Het is zo goed als voorbij, hoewel er toch nog wel mensen ziek worden, gaan wij steeds meer ons gang.
Onze familiedag staat op het progamma, en voor de afwisseling wordt het Appelscha (gaan we al jaren heen;)
We ontmoeten elkaar bij de ingang van Duinen Zathe.
Het is altijd een feestje, vooral om de mensen van verre weer te ontmoeten.
Na het kussen en knuffelen rennen de kinderen alle kanten op, de grote mensen gaan koffie drinken, alles is gratis en daar houden we van. Patat, frikadellen, kroketten, nou je begrijpt wel dat wij geregeld in de rij staan.
En dan ineens wil Miranda graag met mij in het spookhuis. Ze wil mij de stuipen op het lijf jagen. "Voor 1 keer " zei ik.
Als we goed en wel in het karretje zitten, giert Miranda mij de oren van het hoofd, knijpt mij in de hand. "Eng he" zegt ze lachend.
Dan is er licht in de tunnel en waggelen wij naar de uitgang.
"De spoken mogen wel een keer een nieuw doekje om, en het gegier mag wel wat harder." deel ik mee.
Nee dit is een ouderwets spookhuis aan vernieuwing toe, of ik wordt te oud en doof 😉
Maar was wel griezelig leuk.
