* Dit moet ik even kwijt..

Anita staat klaar aan de weg, ze stapt dapper bij mij in de auto. Best een  spannende dag vandaag, maar wel leuk dat we elkaar weer zien. Vandaag een afspraak voor een botscan in Winschoten.

Achter de balie van het ziekenhuis zitten een aantal dames, die me schaapachtig aankijken als ik de weg vraag. Moet een beetje lachen in mezelf, zo van... 4 dames achter een tafel en niet één die even naar je lacht, o ja het is immers maandagmorgen. Als ze me de weg wijzen zeg ik vriendelijk bedankt en werp ze toch even een brede glimlach toe. 

Ik ben nog steeds rustig en vrij goed gestemd. Het zal allemaal wel meevallen. Het zullen wel de spieren zijn die gespannen zijn van de stress. Maar de pijn in de armen was zo erg dat ik toch in aanmerking kwam voor een botscan. 

Gaat u maar liggen mevrouw. Met al mijn kleren aan mag ik plaatsnemen, alleen mijn riem moet af.  De verpleegster vertelt in het kort wat ze gaat doen. Ik laat het over me heen komen. Er komt een grote plaat naar beneden die vlak voor mijn neus stopt, muisstil moet ik blijven liggen. De scanner gaat over mijn hele lichaam. Alles neemt hij mee, armen, benen, en mijn romp. 

Dan ineens komt er een arts binnen en kijkt mee met de verpleegster achter een monitor. Ik zie hem niet, maar hoor hem op de achtergrond fluisteren met de verpleegster. Niet veel later verlaat hij de ruimte waar ik lig. De scan is klaar en ik denk dat ik gewoon weer naar huis mag. Maar de verpleegster deelt mee dat ze nog een extra scan wil maken. Ik zeg" Hoezo dan, hebben jullie iets gezien"? "daar mag ik niets over zeggen" zegt de verpleegster. Maar de arts wil alles uitsluiten en wil graag een CT scan maken. " Dus hij heeft iets gezien" vraag ik " uhh ja"... zegt de verpleegster verlegen. 

"Moet  ik me zorgen gaan maken"  "nee dat moet u zeker niet doen" zegt ze. Ja dat zou ik ook zeggen, dacht ik bij mezelf. Er ontstaat verwarring in mij en de angst begint te komen. " Het gebeurt wel  vaker dat we een  extra scan willen maken, dan kan de arts het nog beter zien, want er zit wat en hij wil weten wat het is."
Dat bedoel ik, dat wil ik horen. Maar ook weer niet, nee nee. 

Ik ga weer terug naar de wachtkamer, op mijn gezicht is blijkbaar af te lezen dat ik hem knijp. Anita's gezicht trekt wit weg. Zwijgend zitten we naast elkaar. 

Ik wordt geroepen, en een vriendelijke dame laat me binnen, "u mag plaats nemen op het bed, de BH even af, maar de top mag aanblijven". Weer wordt er een monsterachtig ding 3 millimeter boven mijn neus geplaatst en die begint langzaam om me heen te draaien. Daar lig ik, alleen met allemaal vragen, dit overvalt me zo. 

Het gaat helemaal niet meer om mijn armen want die moet ik omhoog leggen, het gaat nu om mijn romp. "Maar daar had ik geen last van" wilde ik nog uitschreeuwen.  

In mijn romp hebben ze dus iets gevonden, wat nu in plakjes vertoond zal worden op de monitor van de arts.

Ik ben bang, ik sluit mijn ogen, en bid zachtjes Jezus, ik ben bang... Ik voel een traan lopen op mijn wang.

Alstublieft niet. 

Op de terugweg wordt er weinig gezegd, we zijn beiden in gedachten. Ik had dit allemaal niet verwacht. 

Nu nog twee dagen wachten, wat vreselijk.

Ik bel Marja ( mijn verpleegkundige oncologie) maar die is in bespreking. Ik wil gewoon gerustgesteld worden of het normaal is dat ik zo'n extra scan heb gehad. 

Wendy komt bij mij langs en ik krijg Floortje op mijn schoot, wat een goede afleiding. 

Marja belt terug, en zegt, ik heb de uitslag al voor je. Je bent helemaal schoon, geen uitzaaiingen, nergens.

De plek die ze wilden bekijken was slijtage in de onderrug, dat heeft met je leeftijd te maken. 

Hoezo, ben  toch nog piep, zó voelt het nu wel even. 

Een diepe zucht ..............gelukkig, ik ben schoon.

Thank you Lord !!