Mijn kleinzoon Jesse heeft een tafeltennis wedstrijd en meestal gaat zijn vader met hem mee. De kleine Iwan heeft daar geen geduld voor dus die heeft oppas nodig.
Ook bij hem pas ik af en toe met alle liefde op de kids.
Met z'n tweetjes stappen ze in de auto om naar de wedstrijd te gaan. Ik heb Iwan op de arm en we zwaaien ze buiten uit.
Als ze de bocht om zijn, draai ik me om en wil zo naar binnen lopen. Toen ik opeens het naambordje zag hangen. Het was nieuw en hing keurig naast de voordeur.
De namen van mijn kleinkinderen en van hun vader op een mooi grijs metalen plaatje met daar onder een getekend hartslag.
Mijn hart stond stil.
Zo mooi maar zo pijnlijk.
Iwan moest zijn slaapje
doen en ik legde hem snel op bed. Beneden gekomen ben ik in tranen uitgebarsten en wederom bittere tranen gehuild. Wat mistte ik de naam van mijn dochter op dat bordje, zij hoort er zo bij in mijn ogen.
Maar het was nu zo duidelijk, ze horen dus echt niet meer bij elkaar.
Wel prachtig dat zo'n hartslag op hun naambordje staat.
Heer U bent erbij.
