* Eerste bestraling en gesprek oncoloog

Het is nog vroeg, kijk met één oog dicht  naar mijn wekker... 6.00 uur. Probeer toch nog een beetje te slapen. Ben zo gewend om zo vroeg op te staan voor het werk. Maar vandaag weer niet werken bij In de Bres, maar werken aan mijn genezing. Wat ging ik liever gewoon naar mijn werk. Mijn collega's ontmoeten, gewoon niet ziek zijn. 

Maar vandaag gaat mijn behandeling beginnen. 

Slapen lukt niet meer, er spookt van alles door mijn hoofd, misschien nog een beetje dommelen. 

De regen klettert op mijn raam, brr ook dat nog. Lig nog even wat te lezen uit het boekje

 "geef nooit op" die ik van een lieve zus heb gekregen.
Citaat:

Samen met Mij kun je alles aan.
       Ik ben tegen alles bestand door Hem die mij kracht geeft.
       Filippenzen 4:13 

Zó, dat is een goed begin van de dag. 

Niet veel later stap ik onder de douche, mag mezelf  niet te hard wassen anders gaan mijn kruisjes eraf die bestraald moeten worden. Ik laat het warme water langs mee heen spoelen. Als ik me afdroog en een blik in de spiegel werp, staat daar een vrouw die zich niet ziek voelt, maar in haar achterhoofd weet ze dat ze ziek gaat worden, het is zo raar. Ben niet ziek maar ze gaan me ziek maken om beter te worden, kan het nog steeds niet vatten.

Kwart over 10 haal ik mijn zus op om naar het UMCG te gaan. Ze staat keurig netjes klaar. Onderweg naar Groningen is er genoeg tijd om bij te kletsen. Maar heb eigenlijk niet zoveel te vertellen, mijn mond is droog en mijn maag is ook een beetje van slag. Maar goed het is toch gezellig met Anneke, ben blij dat ze bij me is.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen is het een zoektocht door de gangen. We lopen bij een etalage langs waar pruiken worden getoond en hoofddoekjes, hier moeten we zijn.

Anneke en ik hebben lol omdat er ook voor het kaal worden zoveel  leuke dingen te koop zijn. 

We zitten op de goede afdeling Radiotherapie. We nemen plaats in de wachtkamer, 22 keer zal ik hierheen moeten, dag aan dag,  uitgezonderd de weekenden.

Een jongedame roept me naar binnen, en ik mag me uitkleden en meelopen naar een ruimte 20 meter verderop. Onderweg kom ik een mannelijke collega van de jongedame tegen die me vriendelijk groet, ik loop door met mijn ontblote bovenlichaam ...bizar.

Ik kom in een ruimte waar 2 dames op me wachten en me van alles vertellen over de bestraling.

Ik mag gaan liggen zoals hieronder afgebeeld.

Het is rustig in mij, ( ik wordt omringd door gebed, ik weet het !)

Ik doe de dingen die ik doen moet en wat ik geoefend heb. Het gaat allemaal  prima met de ademhaling en van de bestraling voel ik verder (nog) niks. Na 20 min loop ik weer naar de wachtkamer waar Anneke zit, en samen gaan weer op pad naar (mooi) Appingedam.

Zo dat heb ik gehad !

Vanmiddag om 14.00 uur moeten we naar de Internist, dus om kwart voor 2 staat Anneke weer voor mij klaar. ;-)

Belangrijk gesprek vanmiddag en ben een beetje misselijk. Heb door de ernstige uitslagen over de agressiviteit van de tumor en hoge risico op uitzaaiingen best wel angst voor dit gesprek, en had zelf al zoveel scenario's bedacht.
Wat duurt het lang als je moet wachten.

Maar als de arts mij naar binnen roept, voel ik sympathie voor deze vriendelijke man die onder het gesprek  geen seconde van mijn ogen afweek. Hij heeft mij in alle rust het behandelplan voorgelegd en alles uitgelegd en me gerustgesteld dat ik nog best jaren kan leven. Misschien wordt je wel 80 zei hij lachend, ik glimlachte een tikkeltje zuur terug en zei "dat hoeft nou ook weer niet."

Zonder Chemo zijn de kansen aanzienlijk kleiner en de arts laat  mij hierbij een schema zien die in mijn situatie van toepassing is. Dringend advies ..chemo.

We lopen terug door de gangen van het ziekenhuis, chemo is niet leuk, gewoon vreselijk, maar overleven is winst. 

Op de één of andere manier waren Anneke en ik in een jubel- of hallelujastemming, er is leven na borstkanker, en daar hoort gebak bij volgens haar.

Wat een  geluk, mag mijn kleinkinderen zien opgroeien.

Oudste zus Anneke met gebak !

* Pinksterweekend met dochters

 Samen genieten in het huisje van een collega. 

Wat hebben we genoten van het weer en de omgeving.

Morgen  30 mei  heb ik om 11.00 uur een afspraak in het UMCG  voor mijn eerste bestraling,

                                    21 keer achter elkaar met uitzondering van de weekenden.

Morgenmiddag heb ik om 14.00 uur een afspraak met de oncoloog in Delfzijl. 

Een hele spannende dag, mijn zus Anneke gaat mee.

                                                                     Lets go for it.

Onderstaande foto's geven aan dat het een heerlijk weekend is geweest, waar ik echt op terug kan kijken.

Moeder en dochters Wendy en Miranda

Het hele weekend waren we buiten. 

Maandag kwamen  Janpeter en Floortje
op bezoek wat een rijkdom 

Even een moment voor mezelf! 

Mijn buurvrouw heeft prima op mijn bloemetjes thuis gepast (ook heel belangrijk) 

* Workshop

Het is kwart voor 10, ik heb een afspraak in het ziekenhuis, een workshop Looking good, Feel Better.
Ik zou daar om 10.00 uur een lieve oude bekende ontmoeten. We hebben elkaar jaren niet gezien en het voelt zo vertrouwd dat we nu lotgenoten zijn, dat we nu samen naar een workshop voor borstkankerpatiënten mogen gaan. Wat ging ik 100 maal liever met haar naar een kookcursus.
Ik zie er naar uit haar te zien en sta te wachten bij de ingang van het ziekenhuis.

Mensen lopen me voorbij en ze zien niets aan mij, nee ben gewoon Carolien en mag naar een workshop waar ik er beter uit kom te zien. Zal ik door de chemokuur er zo slecht uit gaan zien dat ik deze workshop echt nodig zal hebben?
Mijn schrikbeeld van de chemokuur doet me huiveren,..  grauwe gezichten die uitzichtloos voor zich uit staren, grote kale plekken op hun hoofd, nagels die eraf vallen, sterk vermagerd, (ik kan wel wat hebben)  en geen glans meer in de ogen.
De dingen die ik heb gelezen over chemo is geen kattenpis, wat doet dat ongelofelijk veel met je lichaam en met je geest. Wat ben ik daar bang voor. 

Mijn verwachting wat ik hier aan zou treffen, voel ik in mijn maagstreek. Ik denk aan vrouwen die er niet uit zien, en onder het wachten zie ik elke vrouw als een eventuele lotgenoot binnenkomen.

O nee,... daar in de verte komt een vrouw aanlopen met een hoofddoek op haar hoofd. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen, heb ik nu al teveel kale vrouwen gezien? Ik wil het niet.
Maar langzaam komt ze dichterbij en ik zie een frisse vrouw die er heel goed uitziet met een leuke gekleurde hoofddoek op haar hoofd en ze is leuk gekleed.
Ze stap fier op me af en glimlacht vriendelijk naar me, ze is mooi en heeft sprekende ogen. In mij bloeit een sprankje hoop, is chemo dan toch niet half dood makend.

Met elkaar (inmiddels is de lieve vriendin aangekomen) lopen we door de gangen van het ziekenhuis en komen terecht in een soort vergaderruimte die omgebouwd is tot een schoonheidssalon.

Spiegels, make-up en pruiken staan klaar om ons de werkelijkheid te laten zien, de mooie opgemaakte dames popelen om het ons naar de zin te maken. Ze maken ons blij met een toilettas met prachtige make-up spullen erin.

                                                                    


Iedereen krijgt een setje met sjablonen om je wenkbrauwen te tekenen als die ook uitgaan vallen. De keurige schoonheidsspecialiste  deelt zonder blikken of blozen mee dat de wenkbrauwen bij sommige dames helemaal niet meer terug komen... hé ...dat kan toch niet?

En daarom bied ze nu permanente getatoeëerde wenkbrauwen aan,... hoezo business!!

No way, mijn haren komen terug,  ze zijn immers geteld : Lucas 12:7

Er hebben al meer dames plaats genomen, ik geef ze vriendelijk een hand. Er zit één dame (ik zie het gelijk, ben immers 20 jaar kapster geweest) met een pruik op die volgens mij zo droog is als stro. Daarnaast een paar oudere dames waar het haar alweer een beetje zichtbaar is. 
De frisse vrouw haalt met een sierlijke handomdraai haar hoofddoek af, 3 mm haar zie ik daar onder vandaan komen. Maar ze blijft mooi.


Ik klamp me vast aan die vrouw en het verhaal wat ze vertelt zuig ik op. Ze heeft haar 6de chemo kuur er op zitten, ze moet er nog 2 doorstaan. Wat een kracht en energie geeft die vrouw .
Ik hoop dat ik me met deze vrouw mag gaan vergelijken. "Positief er in gaan staan" zegt ze en na de workshop lopen we samen naar de parkeerplaats, in de auto  roepen we nog naar elkaar "zet' m op je kunt het"! Door deze vrouw is mijn schrikbeeld voor de chemokuur veranderd naar acceptabel.

Dank u Heer, voor de ontmoeting met deze geweldige vrouw. 

* Lieve collega's

Kreeg een leuke mail van een lieve "Friese"collega. 

Psalm 23:4

Al mos ik in t duustern bie t pad,

ik zol nait baang wezen:   

ie binnen ja bie mie,

joen stòk en joen staf, 
dij geven mie moud


Al ging ik ook in een dal van de schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij.

Weer een andere collega, heeft ons (Miranda, Wendy, en ik) hun vakantiehuisje aangeboden, waar we het Pinksterweekend mogen doorbrengen. Volgende week woensdag begin ik met de bestralingen. Dus dat is nog even heerlijk genieten met mijn dochters.
Dank je wel lieve collega, hoop dat de zonnebril op moet. 

* Ik wil weg rennen, nee dit wil ik niet,..

In de wachtkamer waar ik zit te wachten zitten grauwe mensen en kinderen met kale hoofdjes, mensen die naar beneden kijken en er slecht uit zien. Hier hoor ik niet, dit wil ik niet. Later zie ik een vrouw van mijn leeftijd met een hoofddoek op binnen komen, onze ogen ontmoeten elkaar, is het herkenning? Wat een aparte wrede wereld stap ik binnen, ik kan niet meer vluchten, het zal een plaatst in mijn leven worden. Kan wel janken, ben bang. Anneke mijn zus, zegt heel liefdevol, jij blijft er goed uitzien ;-)   haha ja ja !   Mijn naam wordt geroepen, mevrouw Van Halsema, ja ja dat ben ik. Ik ga staan, een volkomen "gezonde", sterke, nog redelijk goed uitziende ;-) vrouw,.... ja wat wil je van me, ik ben niet ziek, ik ben gewoon Carolien die niks markeert. Maar binnen merk ik dat het wel degelijk om mij gaat. Ik krijg een droge mond als de arts opnoemt dat er best een goed behandelplan is maar dat het ook ernstig is, wil ik dit wel horen??  NEE, ik wil dat niet horen, ik wil gewoon aan het werk en mensen ontmoeten en blij zijn en genieten van het leven, van mijn kinderen en schatten van kleinkinderen. Maar nee Carolien je bent ziek, je hebt kanker, ik kan er niet meer onderuit. Kleed u zich maar even uit mevrouw zegt de arts ... daar sta ik weer met mijn bovenlijf bloot, ben kuis opgevoed, maar daar is op dit moment geen ruimte meer voor, niemand staat er raar van te kijken dat je borsten ontbloot zijn. (het is raar maar ook dat begint te wennen) De borst  is goed genezen van de operatie. Neemt u maar weer plaats in de wachtkamer zegt de arts. Het duurt niet lang of ik wordt weer geroepen. In de grote wachtkamer kijkt iedereen elkaar na, zal zij het ook hebben? Ze heeft nog wel haar!! Een vriendelijke dame in het wit neemt me mee naar een kamer vol met maskers die me aanstaren en een bed met steunen. Ik kijk rond en denk wat gaat hier allemaal gebeuren. Heb weer een droge mond. Ik mag (met kleren aan ;-)  gaan liggen op het bed en daar leer ik hoe ik moet ademhalen tijdens de bestraling. Omdat het hart zo weinig mogelijk schade moet lijden tijdens de bestraling, is het van belang  dat ik mijn adem zo lang mogelijk kan inhouden, en dat vergt enige oefening. Ik krijg een snorkel in mijn mond en een knijper op mijn neus en een hele rare bril met spiegeltjes op waardoor ik de monitor kan zien, in mijn hand krijg ik een koker met een drukknop bovenop.  Rustig ademhalen zegt de zuster, en als jij zo ver bent om je adem 30 sec in te houden geef jij het aan... Ik kan normaal ademen maar zo gauw ik het knopje indruk is ademhalen niet meer mogelijk. Ik moet zeker 25 sec vast houden. Even denk je dat je de controle kwijt bent, niet meer gewoon zien,en niet meer gewoon ademhalen.... brr eng, Heer U bent bij mij, U rust vraag ik nu, langzaam komt er vrede in mijn hart. Al met al deed ik het fantastisch, we waren best snel klaar. De zuster neemt me mee naar een andere ruimte en staan weer andere artsen mij op te wachten, weer mag ( moet) ik mijn bovenlijf ontbloten. Ik mag plaats nemen op een bed die voor een tunnel staat. (voor veel mensen angstaanjagend). Gelukkig is de tunnel kort, ik denk een anderhalf meter, ik kijk omhoog... hoe diep is ie, mijn ogen zoeken de ogen van de arts om mezelf gerust te stellen, en dat lukt deze vriendelijke man heel goed. Het geoefende moest ik hier in praktijk brengen, en dat ging prima. Ik krijg een handtekening van de arts op mijn borst, een aantal kruisjes staan kant en klaar om bestraald te worden.  De vriendelijke man leid mij naar de wachtkamer waar mijn zus Anneke zit te wachten. Ondertussen was ik verkleumd van de kou en ik had honger, 4.5 uur in het ziekenhuis zaten erop.  Toen ik thuis was dacht ik ...heel heftig allemaal, maar heb het toch maar even weer gedaan.

* Kleinkinderen .. een zegen

Het waren best heftige dagen, heb veel gepiekerd, alleen gewandeld en veel met God gepraat.

Ik ben ook bemoedigd door lieve mensen om me heen. Mijn afleiding ligt bij mijn kinderen en kleinkinderen, heerlijk om die om me heen te hebben.


Mijn borst wordt langzaam beter, maar het ziet er wel heel anders uit. Ik dacht in het begin dat het nog wel meeviel en dat de borst nog mooi rond zou blijven maar je ziet nu heel goed dat er een stuk uit is, en dat er geopereerd is. Maar uiteindelijk is dat allemaal maar bijzaak. Maar het is wel een stukje van je vrouwelijkheid weg, dus voel het wel als een verlies. Het is een proces van allerlei dingen waar ik mee te maken zal krijgen en die ik zelf een plek zal  moeten geven.

Ben nog niet weer aan het werk. Het lukt me niet ben te moe, ook al zou ik graag willen.
Ben nog herstellende van de operatie.

Af en toe ben ik een beetje in mijn heerlijke tuin bezig, en dat is een goede afleiding. 

* Uitslag Mammaprint

Vandaag krijg ik de uitslag van de mammaprint. Voor meer info over de mammaprint kijk op www.mammaprint.nl.
Els gaat met mij mee, op de een of andere manier denk ik dat het een positief uitslag zal zijn, maar niets is minder waar.
De arts is gewoon duidelijk, hij zegt "de uitslag is, je hebt een hoog risico op uitzaaiingen". de schrik beklemd mijn hart.
Dat kan toch niet, dat had ik niet verwacht.....
Advies is bestralen en chemo. nee nee nee, dat wil ik niet nee dat durf ik niet, de tumor is agressief nummer 3 en ik draag een gen met cellen die heel gemakkelijk uitzaaiingen kunnen veroorzaken. Die cellen hebben haakjes en die kunnen overal gaan zitten in mijn lijf. Vandaar advies chemo. Tot slot zei hij  " je hebt borstkanker maar het is goed behandelbaar"
Na dit gesprek heb ik nog een gesprek met de verpleegkundige, maar heb intussen zo'n hoofdpijn dat ik daar niks meer van mee krijg. We gaan verslagen naar de kantine van het ziekenhuis om een kop koffie te drinken.
Wat een tegenvaller, en nu??
Eerst maar de tranen laten lopen, en de kinderen bellen.

Els en ik gaan naar mijn huis, en we gaan een wandeling maken door het park bij mij achter thuis.
We hebben op een bankje gezeten en gepraat, gehuild en gebeden, wat is dit heftig maar wat ben ik blij met Els.
Ze begrijpt mij zo goed, ze heeft het allemaal zelf meegemaakt 8 jaar terug.
We komen al pratende tot de conclusie dat we een Vader hebben die voor ons zorgt, en dat Hij er bij is. Hoe diep het dal ook is Zijn liefde is dieper. We zijn dankbaar dat we Zijn kinderen zijn, wat er ook gaat gebeuren.
We waren er stil van.

* Borst zwelt op

Mijn borst doet zeer, het is dik en gezwollen er zit allemaal vocht in.
Het is net of ik stuwing heb, ik maak me zorgen.
Toch maar even bellen met Marja (verpleegkundige specialist) die ik altijd kan bellen. Ze zei kom maar even langs. Samen met Anita ben ik naar het ziekenhuis gegaan.  Ze wil het nog even een dagje aanzien, misschien trekt het vocht vanzelf weg.

Maar de volgende dag is het nog erger geworden, dus ik weer bellen en nu kijkt de arts ernaar. Hij zegt, we halen het vocht weg en dan krijg je antibiotica mee zodat het niet gaat ontsteken.
Van die prik heb ik niks gemerkt... gelukkig niet. Hoop dat het nu beter gaat, heb geen koorts.