Stil in mij

Och,.. tijdens het lezen van mijn eigen blog branden de tranen in mijn ogen.

Ik had hem al zolang niet meer gelezen, ik kan en ik wil er niet om heen.
In het gat van 6 jaar niet schrijven, schuilt toch meer verdriet dan verwacht en dat verdriet heeft zijn weg nog niet helemaal gevonden. Ik laat het gebeuren.

Er komen tranen als ik lees over mijn oudste zus *Anneke die zo vaak met me mee was naar het ziekenhuis.
Anneke die mij altijd moed in sprak, die altijd zorgde voor een humoristische opmerking in een wachtkamer, dan keken we elkaar aan en schoten we in de lach.
Ze was 7 jaar ouder, ik heb veel mooie en verdrietige dingen met haar meegemaakt. 
In mei 2017 is ze overleden aan de gevolgen van slokdarmkanker, 63 jaar oud is ze geworden.

Tranen om mijn broer Johan, die niet zo vaak voorkomt in mijn blog. Hij vond het namelijk heel lastig om mij te zien strijden tijdens de chemotherapie. Hij wilde mij heel graag op een andere manier helpen, maar ik koos voor een reguliere behandeling, daardoor liepen onze paden uiteen,..en plotseling was hij er niet meer.
Hij kreeg een ernstige bloeding in de buik en overleed een paar uur erna. Johan is in 2016 overleden en mocht maar 60 jaar worden. 

Ik zie mijn *moeder voorbij komen op een foto, ze is bezig in mijn tuin tijdens mijn chemokuur.
Ik haal de foto dichtbij en zie verdriet in haar ogen maar ik zie haar ook denken, " mijn dochter is sterk, ze redt het wel"
Op die foto wist ze nog niet dat ze twee van haar kinderen zou verliezen.
Mijn moeder overleed eind 2017 aan de gevolgen van darmkanker, 90 jaar mocht ze worden.
Ik kom later terug op de laatste weken van mijn moeders leven. 

Ik weet het,.. het leven gaan door, maar ik mis ze.

En dan nog verder terug naar 2013 mijn zwager Klaas die al jaren een strijd tegen leukemie moet voeren, gelukkig is hij er nog steeds en blijft moedig door strijden.

En de hersenbloeding van mijn andere zus Anita in 2015 waarna het struikelen en opstaan is.

Tevens zijn er ook tranen van geluk en voel een brede glimlacht om mijn mond tevoorschijn komen om de berichten over mijn kleinkinderen.

.

Hoe prachtig ze zijn, hoe kleine lieve woordjes diep hun weg hebben gebaand en zaadjes van liefde hebben gelegd in mijn hart voor hen.

Ik ben een biddende oma, en weet hoe ver ze ook van mij vandaan zijn, Hij let op ze.

En niet te vergeten, de geboorte van mijn kleinzoon Jesse in 2014 daar kom ik zeker op terug met zijn inmiddels 4 jaar oude prachtige prietpraat.

Het levensbootje waar ik in zat heeft heel wat doorstaan de afgelopen jaren.

Soms waren er donkere wolken, er waren stormen, er was regen die om mij heen naar beneden kletterde, er waren lichtflitsen die mij soms verblinden, of er was mist wat mij uit de koers dreef. 

En heel soms lag het bootje zo diep in het water, dat ik me moest vast klampen om niet overboord te worden geslingerd.

Maar ik was al die tijd niet alleen op mijn bootje, Hij was er bij en Hij bestraft de wind en het water werd stil.

Langzaam vaar ik weer in rustige wateren, en ik word steeds stiller over
Zijn grootheid.

*  zie blog  30 mei 2012

   - Eerste bestraling en gesprek met oncoloog

*  zie blog 20 augustus 2912

   - Vakantie

Gevreesde Gen

Het is vandaag 29 maart 2019 en precies 7 jaar geleden 29 maart 2012 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had.
7 jaar alweer hoor ik je zeggen, ja inderdaad 7 jaar alweer.
Er zijn best veel dingen gebeurd in die 7 jaar, maar gelukkig ben ik nog steeds kankervrij.

Vorig weekend hebben wij, mijn dochters Miranda en Wendy en ik, dit gevierd en tevens vierden we de uitslag van een onderzoek van een paar maanden geleden.
Omdat ik de Triple Negatieve Borstkanker heb gehad, zou er sprake kunnen zijn van erfelijke borstkanker. Daarvoor werd een DNA - onderzoek verricht van het BRCA1- BRCA2 en het CHEK-2 gen, doormiddel van bloedonderzoek.
En de uitslag van het DNA- onderzoek laat geen afwijkingen zien van de bovengenoemde Gen.

Jippie wat een goed bericht was dat, er viel een rugzak van mijn af. Nu hoeven mijn dochters en later mijn kleindochters niet na te denken over het preventief verwijderen van borsten en van de eierstokken.

Dus dat is wel een feestje waard.
En dat hebben we gedaan. 

Vier het leven

Mijn postbus hangt sinds kort aan de buitenmuur van mijn huis.

Na het aardbeving bestendig maken van mijn huis, zit er een dikke geïsoleerde jas van 20 cm omheen. Dus geen brieven meer op de mat, maar gewoon even naar buiten voor de post. Ik steek de sleutel in het slotje en zie een brief van het ziekenhuis.

Mammografie op 12 april 2019 om 8.50 uur aanwezig zijn.

Pff het doet me altijd wat, de angst dat er weer iets zit wat er niet hoort, is beklemmend, maar ook zo niets omvattend want het is gewoon een moment opname.

Lieve mensen,

Je staat er vast van te kijken....hè een mail van Carolien?
In 2013 ben ik abrupt gestopt, er moest ruimte gemaakt worden in mijn hoofd in mijn hart en in mijn luisteren naar hoe nu verder. (zie vorige blogs)
Het is inmiddels wel 6 jaar verder en het verlangen om het weer op te pakken werd steeds groter.

Maar dat doe ik niet zomaar, ik heb er 3 hele goede redenen voor.
1.
omdat het precies vandaag 7 jaar geleden is dat ik ben begonnen met mijn blog en nog steeds kankervrij ben en dat graag met je wil delen.
2.
omdat lieve vrienden mij aanspoorde om dit weer op te gaan pakken en daar hadden ze best goede redenen voor. 

3.
en omdat ik het vreselijk leuk vind om te schrijven.

Dus lieve mensen wederom, welkom en neem een kijkje in mijn leven. 

De meeste stukjes zullen niet over ziekte gaan, (voel me namelijk kiplekker ;) maar gewoon over wie ik ben en wat ik zoal beleef. Over prietpraat van de kleinkinderen, over de prachtige schepping die afspeelt in mijn tuin, over onhandig en grappige dingen, het vallen en opstaan in het leven.

En natuurlijk ook over mijn wandel met God, en hoe ik mijn best doe om de kanker uit mijn leven te houden.

Ik vier het leven, en wil dat graag weer met  je delen.

Maar voel je vrij om je uit te schrijven als je geen mail meer wilt ontvangen.