stijl.

Er wordt zo vaak over het haar gesproken, uitspraken als: met je handen in het haar zitten, als je haar maar goed zit, eerbied voor grijze haren, elkaar in de haren vliegen, je wilde haren verliezen, enz..
Ook in de bijbel wordt het haar regelmatig genoemd.

Maria waste de voeten van Jezus met haar tranen en droogde Zijn voeten met haar haren. Joh 12:3-7
Indrukwekkend!! (2.51 min)

Ik heb een potje met kunsttranen gekregen van de apotheek, omdat mijn ogen nog steeds erg droog zijn. Ik huilde denk ik niet genoeg.
Bij het luisteren en plaatsen van dit filmpje waren ze er, ..mijn tranen, echte tranen.

Een tijdje terug kwam mijn neef bij me op bezoek. En vroeg of hij mijn verhaal mocht gebruiken voor zijn toelatingsexamen voor de kunstacademie in Den Haag.

Hij moest daarvoor een grote opdracht maken en een klein deel daarvan wou hij gebruiken om mijn situatie voor te leggen. Hij vond namelijk de positieve manier hoe ik met borstkanker omga bijzonder. Met een korte uitleg en onderstaande tekening heeft hij mijn situatie op de kunstacademie verteld.  Hij is inmiddels aangenomen en ook al verhuisd naar Den Haag. Tijdens ons afscheid gaf hij mij de tekening. 

Ik wist niet wat ik zag,.. zó echt mij.

Vooral de lach achter de ernst van de situatie heeft hij zo perfect neer gezet.
Mijn uitspraak "ik zoek gewoon een mooie pruik uit" is mijn manier van overleven om weer de  zwaarte van de situatie lichter te maken. 

Door de jaren heen heeft hij genoeg kennis van de getekende persoon opgedaan om haar zo neer te kunnen zetten,... wat een kunstwerk ! 

Mijn neef, kunstenaar in wording. 

Voor vergroting op tekening klikken.

Niet dat ik nu van dat mooie haar heb, maar het is wel mijn haar.

Ik ga het niet zwaarder maken als het is, maar het is best wel bagger.

Maandag 27 augustus de tweede kuur,  mijn haar zit er nog op, het is inmiddels een dun bosje en de borstel zit vol met haar, ik laat het eraf scheren, kan ik eindelijk mijn pruikje op ;-)

* Vakantie

Er zijn zoveel dingen waar ik dankbaar voor ben. Er zijn zoveel mensen die het zo goed met me voor hebben. Vrienden die om me denken en me verrassen met bloemen, zussen die met me mee gaan naar misselijkmakende afspraken in het ziekenhuis. Familieleden die intens meeleven. Mensen die klusjes voor me willen doen.

IJs eten met zus Anita

Een moeder die bijna dagelijks op haar fiets bij mij op bezoek komt om de bloembakken in mijn tuin water te geven (als het mij niet lukt) en het onkruid weg te halen. Geweldig dat ze op haar 86 ste en op haar manier zo'n zorgzame lieve moeder wil zijn.

Een schoonzus die boodschappen voor me doet. Vriendinnen die gewoon langs komen en me diep in de ogen kijken, en die me zonder schroom wel gemeend knuffelen.

Een whatsapp op een mooie zaterdagavond om er even uit te zijn en een lekker ijsje te eten. Een goede vriend die mijn papierwerk bijhoud en daardoor een zegen is in mijn situatie. Mailtjes die mij bemoedigen. Sms'jes die binnen komen. Een mooie kaart met een regenboog.

 

Een cadeautje wat op mijn werk in mijn postvak lag. Ik weet nog steeds niet van wie, maar het is een bijzonder cadeau. Een ketting met een kooitje eraan, en in dat kooitje een vogeltje. Blijkbaar een collega die mijn blog leest ( zie  "mijn kooitje" maand juni) en dit zag hangen in een winkel en daarbij aan mij dacht. De ketting hangt op een speciaal plekje in mijn kamer.Thank you mysterie-collega.


Ik kan nog wel even doorgaan, zoveel goeds.

En toch ben ik de afgelopen tijd een beetje uit mijn doen. Het onbehaaglijk gevoel wat elk jaar terugkeert, waar ik telkens tegen aanloop en tegenop zie..... de vakantieperiode.

Mensen die ik lief heb gaan, of zijn op vakantie. Heel logisch en terecht, en zeer zeker verdiend, maar dit jaar  is het onbehaaglijk gevoel dat die mensen die me zo omringen met al de bovengenoemde zegeningen "allemaal" tegelijk weg zijn.

Pff, Grinnik, op het moment dat ik het nu echt benoem en opschrijf, weet ik ook wel dat het niet zo ernstig is, en dat het tijdelijk is, en dat er best nog schatten in de buurt zijn, ..maar het voelt gewoon even zo voor mij.
En ach, ik ben ook maar een mens.

Ben gewoon blij als het straks allemaal weer normaal is.

Gelukkig is God nooit op vakantie.

Verder gaat het best goed. De eerste chemokuur heb ik goed doorstaan, maar vorig weekend kreeg ik toch nog ineens erg last van de ogen, ze voelden heel droog aan, net of ik constant in een woestijn rond liep, de ogen traanden steeds. Ook mijn slijmvliezen waren uiterst gevoelig, en mijn keel deed pijn. Dit alles  heeft een paar dagen geduurd. Ook het onbehaaglijk gevoel dat de gif werkzaam is in mijn lijf, is nu weg. Het gaat de goede kant op, mijn lichaam is zich aan het herstellen en mijn afweersysteem komt weer op orde.
Volgens de oncoloog moet ik dingen doen die ik leuk vind, niet teveel piekeren en ook dingen ondernemen, dat is goed voor je herstel.
Dus gisteren was het een feestje...
Zwemmen met mijn dochter en schoonzoon en kleinkind Floortje, in een overdekt zwembad. Omdat ik verwacht dat ik deze week mijn haren  nog ga verliezen (wilde haren ben ik allang kwijt ;) was het voor mij dubbel feest.

Floortje is een beetje eenkennig aan het worden, meestal gaat het goed, en lacht ze regelmatig naar me, maar toen ik kopje onderging en met een nat hoofd weer boven water kwam, begon ze toch met haar lip te trillen, zo van,.. help, wie is dat. Gelukkig was haar moeder in de buurt.
Een half uurtje later was mijn haar weer droog en leek ik weer op de oma die ze kent, en kwam haar glimlach weer te voorschijn.
Gelukkig ligt er een pruik klaar voor straks als het haar helemaal weg is. En onder de pruik zit straks gewoon nog steeds dezelfde oma.

Mijn buitenkant zal er anders uit gaan zien, alles kunnen ze van me afpakken maar Gods liefde en Gods kracht in mij kan niemand van me afnemen.

27 augustus de tweede kuur. 

* Chemokuur 1

Maandagmorgen 11.00 uur moest ik in de chemokamer zijn, het woord alleen al zegt genoeg.

Er zitten 5 mannen van boven de 65 jaar aan het infuus. Ik ben de jongste. Moniek, de vriendelijke verpleegster, laat mij in een soort schoonheidssalonstoel plaats nemen.

Zus Anneke zit op een afstand mee te kijken wat er allemaal gebeurd, niets ontgaat haar, de emoties zitten hoog, ook bij haar. De chemo is nog niet binnen, die moet van UMCG komen, daar is het wachten op. Krijg alvast zoutoplossing toegediend. Zo gauw de chemo in een vat binnen komt (best bedreigend trouwens) gaan er handschoenen aan, en zijn de verpleegsters uiterst voorzichtig bezig. 

Het duurt niet lang meer of het gif stroomt mijn lichaam binnen, met tussendoor spoeling van zoutoplossing. 

Aan het eind, 2 uur later, krijg ik nog een zakje rood spul toegediend. Dat gaat er binnen 5 minuten in, maar heeft het meeste indruk op me gemaakt. Rood=gif. 

Ze zeggen dat mijn urine en zelfs mijn tranen rood van kleur zullen zijn. Het is bagger, maar het zal mijn genezing zijn.  

We gaan naar huis. Anneke zet me bij huis af, wil even alleen zijn. Voel nog niks, dus ga nog maar wat doen. Even afwassen, even een wasje draaien. Ook nog maar even stofzuigen. Rond 17.00 uur  ga ik naar vrienden die voor mij willen zorgen in "heavy days". De deur gaat open bij Froukje en ze omhelst mij, wat toch heerlijk om vrienden te hebben. Tot een uur of 8 voel ik me prima, heb nog genoten van de maaltijd die Froukje heeft gemaakt. 

Rond  21.00 uur voel ik me toch zo misselijk dat ik naar bed wil. Val gelijk in slaap. Midden in de nacht rond 3 uur ben ik klaar wakker, voel me zelfs niet misselijk. Heb zo'n heerlijk luxe bed dat ik door middel van een afstandsbediening rechtop kan zitten.

Ik doe de lamp aan en ga een beetje lezen. Rond 5 uur probeer ik weer te slapen, lig toch wel een beetje te draaien in bed, wat een geluk dat het bed niet kraakt. Als ik de lamp uit doe, wordt mijn kamer opgelicht door piepkleine sterretjes die over het hele plafond zichtbaar zijn. De leuke tiener die hier gewoond heeft, heeft er heel wat moeite voor gedaan om zo'n prachtige sterrenhemel van ultraviolette stickers te laten ontstaan, wat een prachtig gezicht. Ik wou er een foto van maken met mijn smartphone maar jammer zo "smart" is hij dus niet.

Dinsdagmorgen voel ik me ook nog best goed. Om half 2 brengt Froukje mij naar huis. Moet toch wel weer naar bed, ben misselijk. Als Els, mijn vriendin, bij me komt koken, staat mijn maagstreek behoorlijk op zijn kop. brr.  Toch eet ik haar lekkere gezonde maaltijd op en knap er zienderogen van op, O dus zo werkt dat, gewoon eten ook al voel je je zo beroerd als een hond.  

Daarna ben ik een aantal dagen in vlagen behoorlijk misselijk geweest. Ik heb me er aan toe gegeven en veel geslapen, en rustig aan gedaan, gezonde dingen gegeten en gedronken. Het zijn belabberde dagen met ook wel goede momenten. Mijn urine is inmiddels weer normaal van kleur, tranen zijn er niet gevloeid dus heb dat niet kunnen controleren. 

Het is nu zaterdag en vandaag was het een goede dag, een 8 !!

Chemokuur  nummer 1 zit erop, wat heerlijk dat ik me weer zó goed voel.

* Oase van geluk

De afgelopen 2 dagen zijn mijn kinderen uit Zeeland op bezoek geweest, met natuurlijk hun kinderen Tessa en Lynn. Kleinkinderen zijn een bron van inspiratie als het gaat om de prietpraat of de gesprekjes tussen oma en kleinkind. De kleine wandelingetjes die ik met ze maak, of de boekjes die ik voorlees, de liedjes die ik met ze zing, het zijn allemaal schatten van waarde.

Het zonnetje schijnt zo lekker, tijd voor een wandeling. Tessa van net 3 jaar huppelt gezellig naast mij. In de wandelwagen ligt Floortje van bijna 8 maanden, die moet nodig slapen. Ik heb nog maar een paar stappen gezet in "mijn mooi natuurgebiedje" achterthuis of het kind beland al in dromenland. Het schudden van de wandelwagen merkt ze niks meer van en het geteut van Tessa, haar grote nicht, daar krijg ze al helemaal niets meer van mee. De allerjongste kleindochter Lynn, nog maar 16 dagen oud, gaat niet mee, die ligt lekker in de box rond te kijken.
Onder het wandelen merkt Tessa iets op, er gaan aromatische geuren langs het kleine neusje van Tessa. "Bllhh" zegt ze "wat is dat"? de boer heeft namelijk net gemest op het weiland. Ik zeg, "dat is koeienstront", "koeienstront? " zegt ze met haar toch wel een beetje zeeuws accentje."Niet lekker hé oma"? " Nee lieverd, adem maar niet door je neus", adviseer ik haar. Ik hoor haar er verder niet over, ze zal wel denken, dat hoort bij Groningen. ( niet altijd hoor;)

Een prettige bijkomstigheid van verweg wonen is het logeerpartijtje . Al heel vroeg hoor ik kindergeluidjes in de kamer naast mij die ingericht is als babykamer. Ik haal Tessa op en dan kruipt ze behaaglijk tegen me aan onder de wol, en dan beginnen de gesprekjes tussen kleinkind en oma.
Er gaat een wereld voor je open. Wat weet een kind van 3 jaar al veel. In geuren en kleuren verteld ze mij waar het stroom vandaan komt, en dat uit de mond van zo'n klein kind is al een boeiend verhaal op zich.
Toen ik haar vertelde dat haar hartslag haar stroom is, keek ze me toch wel heel raar aan met die mooie kijkers van haar. Ik mocht naar haar hartslag luisteren en zij bij mij. "Oma's borst doet niet meer zeer hé? " vraagt ze voor de zoveelste maal. Het is een pienter kind en onthoudt alles, dus dit ook. "Nee hoor kind, dat is over", vertel ik haar, ze lacht naar me en zegt "gelukkig".

Zondagmorgen wordt alles weer ingepakt, de auto staat weer volgeladen klaar om 400 km te gaan rijden. Het is een offer dat ze zover moeten rijden, maar wat hebben we het fijn met elkaar.

Het is 2 dagen genieten op topniveau. Tessa, Floortje en Lynn, alledrie prachtige kleindochters. En niet te vergeten mijn geweldige dochters met hun mannen. Wat mag ik ze graag om me heen hebben. Het is net of het nu nog meer een oase van geluk is.

Als Tessa door krijgt dat ze weer terug naar huis gaan zegt ze " Ik wil bij oma Carolien blijven" en begint een beetje te huilen. En dan begint er een enorm gevecht in mij, ik moet me beheersen om haar niet heel stijf tegen me aan te houden en te zeggen... "ja kind dat mag". Mijn verstandige dochter zegt "ga er maar niet op in mam".
Trouwens, ik kan toch niet zeggen, "nee dat kan niet, want oma Carolien krijgt maandagmorgen om 11.00 uur een chemokuur". Nee dat hoeft ze allemaal nog niet te weten.
Als ik hun na alle vier geknuffeld te hebben en ze uiteindelijk uitzwaai en toch wel een beetje verdrietig mijn tuinpad op loop, is daar de pleister op de wond,..Floortje met haar prachtige oogjes die mij een big smile toewerpt, en haar papa en mama die nog even bij me zijn voor een kopje koffie. In mijn hart is dankbaarheid.

Morgen is het zover, mijn eerste chemokuur.

                                             Thanks !!