* Vertrouwen

De regen klettert tegen mijn achterkamerraam, het regent al de hele morgen.
Het is dooi, de sneeuw verdwijnt langzaam . Mijn voetstappen op het tuinpad worden steeds groter. Mijn mooie pot met violen heeft het zwaar gehad onder een dikke pak sneeuw. Ze hangen er zielig bij, ze lijken wel dood, maar ik weet uit ervaring dat ze weer komen. Dat de warmte van de zon ze weer laat groeien, en dat ze weer uitbundig zullen gaan bloeien. Het duurt alleen even.

                                                                                           

Ik vindt regen niet echt leuk, maar vandaag ben ik er blij om. Ben namelijk zat van de sneeuw, zat van de sok die langzaam nat wordt door het kleine scheurtje in mijn linkerschoenzool. Zat van de witte vlekken van het zout op mijn houten vloer. Zat van het glibberen. Het is genoeg zo, dus ben blij dat het regent.

Mijn pruik is goed bestand tegen een buitje, ook al ga ik door weer en wind, mijn haar zit goed. Dat is wel wat anders dan mijn eigen haar, dat lijkt op een pannenkoek op mijn hoofd, als ik in de regen loop. Wat een zegen zo'n haarwerk.

Mijn haar begint weer te groeien, jippie. Net als de violen was het een hele tijd nog niet veel soeps. Maar nu, ja werkelijk mijn haar is al geknipt, nou ja geschoren eigenlijk. Wendy, mijn jongste dochter, heeft er ook een kleurtje ingedaan. Het was een vaal grijs bosje haar wat er tevoorschijn kwam,.nee niet echt mooi.  Maar wat ben ik dankbaar dat het weer gaat groeien. Dat de oude Carolien millimeter bij millimeter weer de oude wordt. Aangezien we een doosje haarverf uit een eurobak bij de Etos hebben kunnen ritselen, moest ik er gisteren aan geloven. In de keuken wordt ik omgetoverd van een vaag grijs muisje tot een donkerblonde, heel kortgeknipte, leuke vrouw. Nu nog een beetje make-up en dan kan die wel weer. Het is nog te kort om zo naar buiten te gaan, en te koud, dus nog een paar weekjes mijn pruik op.
's Avonds ga ik met een bakje koffie voor de tv zitten, Wendy zei nog, "mam, all you need is love komt er op hoor". Een tranentrekker, ik weet het.

De ene liefdesverklaring na de andere liefdesverklaring wordt naar elkaar uitgesproken. Leuke dingen en minder leuke dingen komen mijn kamer binnen.

Dan gaat er een jonge vrouw in het publiek staan, ze zit er met haar moeder, ze komen naar voren en de dochter vertelt in tranen dat haar moeder niet lang meer bij haar zal zijn. Dat ze haar moeder zo ongelofelijk sterk vindt dat ze trots is op haar hoe ze met haar ziekte omgaat. En dat ze heel veel van haar moeder houdt. De moeder is een mooie vrouw en ze bijt haar tranen weg als ze naar haar dochter luistert. Ze heeft mijn leeftijd en het zelfde bosje haar als wat ik heb.. iedereen kan het zien,..  kanker.
Overal wordt je ermee geconfronteerd, ik wil het gewoon niet zien, maar het is er. Al drie keer heb ik een uitzending gezien van " all you need is love" waar dit in voorkwam.
Ook ik ben mens en worstel ook best wel eens met angst, angst dat ook mijn dochters het ooit moeten zeggen. Het leven is hard, mensen maken van alles mee, je hebt geen controle over je leven, ook al willen we dat graag.
Wat een geluk dat ik God ken en dat Hij voor mij zorgt en dat ik Hem mag vertrouwen hoe de omstandigheden ook zijn.

Uit mijn dagboekje:
                                  
 Langzaam houdt de regen op, en de zon begint weer te schijnen, ook in mijn hart.