Vannacht was het weer zover, wat ik ook doe, een boek lezen, schaapjes tellen of bidden, zelfs zachtjes zingen, het helpt gewoon op dat moment niet. Het is overgeven aan iets wat ik niet kan veranderen.
Dus ik lig te luisteren naar de vogels, mijn raam staat open. Maar ineens hoor ik in de verte het boemeltreintje van Groningen naar Delfzijl aankomen boemelen. Ik had het nog niet gehoord in dit huis.
Dit geluid is zo geruststellend.
Dit toek- toek geluid hoorde ik als kind s'avonds op bed.
Ik ontdek dus voor het eerst dat mijn ouderlijk huis op de zelfde hoogte ligt als mijn huis. Het stationnetje van Appingedam ligt dus ook hier vlakbij.
Het klinkt misschien raar maar elk half uur hoor ik hem (als de wind goed staat) komen en gaan en voel me er blij en gerust onder.
Blijkbaar doet het mij denken aan een veilige plek van vroeger.
