* Aanvulling

Hoi smartphone gebruikers,

Ik heb op mijn eigen smartphone ontdekt dat het lied dat ik onderaan het vorige bericht heb geplaatst, niet te zien vanuit je mailbox.
Als je op "Seasons" klikt bovenaan het bericht, kom je automatisch op mijn blog.
Daar is het lied wel te horen en te zien en daar kun je eventueel ook reageren, als je daar behoefte aan hebt ;-)
De moeite waard om te kijken, en hij hoort bij het bericht.

Voorzichtig met vuurwerk
Carolien.

* Fier vogeltje

Mijn laarzen die in de bijkeuken staan, staan stijf van de kou. Brr, toch maar even bij de verwarming zetten. Ik wil ze zo aantrekken om een frisse neus te halen.
Mijn nieuwe paarse jas trek ik met een glimlach aan, hoe durf ik een  PAARSE jas te kopen. Het is net of het mij niet meer zoveel kan schelen wat men ervan vind. Zó, dat heb ik toch maar even geleerd door de moeilijke periode van het afgelopen jaar heen. Het is allemaal zo betrekkelijk., dus nu een keer geen zwarte jas, maar een knal paarse, prachtig, en bijzonder prachtig omdat hij in de aanbieding was. ;-)

Ik trek mijn kraag omhoog, sjaal om, handschoenen aan, en stap fier mijn tuinpad af.

Er loopt niemand, het is immers veel te koud. Maar ik voel me fit, en wil even de wind door mijn (nep) haren voelen. Onder mijn pruik komen langzamerhand nieuwe, hele zachte haartjes tevoorschijn, de kleur is wat vaag, maar dat is straks wel te verhelpen. Mijn nagels krijgen weer de oude kleur, mijn ogen beginnen zelfs weer een beetje te stralen. 

Heel even in mij is er een geluksmoment, die zo voelt als een knipoog van mijn Hemelse Vader. Een ondeugende drang komt er in mij naar boven om in de plassen te springen, net als mijn dochters vroeger deden als we de hond uitlieten. Ik kon me bedwingen en geniet volop want vandaag is mijn energiepeil hoog. 

Als mijn rondje van een kwartier er bijna opzit, krijg ik toch wel last van mijn rug, en ben blij dat ik bijna thuis ben. Zo nu even weer uitrusten, kopje koffie, heerlijk dat warme huisje van mij. 

De afgelopen weken, na mijn laatste kuur in november, had ik totaal geen energie, en daardoor geen puf om een nieuw bericht te plaatsen. Een boodschap doen was al een belasting voor mijn lichaam. 

Het plezier wat ik altijd beleefde om met mijn dochter even te gaan winkelen, werd verknald door het feit dat ik overal moest zitten, mijn benen waren als lood. Niet alleen mijn lichaam raakte op, maar ook mijn positief denken raakte in de knel.
De laatste dagen gaat het gelukkig echt beter, en daarom zit ik nu achter mijn laptop, tijd voor een nieuw bericht.

De post komt net binnen en ik bekijk de kaartjes van mensen die mij goede feestdagen wensen. Heel vaak raken kaarten mij, en krijg ik een brok in mijn keel van de dingen die mensen mij toewensen en mij bemoedigen. Ook dit keer, ze schrijft ... "dit kleine vogeltje ziet er zo dapper uit in de sneeuw, doet me aan jou denken, aan jouw fierheid in het proces",... dank je wel voor je lieve kaart Marga.

Het is ook zo'n mooi beeld bij het verhaal van mijn vogeltje in het kooitje, waar ik mee begon in het begin van mijn blog. Ik ben er inderdaad fier doorheen gegaan,.. maar ook af en toe, struikelend, twijfelend, huilend, en soms ook heel zwak. Met God heel dichtbij, maar ook soms heel alleen, ver van alles en God vandaan. Het is een proces van overgave en vertrouwen, en altijd, echt altijd kom ik bij God terug. Bij Hem ben ik nooit alleen.

Het jaar 2013 komt er aan, en ik hoop op volledig herstel en blijvende genezing.
Het "fiere" vogeltje zal langzaam weer gaan vliegen.

Dank jullie wel lieve mensen, voor het meeleven van het afgelopen jaar. Ook al leek ik vaak heel erg sterk, dat was niet altijd zo. Zwak zijn stond niet in mijn woordenboek, dat is op zich al een heel leerproces voor mij. Maar ik ben er doorheen, Yes. En jullie hebben mij door het lezen van mijn verhaal, te reageren op mijn blog, door mij kaarten te sturen, bloemen te geven, mij te bellen, te smssen, te appen, te bezoeken, voor mij te zorgen, mij te knuffelen, te troosten, met mij te wandelen, en voor mij te bidden....(en ik kan er nog wel een paar noemen) er doorheen gesleept. 

Ik weet uit ervaring dat elkaar gezondheid wensen heel betrekkelijk kan zijn, maar toch wens ik iedereen die dit leest een gezond en vooral gezegend 2013.
Waar je ook doorheen moet het komend jaar, weet dat je nooit alleen bent.

* Lege handen

Aankomende maandag is het drie weken geleden dat ik mijn laatste kuur heb gehad. Hoef gelukkig niet naar het ziekenhuis om weer een chemokuur te ondergaan, geen klap onderuit, maar rust.

Wat vallen mij deze laatste twee kuren tegen. De vermoeidheid voelt als totale krachteloosheid.
Afgelopen woensdag moest ik naar de bedrijfsarts. Onderweg branden de tranen al in mijn ogen, wat moet ik vertellen, hoe zal het gaan. Ik krijg vandaag een nieuwe arts, weer een onbekende.
In de wachtkamer neem ik een kopje cappuccino, in mijn linkerhand heb ik een zakdoek ..mijn ogen tranen zo. Make-up kan de vermoeidheid niet meer van mijn gezicht afhalen.
Probeer een volkomen oninteressant blad te lezen die op de tafel ligt. In grote letters zie ik staan "Tatjana komt opnieuw in de playboy"..... tja.

"Mevrouw van Halsema, komt u maar binnen hoor". Ik neem mijn cappuccino mee, en laat Tatjana voor wat ze is. Loop achter de arts aan, bij de deur laat ze mij voorgaan in haar kantoor.
Als ze achter haar pc kruipt en mij voorleest wat haar voorganger heeft genoteerd over mij, en mij uiteindelijk vriendelijk vraagt "hoe gaat het nu met jou?" begin ik te vertellen, "Ik rolde er best goed doorheen en dacht, ik ben er bijna, maar dit valt me zo tegen. Ik voel me zo slecht en zie er slecht uit."


Ik weet niet hoe jij er normaal uitziet zegt ze,.. ik moet lachen, natuurlijk weet ze dat niet, ik zeg,.. "normaal probeer ik er goed uit te zien, als een optimistische krachtige vrouw, met glanzende ogen, die blij is, en lekker oma is".... (zoals hieronder een half jaar terug)

"Hoe kan ik me toch zo moe voelen, mijn ogen staan mat in mijn oogkassen" vraag ik haar.
"Ik wil zo graag even naar het werk, even een kopje koffie drinken.
Daar kwamen de tranen. Ik zeg, "ben zo vreselijk moe."

De arts kijkt me begripvol aan "Het is volkomen normaal" zegt ze, en bied mij een tissue aan.
"de meeste vrouwen die hier komen kunnen de eerste kuren goed aan maar de laatste 2 vallen altijd heel zwaar. Je moet nu echt alleen maar leuke dingen doen en gewoon aan jezelf denken dit hoort bij het proces, het heeft gewoon tijd nodig. Je gaat nu nadenken, nu komt de tijd van verwerken wat er is gebeurd, en dat kost ook energie".
Pfff oke! Het is dus normaal, maar ik heb het gevoel dat ik met lege handen sta.


Donderdag lag er sneeuw, prachtig, maar ik heb geen puf om mijn pad te vegen. Voel me haast bezwaard tegenover de postbode.

Vrijdag was JanPeter (schoonzoon) vrij en die heeft voor mij de sneeuwprut weggeveegd en een paar andere klusjes gedaan.
 Ik helemaal blij, ook omdat Wendy meegaat om boodschappen te doen, alleen lukt me dat niet. En Floortje, die functioneert als batterij voor mij.
Kleinkinderen... ze blijven mij energie geven.



Gelukkig gaat het elke dag iets beter. Over een half jaar ben ik weer de oude hoop ik, vertrouw ik.