Scheiding

In de voorafgaande  berichten kon ik het woord scheiding nog niet uitbrengen.

Ik vond het een vreselijk woord, maar het woord is werkelijkheid, mijn jongste dochter gaat scheiden. 

Ik schreef wel over verdriet en keuzes, maar kon het woord niet noemen in mijn blog, of bij mensen. Het deed te veel pijn. 

Mijn bureautje staat onder een raam die uitkijkt op mijn prachtig dakterras. Ik tuur naar de mooie planten die er staan en alles in mij is zò kwetsbaar. 

Het heeft mij veel tranen gekost, niet dat ik dat vaak liet zien, het is immers hun leven. Maar het blad van mijn bureautje heeft veel tranen op moeten vangen. 

Dagelijks nam ik daar plaats, soms uren achter elkaar.

Ik heb gelezen, gebeden, gehuild, gestreden, schriften vol geschreven, en getekend...uiteindelijk geaccepteerd, en los gelaten. 

Het is het plekje waar ik alles met God bespreek, waar wanhoop in hoop veranderd, waar verdriet in een sprankje blijdschap veranderd.

Maar troost is de grootste ervaring van de afgelopen maanden. 

Alle tranen vangt Hij op in een kruik. 

Ik sta er niet alleen voor. Het voetstappen gedicht, heb ik persoonlijk ervaren, daar waar maar 1 paar voetstappen in het zand staan, en juist daar waar ik het zo moeilijk had, daar was het écht God die mij droeg.

Vakantie

Dit jaar gaat alles anders, er wordt gekampeerd in Groningen. 

Mijn jongste dochter heeft drie kinderen in verschillende leeftijden. Twee grote kinderen van 12 en 9 en een kleintje van 2 en vooral de jongste is er één die je steeds in de gaten moet houden. 

Toch heeft mijn dochter een chalet gehuurd en daar gaan ze een weekje in bivakkeren. Ze houden het dichtbij huis dit jaar, zodat ze zo naar huis kunnen als dat nodig is. 

Moeders mag van lieve vrienden de caravan gebruiken en zo gaat het gebeuren dat ik op een andere plek op de camping mee geniet van de kleintjes, en van mijn dochter die zo haar best doet, ben trots op haar dat ze het toch onderneemt zo vlak na een scheiding.

Het is veel en we missen toch allemaal de man die er altijd bij was.

Dat ik daar toch af en toe wakker van lig is denk ik heel normaal.