* Vrucht dragen

Een tijd terug had ik al een recept mee gekregen van de afdeling oncologie. Had hem eerst weggelegd. Het was immers nog niet zover. Maar 6 augustus komt steeds dichterbij. Dus woensdag toch maar naar de apotheek. Gisteren heb ik mijn medicijnen opgehaald. Het zijn er nogal wat, en er moest nogal wat over uitgelegd worden. De assistent-apotheker stond me netjes te woord, en had een groot inlevingsvermogen. Toch weer heel prettig ;-)
Daar loop ik dan met het zakje met middelen die mij beter zullen laten voelen in een tijd van bagger. Ik had toch nog een oude foto over bagger?  
Kruip achter mijn laptop, en ga op zoek in mijn afbeeldingen onder "mijn tuin", en mijn verhaal over bagger komt binnen rollen in mijn hoofd....


De schoonmaakbeurt van de dakgoten van mijn schuurtje, nee het is niet mijn  favoriete klus. Maar het moet gebeuren. 

Ik trek mijn handschoenen aan, en ga op een trap staan, met aan mijn rechterzij de biobak. Schuif alle bagger één kant op en schep het met een schepje eruit. Oef, wat een vreselijke lucht komt er af, en wat een vieze smurrie brrr. 


Toch is mijn tuin voor mij ontspanning en zie daar Gods schepping in. 
Het oogsten van aardappelen, komkommer, tomaten, sla, en ga zo maar door, is een verhaal op zich (voor blog volgend jaar ;-)
In het voorjaar koop ik altijd mijn favoriete eenjarige bloem, de vlijtige lies.
Een prachtige bloem waarin het najaar een zaaddoosje ontstaat, die op een rijp moment open springt en met een geweldige kracht zijn zaad rondslingert (op zich al een wonder.)
Een paar jaar terug had ik in het najaar de dakgoten niet schoon gemaakt, en dan zie je in het voorjaar ineens een wonder ontstaan..
Het zaad is in de bagger van de dakgoot terecht gekomen, is afgestorven, in het voorjaar ontkiemd en is in de kracht van het voorjaarszon vrucht gaan geven.

In de natuur bestaat een wet, een bloem moet afsterven voor hij weer vrucht kan dragen.
Mijn wijze vriendin zei laatst tegen mij, "het moet eerst lelijk worden, voor het weer mooi kan worden". 
Een andere vriendin zei, "zie het als een onweersbui, ook die drijft weer weg". 
Het treft mij dit seizoen, er zal ook van alles in mij bagger worden, het is mijn onweersbui.
Maar daarna zullen de vogels weer zingen, en zal ik weer vrucht gaan dragen. 

Lukas 8:15 HTB
Maar het zaad dat in goede, vruchtbare grond terechtkomt, zijn de mensen die met een goed, oprecht hart naar de woorden van God luisteren en zich eraan houden. Het zaad brengt vrucht voort in hun leven, omdat zij volhouden.

* Nieuw leven

Het was een wiebelige week, afgelopen week. Zondagavond laat, na een gezellig bezoekje van vrienden, ben ik ziek geworden. Maandag de hele dag op bed gelegen. Een zomergriep werd er geopperd, maar ik denk dat ik iets verkeerds heb gegeten die zondagmiddag.
Maar goed, heb alles eruit gegooid. De hele dag naar het toilet gerend en veel geslapen, ik dacht nog,.. een voorproefje van de Chemo.

Dinsdag nog steeds geen 100% en begin me een beetje een dweil te voelen. Woensdag toch maar even naar de huisarts geweest en heb tabletjes gekregen om de diarree te stoppen. Ben gewoon een beetje kwetsbaar op dit moment. Gelukkig helpen de pilletjes prima. Dat is maar goed ook want midden in de nacht 03.45 uur (donderdagmorgen) krijg ik een telefoontje. Ik schrik wakker en loop slaapdronken door het huis om de telefoon op te pakken. "Met Carolien" zeg ik zachtjes "Gefeliciteerd met je derde kleinkind" zegt Peter enthousiast aan de andere kant van de lijn. Ik zeg "hé is het al geboren"? "Ja" zegt Peter, alles is prima gegaan en moeder en kind zijn kerngezond". Krijg zelfs mijn dochter aan de lijn. Wat een kanjer die dochter van mij. Binnen een paar uur zet ze weer een pracht van een dochter op de wereld. Ik glim van trots.

Grote zus Tessa 

 Kleinkind Lynn

-














Probeer nog even te slapen maar dat lukt natuurlijk niet, na zo'n wonder ben je gewoon klaarwakker. Ondertussen drijft er een flinke onweersbui over mijn huis. Mijn hele slaapkamer wordt verlicht door de flitsen, en er volgen een paar spetterende knallen. Nou ja zeg, maar even het raam dicht doen. Het is flink raak daar boven. Heel langzaam trekt de bui over naar de zee. Het duurt niet lang of het is stil buiten, muisstil, en dan ineens hoor ik ze weer, de vogels, volop in koor. Zo van, ... wakker blijven, je hebt een nieuw kleinkind, een nieuw leven. Wat een zegen. 
Weer mag ik zeggen,
"Thank you lord".

* De pruikenvrouw

Vrijdagochtend 13 juli begint goed, ben lekker vroeg wakker. Vandaag krijg ik bezoek, dus ik spring snel onder de douche. Er staat nog een dikke afwas op me te wachten, had er gisteren geen puf meer voor. Maar moet dus nu wel voor 9 uur mijn aanrecht hebben opgeruimd.
Heb mijn haar gewassen, hoef het niet te föhnen, want vandaag komt de pruikenvrouw uit Groningen. Wendy en Els komen meekijken en adviseren. Het is inmiddels drie minuten voor negen, er is nog niemand. Krijg net een app binnen van Wendy, ze staat voor de brug te wachten, en Els dus ook.
De klok slaat 9 uur, en er komt een knalrode audi sport mijn straat binnen rijden, zal haar dat zijn??


Ja inderdaad er stapt een pittige dame van een jaar of 54 sierlijk de auto uit. Ze pakt een koffer uit de auto en loopt mijn tuinpad op.
Ik doe de deur open en laat de dame vriendelijk binnen. Wendy, Floortje en Els zijn inmiddels ook gearriveerd. De koffie geurt lekker, de koffiekopjes en een schaaltje met koekjes staan klaar.



De pittige dame heeft niet veel tijd, de koffie wordt door haar staande gedronken. Ik moet plaats nemen en al snel heb ik een soort net op mijn hoofd die als bescherming functioneert. De één na de andere pruik wordt op mijn hoofd geplaatst, soms is het zo lachwekkend dat er gelachen moet worden, maar de pittige dame heeft weinig ruimte voor dat soort humor, en reageert wat geïrriteerd. De humor wordt in de kiem gesmoord, jammer, humor is op dit moment zo belangrijk.
Floortje, de kleine schat, zit in de kinderstoel mee te kijken ze lacht met liefde naar mij om alle creaties op mijn hoofd, het is gewoon oma denk ze. De pittige dame heeft zelfs geen oog voor Floortje ,... ongelofelijk.

Miranda arriveert inmiddels de kamer binnen via de webcam vanuit zeeland, ook zij kijkt mee. Wat heerlijk dat de techniek niet stil staat, en dat mijn oudste hoogzwangere dochter er gewoon bij kan zitten en de dingen die hier gebeuren van zo dichtbij kan meemaken.

De pittige dame legt mij uit hoe je een pruik op moet zetten, en nog een aantal dingen die in haar ogen belangrijk zijn. Op het moment dat er een beslissing valt voor mijn haarstuk, moet ik oefenen hoe ik hem op moet zetten. "weet je nog wat ik gezegd heb?? ,... nee,.. even nadenken,.. wat heb ik gezegd"?
Haar inlevingsvermogen daalt in mijn ogen naar "zero".
Voel me als een klein kind die niet goed heeft geluisterd,.... merk enige afstand van mijn kant, en wordt weer geconfronteerd met onvriendelijkheid. Ook de druk van de tijdklok speelt een rol,.. zo snel mogelijk zaken doen, zo snel mogelijk de bankrekening vullen voor weer een nieuwere audi. Of heeft dit meer met mammon** te maken?
Kortom, borstkanker,,.. het is business.

Kleinkind Floortje

Toen de pittige dame met haar "audi sport allure" weg reed, hebben we nog vreselijk om Floortje (met pruik op) gelachen, wat heerlijk zo'n kleinkind zonder zorgen.


Lachen is in deze situatie van groot belang, het breekt de zwaarte van het moment. Immers kaal worden is geen keuze, het overkomt je.

Later op de avond ben ik met pruik op naar mijn oudste zus Anneke gereden, even mijn nieuwe look laten zien.
"Wat ben je prachtig" zei ze, even een knuffel en een traan bij haar in de keuken, dat had ik nu nét even nodig.


** Mammon is een christelijk symbool voor "het beheerst worden door geld".

* Dit moet ik even kwijt..

Anita staat klaar aan de weg, ze stapt dapper bij mij in de auto. Best een  spannende dag vandaag, maar wel leuk dat we elkaar weer zien. Vandaag een afspraak voor een botscan in Winschoten.

Achter de balie van het ziekenhuis zitten een aantal dames, die me schaapachtig aankijken als ik de weg vraag. Moet een beetje lachen in mezelf, zo van... 4 dames achter een tafel en niet één die even naar je lacht, o ja het is immers maandagmorgen. Als ze me de weg wijzen zeg ik vriendelijk bedankt en werp ze toch even een brede glimlach toe. 

Ik ben nog steeds rustig en vrij goed gestemd. Het zal allemaal wel meevallen. Het zullen wel de spieren zijn die gespannen zijn van de stress. Maar de pijn in de armen was zo erg dat ik toch in aanmerking kwam voor een botscan. 

Gaat u maar liggen mevrouw. Met al mijn kleren aan mag ik plaatsnemen, alleen mijn riem moet af.  De verpleegster vertelt in het kort wat ze gaat doen. Ik laat het over me heen komen. Er komt een grote plaat naar beneden die vlak voor mijn neus stopt, muisstil moet ik blijven liggen. De scanner gaat over mijn hele lichaam. Alles neemt hij mee, armen, benen, en mijn romp. 

Dan ineens komt er een arts binnen en kijkt mee met de verpleegster achter een monitor. Ik zie hem niet, maar hoor hem op de achtergrond fluisteren met de verpleegster. Niet veel later verlaat hij de ruimte waar ik lig. De scan is klaar en ik denk dat ik gewoon weer naar huis mag. Maar de verpleegster deelt mee dat ze nog een extra scan wil maken. Ik zeg" Hoezo dan, hebben jullie iets gezien"? "daar mag ik niets over zeggen" zegt de verpleegster. Maar de arts wil alles uitsluiten en wil graag een CT scan maken. " Dus hij heeft iets gezien" vraag ik " uhh ja"... zegt de verpleegster verlegen. 

"Moet  ik me zorgen gaan maken"  "nee dat moet u zeker niet doen" zegt ze. Ja dat zou ik ook zeggen, dacht ik bij mezelf. Er ontstaat verwarring in mij en de angst begint te komen. " Het gebeurt wel  vaker dat we een  extra scan willen maken, dan kan de arts het nog beter zien, want er zit wat en hij wil weten wat het is."
Dat bedoel ik, dat wil ik horen. Maar ook weer niet, nee nee. 

Ik ga weer terug naar de wachtkamer, op mijn gezicht is blijkbaar af te lezen dat ik hem knijp. Anita's gezicht trekt wit weg. Zwijgend zitten we naast elkaar. 

Ik wordt geroepen, en een vriendelijke dame laat me binnen, "u mag plaats nemen op het bed, de BH even af, maar de top mag aanblijven". Weer wordt er een monsterachtig ding 3 millimeter boven mijn neus geplaatst en die begint langzaam om me heen te draaien. Daar lig ik, alleen met allemaal vragen, dit overvalt me zo. 

Het gaat helemaal niet meer om mijn armen want die moet ik omhoog leggen, het gaat nu om mijn romp. "Maar daar had ik geen last van" wilde ik nog uitschreeuwen.  

In mijn romp hebben ze dus iets gevonden, wat nu in plakjes vertoond zal worden op de monitor van de arts.

Ik ben bang, ik sluit mijn ogen, en bid zachtjes Jezus, ik ben bang... Ik voel een traan lopen op mijn wang.

Alstublieft niet. 

Op de terugweg wordt er weinig gezegd, we zijn beiden in gedachten. Ik had dit allemaal niet verwacht. 

Nu nog twee dagen wachten, wat vreselijk.

Ik bel Marja ( mijn verpleegkundige oncologie) maar die is in bespreking. Ik wil gewoon gerustgesteld worden of het normaal is dat ik zo'n extra scan heb gehad. 

Wendy komt bij mij langs en ik krijg Floortje op mijn schoot, wat een goede afleiding. 

Marja belt terug, en zegt, ik heb de uitslag al voor je. Je bent helemaal schoon, geen uitzaaiingen, nergens.

De plek die ze wilden bekijken was slijtage in de onderrug, dat heeft met je leeftijd te maken. 

Hoezo, ben  toch nog piep, zó voelt het nu wel even. 

Een diepe zucht ..............gelukkig, ik ben schoon.

Thank you Lord !!

* Vogelvlucht naar Drachten

De viltstiftkruisjes van de bestraling op mijn borst zijn inmiddels weggewassen. Dit traject heb ik zonder al te veel kleerscheuren doorlopen. Op de afspraak met de radioloog zag ik enige verbazing bij de arts. Ze bekeek en voelde de borst en de hals en onder de oksel, en vroeg gelijk "smeer je er wat op" ik zei " ja", "dat kun je wel zien "zegt ze "het ziet er erg goed uit". De borst is niet rood of verbrand, er zijn ook geen open wondjes, de huid is zelfs niet droog. Verbazend, zegt de arts. Ik wist beter,.. gebed van velen en goed voor jezelf zorgen helpt!! 


Het is even rustig in mij, geen ritten naar Groningen, geen akelige stralingen door mijn lijf, maar bijkomen en rusten en voorbereiden op de chemo. Het gesprek met de internist heb ik inmiddels gehad en de eerste chemokuur zal op 6 augustus plaats vinden. Om de drie weken een kuur en dan 6 keer. Dus ben daarmee 18 weken onder zeil. 

Op momenten van rust ga ik nadenken en probeer me op verschillende manieren zo sterk mogelijk te maken voor de bezem met gif die door mijn lijf zal gaan om de minuscule kankercellen, die er eventueel nog zitten, te doden en weg te vegen. 
Ja sterk zal ik er in gaan, lichamelijk en geestelijk. 
Vanmorgen in de dienst hoorde ik het weer "God zal altijd voor je zorgen". En dat is een hele geruststelling.

Afgelopen vrijdag 6-7-2012.
Het is half 10 in de morgen, ik stap in mijn auto. Ik heb er alweer een paar uur opzitten, lekker gedoucht, wil er namelijk goed uitzien vandaag, want ik ga naar mijn werk.**
Vandaag geen spijkerbroek, maar een rokje, want dat ben ik gewend op het werk, en make-up doet wonderen ;-)
Het is mooi weer, en ik geniet van de rit. Hoewel er gezonde spanning in mij heerst, voel ik ook rust dat het goed is om te gaan. Zal veel mensen zien en spreken, veel vragen, maar ook veel bewogenheid en oprechte belangstelling. 
Lastig om mijn doekje helemaal van me af te trekken. Even helemaal uit mijn veilig kooitje, maar ik mag daar zijn wie ik ben. Mijn knuffelgehalte is hoog vandaag. 
Hoor ondertussen op de radio "Jezus is just alright with me" van de Dooby Brothers, goeie oude tijd (1978) zet de radio op volume 9 en voel me even weer 18. 
Onbewust ga ik harder rijden, wat een heerlijk nummer ( maar je moet er van houden :-)  

Inmiddels zie ik allemaal bekende plekjes opduiken langs de A7. Wat is het alweer een tijd geleden dat ik hier langs reed en toen was alles nog heel gewoon.
Het bord Drachten hangt boven de snelweg en ik sla af. Als ik de parkeerplaats oprij zie ik Jan, mijn collega van facilitair beheer buiten lopen. Hij komt me tegemoet. Ik krijg een stevige hand en een dikke smok op mijn wang.... "kom" zegt ie " je krijgt een bakje koffie" het ijs is gebroken. Ik ben er weer! 

De hele morgen door komen er collega's op me af die me oankrûpe (knuffelen in het fries)  en me kussen, ik krijg een mooi plantje, aandacht, liefde en alles wat goed is. Ook zijn er emotionele momenten tijdens gesprekken met naaste collega's, en soms een traan, of een brok die ik weg slik,.. maar het mag er zijn. Tot slot een stevige hand van de baas die zegt "je kunt het." Dit alles met elkaar doet wonderen in een mens.

Om drie uur stap ik toch een beetje vermoeid in de auto, en ga in vogelvlucht weer terug naar Groningen.
Jan zwaait me uit, het was een zegen om hier te zijn.

**www.indebres.nl