* Vertrouwen

De regen klettert tegen mijn achterkamerraam, het regent al de hele morgen.
Het is dooi, de sneeuw verdwijnt langzaam . Mijn voetstappen op het tuinpad worden steeds groter. Mijn mooie pot met violen heeft het zwaar gehad onder een dikke pak sneeuw. Ze hangen er zielig bij, ze lijken wel dood, maar ik weet uit ervaring dat ze weer komen. Dat de warmte van de zon ze weer laat groeien, en dat ze weer uitbundig zullen gaan bloeien. Het duurt alleen even.

                                                                                           

Ik vindt regen niet echt leuk, maar vandaag ben ik er blij om. Ben namelijk zat van de sneeuw, zat van de sok die langzaam nat wordt door het kleine scheurtje in mijn linkerschoenzool. Zat van de witte vlekken van het zout op mijn houten vloer. Zat van het glibberen. Het is genoeg zo, dus ben blij dat het regent.

Mijn pruik is goed bestand tegen een buitje, ook al ga ik door weer en wind, mijn haar zit goed. Dat is wel wat anders dan mijn eigen haar, dat lijkt op een pannenkoek op mijn hoofd, als ik in de regen loop. Wat een zegen zo'n haarwerk.

Mijn haar begint weer te groeien, jippie. Net als de violen was het een hele tijd nog niet veel soeps. Maar nu, ja werkelijk mijn haar is al geknipt, nou ja geschoren eigenlijk. Wendy, mijn jongste dochter, heeft er ook een kleurtje ingedaan. Het was een vaal grijs bosje haar wat er tevoorschijn kwam,.nee niet echt mooi.  Maar wat ben ik dankbaar dat het weer gaat groeien. Dat de oude Carolien millimeter bij millimeter weer de oude wordt. Aangezien we een doosje haarverf uit een eurobak bij de Etos hebben kunnen ritselen, moest ik er gisteren aan geloven. In de keuken wordt ik omgetoverd van een vaag grijs muisje tot een donkerblonde, heel kortgeknipte, leuke vrouw. Nu nog een beetje make-up en dan kan die wel weer. Het is nog te kort om zo naar buiten te gaan, en te koud, dus nog een paar weekjes mijn pruik op.
's Avonds ga ik met een bakje koffie voor de tv zitten, Wendy zei nog, "mam, all you need is love komt er op hoor". Een tranentrekker, ik weet het.

De ene liefdesverklaring na de andere liefdesverklaring wordt naar elkaar uitgesproken. Leuke dingen en minder leuke dingen komen mijn kamer binnen.

Dan gaat er een jonge vrouw in het publiek staan, ze zit er met haar moeder, ze komen naar voren en de dochter vertelt in tranen dat haar moeder niet lang meer bij haar zal zijn. Dat ze haar moeder zo ongelofelijk sterk vindt dat ze trots is op haar hoe ze met haar ziekte omgaat. En dat ze heel veel van haar moeder houdt. De moeder is een mooie vrouw en ze bijt haar tranen weg als ze naar haar dochter luistert. Ze heeft mijn leeftijd en het zelfde bosje haar als wat ik heb.. iedereen kan het zien,..  kanker.
Overal wordt je ermee geconfronteerd, ik wil het gewoon niet zien, maar het is er. Al drie keer heb ik een uitzending gezien van " all you need is love" waar dit in voorkwam.
Ook ik ben mens en worstel ook best wel eens met angst, angst dat ook mijn dochters het ooit moeten zeggen. Het leven is hard, mensen maken van alles mee, je hebt geen controle over je leven, ook al willen we dat graag.
Wat een geluk dat ik God ken en dat Hij voor mij zorgt en dat ik Hem mag vertrouwen hoe de omstandigheden ook zijn.

Uit mijn dagboekje:
                                  
 Langzaam houdt de regen op, en de zon begint weer te schijnen, ook in mijn hart.
    

* Stap voor stap

Vanaf de kerstdagen kamp ik al met pijn in de linkerborst en in de ribben.
Heb het geregeld laten controleren maar ik werd steeds naar huis gestuurd met het vermoeden dat ik teveel mijn best heb gedaan bij de fysiotherapie, waardoor mijn grote borstspier overbelast is geraakt, en met de nodige  spanning erbij misschien? Ik en spanning, onmogelijk....
De pijn bleef aan, nu inmiddels al meer dan twee weken. Vorige week dinsdag was ik bij de Aldi en zette ik mijn boodschappenkistje in de auto, daar kreeg ik zulke pijnscheuten in de borststreek dat ik met dichtgeknepen ogen in de auto zat te wachten dat het wegtrok. Ik denk, dit trek ik niet langer en ben gelijk naar de huisarts gegaan.
Na het onderzoek melde ook hij dat het waarschijnlijk de spieren zijn en de naweeën van de bestralingen moest ik ook niet onderschatten. Maar de ribben, daar maakte ik me meer zorgen om. "Als het over twee weken niet over is moet je terug komen, dan moet het iets anders zijn" zegt de arts. Ik zeg "hoe bedoelt u, kan het al zo snel terug zijn na mijn behandeling".
"Ik moet eerlijk tegen je zijn" zegt hij, "ja dat kan, maar dat gebeurd haast nooit, ik ga niet van het ergste uit, maar van spierpijn". Hij kijkt mij aan en zegt, "jou gezicht spreekt boekdelen, ga maar op de foto morgen, dan weten we het zeker" Inderdaad, dat wil ik heel graag.
De volgende dag ga ik op de foto, en dan is het weer afwachten. Moet er toch niet aan denken, ribben en uitzaaiingen, daar heb ik het allemaal niet voor gedaan!!
Vrijdag zou ik bellen voor de uitslag. Wat duren dagen dan lang zeg. Donderdagavond had ik nog een vriendin aan de telefoon, die vertelde ook een verhaal van haar collega waar het ook gelijk weer terug was en die was alweer aan de chemo.... o men, dat wil ik helemaal niet horen.

Ik leg de telefoon neer en er werd gelijk weer gebeld. "Met dokter A..." mijn hart klopt in mijn keel, de huisarts zo laat nog op de avond? dat moet wel menens
zijn. Hij zegt "ik ben even met de uitslagen bezig en ik zag jou naam en ik denk bel haar even". Ik zeg zachtjes "ja"?
"Het is allemaal goed hoor, helemaal geen uitzaaiingen, helemaal schoon". Ik kon hem wel door de telefoon heen zoenen.
Hij zegt "waar de pijn nu vandaan komt weten we niet, maar we wachten nu eerst af of het langzaam beter wordt. Het zal toch wel overbelasting zijn en de borstspier zit aan de ribben vast, de naweeën van de bestralingen speelt ook een grote rol mee"
Okè okè ik vind alles goed, mijn avond kon niet meer stuk.
Wat een attente huisarts die weet dat een patiënt in spanning zit, en haar gerust stelt met een telefoontje.
De volgende dag mag ik zware paracetamol met codeïne ophalen, want de pijn zit er nog steeds, dus nu maar weer rustig afwachten.
Spanning? ja dat heb ik wel even flink gehad de laatste dagen.
En dat is niet raar, ik zal mijn lichaam opnieuw moeten leren vertrouwen.
Stap voor stap.