Oorlog

De oorlog in Oekraïne is al bijna een jaar gaande. 

Feb 2022 valt Rusland Oekraïne binnen. 

Wie had dat verwacht dat er zo dichtbij toch weer een oorlog begonnen is. 

Toch blijft het op afstand, en merken we er weinig van. 

Er komen wel duizenden vluchtelingen ons land binnen en die hopen op een plekje in Nederland, we zullen vast de  consequenties er van moeten dragen.

De boodschappen zijn veel duurder geworden. De  gasprijs rijst de pan uit. 

De kachel moet naar beneden en er wordt met 1 pannetje gekookt.

Dus ik zit onder een dekentje 's avonds want dit huis is niet goed geïsoleerd. 

Regelmatig op bezoek gaan zeggen ze, scheelt een hoop gas. 

Gelukkig kan dat wel weer, nu we weer zonder corona door het leven gaan, maar wat erg dat we van het ene probleem in het andere rollen. 

En erg voor al de slachtoffers in Oekraïne. 

Oorlog, het had niet zo moeten zijn. 

Oudste dochter trouwt

 Oudste dochter en ik (1982)

"We houden het klein hoor mam, niet teveel regelen." 

Mijn oudste dochter gaat trouwen met Peter waar ze al vanaf 2001 haar leven mee deelt. Wij huren een appartement in de buurt en tuffen op 6 nov naar zeeland toe. 

De lokatie moet versiert worden, powerpoint moet geoefend worden, en al die kleine dingetjes die nog moeten gebeuren voor de grote dag. 

8 nov staan we vroeg op, we doen ons haar een kleden ons op z'n mooist want het gebeurd me niet zomaar dat  mijn oudste dochter Ja zegt tegen haar Peter. 

Als we aankomen bij Miranda zie ik een prachtige bruid staan, die er helemaal klaar voor is. Ze draagt een perfecte witte broek, met een super mooie top, het haar zit prachtig en met haar mooie ogen kijkt ze haar gasten aan. 

Wat ze aan heeft is zo prachtig en zo echt Miranda dat ik een traantje wegpink.

Als Peter komt is het een emotioneel moment, waar we allemaal getuigen van zijn. 

Eenmaal in het gemeentehuis zeggen ze ja tegen elkaar na 20 jaar. 

Wat een geluk. 

Zegen ze Heer. 

Pronkstuk

Ik ben helemaal van de hergebruik. Regelmatig zie je mij daar rond scharrelen. De mooiste en nuttigste dingen haal ik daar vandaan. Het is niet zo dat ik er een zooitje van heb thuis, zeker niet. Maar ik knap dingen zelf op, en dan wordt het een pronkstuk in huis. 

Ook nu kwam ik weer een kast tegen die er uitzag om zo voorbij te lopen. Maar ik bleef wel staan, en zag in deze oude eiken kast een pronkstuk. Een kast van die kwaliteit zou vast niet goedkoop zijn. En inderdaad er stond een prijskaartje op van 70 euro, maar deze week voor de helft. Dus zonder twijfel laat hem bezorgen voor €12.50 euro. 

De volgende dag komt de bus van de hergebruik mijn straat binnen rijden. Met drie man sterk (echt geen mietjes) komen ze mijn kast binnen zetten. 

Loodzwaar is hij. 

Met zweet op hun voorhoofd zei een van de mannen "Dit is echt een ouderwets eiken kast van super kwaliteit, wat ga je er mee doen?

Ik zei, " hij wordt hartstikke mooi groen" 

"Nee toch "zegt de andere man.

Mompelend gaan ze weer weg, ik hoor ze terlooos zeggen, " dat liekt toch niks, een gruine kast." 

Maar wat ist ie mooi geworden, echt een pronkstuk van kwaliteit en dat voor € 37.50 euro 

Tja je moet er oog voor hebben. 

Familiedag

Corona is niet meer zo aanwezig in ons leven, dat het bepalend is waar we heen gaan dit jaar. Mondkapjes hoeven niet meer en 1.5 m afstand houden is ook helemal van de baan.

Het is zo goed als voorbij, hoewel er toch nog wel mensen ziek worden, gaan wij steeds meer ons gang.

Onze familiedag staat op het progamma, en voor de afwisseling wordt het Appelscha (gaan we al jaren heen;) 

We ontmoeten elkaar bij de ingang van Duinen Zathe.

Het is altijd een feestje, vooral om de mensen van verre weer te ontmoeten. 

Na het kussen en knuffelen rennen de kinderen alle kanten op, de grote mensen gaan koffie drinken, alles is gratis en daar houden we van. Patat, frikadellen, kroketten, nou je begrijpt wel dat wij geregeld in de rij staan. 

En dan ineens wil Miranda graag met mij in het spookhuis. Ze wil mij de stuipen op het lijf jagen. "Voor 1 keer " zei ik.

Als we goed en wel in het karretje zitten, giert Miranda mij de oren van het hoofd, knijpt mij in de hand. "Eng he" zegt ze lachend. 

Dan is er licht in de tunnel en waggelen wij naar de uitgang. 

"De spoken mogen wel een keer een nieuw doekje om, en het gegier mag wel wat harder." deel ik mee. 

Nee dit is een ouderwets spookhuis aan vernieuwing toe, of ik wordt te oud en doof 😉

Maar was wel griezelig leuk.

Dakterras

Een dakterras van 3 bij 7 is een ware luxe, mijn hobby bloemen en planten botvier ik ook op die plek. 

Het staat vol met mooie bloembakken, stekjes, en opkomende zaadjes. 

Ik zit soms letterlijk achter de geraniums want dat zijn mijn favoriete planten die het goed vol houden als het 30 graden is op het dakterras. 

Mijn liefde voor planten is groot. Als het te heet is, komt de parasol te voorschijn en niet alleen ik zit er onder maar ook mijn potten met eenjarige bloemen worden er heen geschoven. Als het hard waait zet ik ze in de luwte. 

En als het gaat onweren zet ik de hangers binnen. 

Wat een werk zul je denken, maar al die bloemen zijn voor mijn als een vakantieoord, en daar ben ik zuinig op. 

Hoezo wat heb jij mooie hangers zeg!? 

Opdraagdienst

Vandaag ga ik niet naar mijn eigen dienst bij de evangelische gemeente, maar vandaag ga ik naar de Baptistengemeente. Mijn kleinkinderen worden opgedragen, en dat wil ik natuurlijk niet missen. 

Floortje van 10, Jesse van 7 en de kleine Iwan van 0 worden terug gegeven aan God. Het werd zo mooi gezegd. Kinderen die je ontvangt uit Gods hand, leg je terug in Zijn hand met de belofte om de kids in geloof  op te voeden. 

En Zijn hulp daarbij hard nodig zult hebben. 

De kinderen staan voor in de kerk. Wendy heeft Iwan op de arm en JanPeter zegt nog wat moois tegen de kinderen. 

Mooi om dit mee te maken. 

Mijn gebed is dat al mijn

kleinkinderen God leren kennen zoals Hij echt is. 

Een liefdevolle Vader Die altijd voor je zorgt, en van je houd. 

Dat is mijn dagelijks gebed. 

Nacht van Appingedam

In de maand juni is het altijd feest in Appingedam. 

Er wordt van alles georganiseerd en de nacht van Appingedam is de afsluiter. 

Mijn dochter Miranda uit Zeeland houdt wel van een  feestje en is nog steeds gek op Appingedam met al haar familie hier. Ze is zelfs bereid om daar een heel eind voor te rijden. Ook dit jaar wilde ze komen met een vriendin om met zus en andere familie dit feest te vieren. "Mogen mijn vriendin en ik bij jou logeren mam"  vroeg  ze, "ja hoor, maar ik heb geen logeerbed meer dus zelf even luchtbed meenemen."

Zo gezegd zo gedaan. 

Het 2 persoonsbed wordt opgeblazen en de dames gingen op stap. 

Ook ik ga even met mijn zus een kijkje nemen in het feestgedruis, en geniet van de meiden die plezier hebben. 

Aangezien ik er niet zoveel mee heb gaan we na een uurtje of 2 weer naar huis. 

Vroeg in de morgen wordt ik wakker en wil naar het toilet gaan. Ik gluur even bij mijn logies. 

De dames liggen met z'n tweetjes op de rug op het luchtbed  netjes naast elkaar. Ze hadden alleen de pech dat ze op een luchtbed lagen waarvan heel stilletjes 

lucht was ontsnapt terwijl zij in dromenland waren. 

Met de onderbenen en het  hoofd 15 cm boven het lichaam en met de billen op de grond, was het een  hilarisch gezicht, even dacht ik zal ik een foto maken?

Hun rug voelde als een plank toen ze wakker werden, maar dat mocht de pret niet drukken, want lol hebben ze zeker gehad. 

Het leek een beetje op onderstaande foto. 

Heet onder de voeten

De koolmeesjes vliegen af en aan, 

en zien mij helemaal niet staat. 

Ik geniet van dit tafereel,

Vrouw mees is de baas, man is personeel. 

Want een nestje bouwen is geen kleinigheid,

en voor de liefde hebben ze helemaal geen tijd. 

Het gaat nu om de eitjes die gaan komen,

ik ga ze regelmatig met wat voer belonen. 

Een veertje hier een takje daar, 

het nestje is bijna klaar. 

Moeder mees zie ik niet meer, 

Vader met voer in zijn bek voor het vrouwtje zie ik keer op keer.

Maar dan opeens stijgen de temperaturen, 

de ouders overleggen en zitten op afstand te gluren. 

Dit is niet een goede plek voor ons nest,

ook al deden we nog zo ons best. 

Het wordt te heet onder onze voeten, 

we zullen ergens anders heen moeten. 

En dan vliegen ze weg,

Och wat een pech!

Als ik veel later voorzichtig kijk,

zie ik een nestje met 5 eitjes rijk. 

Wat had ik graag jonge vogeltjes gezien. 

Over een jaartje misschien?

Maar ik hang het huisje op een ander plekje, 

Voor de vogeltjes zoek ik een koel stekje. 

Want een vogel weet heel goed, 

waar hij wel of niet zijn moet.

Hun intuïtie is hun wapen, 

zo heeft God ze perfect geschapen.

Tessa is jarig

Hoewel het gezin van Miranda uit Zeeland natuurlijk hier zijn geweest voor de geboorte van Iwan, zou het nu van mijn kant een rit naar Zeeland worden voor de verjaardag van Tessa. 

Deze prachtige jonge dame is inmiddels alweer 13 lentes jong. 

Het is al een vrouw in dop, 

benen zo lang als stelten, en ogen die altijd stralen. 

Helaas ook dit jaar kan ik er niet bij zijn. De rit, de kosten, de stress, het speelt mij parten. Hoe graag ik ook wil, het is niet te doen om zo even 800 km op en neer te rijden. 

Ik weet dat Miranda het begrijpt, maar leuk vind ik het niet. 

Het cadeautje wordt via een tikkie gestuurd, want ze is aan het sparen voor een iPhone. 

Natuurlijk stuur ik een kaartje met allerlei lieve dingen over haar. 

Ze heeft een leeftijd dat ze het liefst niet meer geknuffeld wordt. Maar als ik er dan weer een keer heen ga, is ze de klos, want knuffelen ga ik zeker doen ongeacht de leeftijd 😉 

Ik weet dat ze dat gelukkig  accepteerd. (nog wel)

Iwan geboren

Zo gauw mijn 5de kleinkind geboren zou worden, zou ik voor de andere kleinkinderen zorgen. 

De kinderen waren al naar school, toen ik een telefoontje kreeg dat het kindje geboren was, alles was goed gegaan. 

God zij dank!

Schoonzoon vroeg mij of ik de kinderen van school wilde halen en met ze naar het ziekenhuis wilde komen. Dat hoef je mij geen twee keer te vragen. 

Ik stap in de auto en ga op weg naar hun school. 

Ik klop op de deur van de klas van Floortje, terwijl de juf open doet, staren er 25 paar oogjes mijn kant op. 

Ik zeg "mag ik Floortje mee, want haar broertje is geboren." Er gaat een gejuich op en Floortje rent naar me toe. "echt waar  oma" vraagt ze. "Ja lieverd, we gaan er nu gelijk heen, nog even Jesse halen." 

Ook in de klas van Jesse is er gejuich. Jesse komt met traantjes in zijn ogen naar mij toe. " Ik wil ook mee oma" zegt hij. 

"Jazeker we gaan met z'n drieëtjes naar het ziekenhuis."

We sluiten de deur van de klas en gaan op weg naar het umcg. Onderweg wordt er gespeculeerd over de naam, ze kunnen haast niet wachten tot ze hun broertje zien.

Dan zitten we in de grote hal te wachten tot de kersverse vader ze op komt halen. 

Papa komt ze tegemoet, ze rennen naar hem toe, de spanning is zo hoog, "ga maar " zei ik. "haal me maar als jullie klaar zijn." 

Nog geen paar minuutjes later komen Floortje en Jesse rennend naar mij toe, "kom oma snel, je moet Iwan zien." Vol trots laten ze mij hun broertje zien. 

Wat een wonder, zo bijzonder, mijn 5de kleinkind.

Weer zo'n mooie kindje, ik kijk Wendy vol trots aan, je hebt het toch maar weer gedaan. Topper! 

Babyshower

Met haar dikke buik, waggelt mijn jongste dochter door de dagen heen.

Ze moet nog even volhouden, maar vandaag wordt ze verwend. 

Er is bij haar vriendin buiten een tent geplaatst, want binnen zitten mag nog niet vanwege corona.  Vriendinnen, collega's, en familie komen op afstand bij haar langs om haar cadeautjes te geven of iets geks te doen. 

Aangezien ik daarvoor wel te porren ben, had ik iets leuks bedacht met de andere kleinkinderen.

Er werd een gedicht in elkaar gezet, knutselwerkjes gefabriceerd en en uiteindelijk staan we met z'n drieën de hoogzwangere dochter te verrassen met ons stukje. 

Ballonnen onder de truien van de kids, waarin ze laten zien hoe zwaar het is om zwanger te zijn. 

Tot slot zingen we haar toe hoeveel we van haar houden. 

Het was een groot succes, al die warme woorden van al die lieve mensen. 

Babyshower is eigelijk gewoon een warme douche voor de mama. 

Ps: 

1.5 meter afstand is niet echt gelukt 😉

Moeder-dochters uitje

Het was een mooie gewoonte dat we een weekendje weggingen als 1 van mijn dochters zwanger was. 4 keer hebben we de leukste en gekste dingen gedaan. 

Als we het goed op de heupen hebben, wordt er vreselijk gelachen in zo'n weekend, maar wel om de grootste flauwekul. 

Zo ook een keer bij het ontbijt van Van der Valk. 

Aangezien het geld op was  aan het einde van het weekend, zouden wij wel even een lunch regelen om die later op de dag te gaan nuttigen. 

Dus regelmatig gingen we langs het ontbijtbuffet wat netjes uitgestald lag en deden het stiekem in zakjes.

Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling en we voelden ons best wat ondeugend. 

Dat het anders weggegooid zou worden susste ons geweten. 

Dus dit alles ging gepaard onder vreselijk gelach van van moeder en dochters, wel zo erg dat we het bijna in onze broek deden. 

Heerlijk dat lachen vooral als iets niet mag. 

Deze maand gaan we naar Den Haag. Wendy is zwanger van mijn 5de kleinkind. 

Wat heerlijk, want dan kunnen we weer een weekendje vreselijk giebelen.