Vaccinatie

Hij is er eindelijk, de covid 19 vaccinatie. 

Hoewel de meeste nieuwe vaccinaties er jaren over doen om door alle regels en wetjes heen te komen, moest deze snel klaar gestoomd worden, want corona had al veel teveel mensenlevens  geëist. 

De wereldbevolking kijkt halsreikend uit naar deze prik. Ziekenhuizen liggen vol met doodzieke mensen. Het IC draaid op volle toeren. Het verpleegkundig personeel loopt zich uit de naad te werken. 

Mensen zijn bang en ongerust over deze snelle nieuwe vaccinatie maar toch gaat bijna iedereen heen.

Het zal ons weer terugbrengen naar het normale, het knuffelen met kleinkinderen, gewoon boodschappen doen zonder 1.5 m afstand te moeten houden, geen angst meer om ziek te worden, en weer naar de kerk kunnen.

Dus ik sta ook in de rij met mondkapje op en voel de naald in mijn huid prikken.

Een kwartiertje moest ik blijven zitten en toen mocht ik gaan. De wijde wereld in,  maar het is nog maar het begin van nog drie keer een prik om de drie maanden. Uiteindelijk zal corona zich gewonnen geven, maar ik weet het duurt nog wel even. 

Ik vertrouw op God 

Boemeltreintje

Soms lig ik wakker, dan gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd, soms zijn er zorgen die mij nachtrust verstoren. Ik lig dan te draaien en te draaien. 

Vannacht was het weer zover, wat ik ook doe, een boek lezen, schaapjes tellen of bidden, zelfs zachtjes zingen, het helpt gewoon op dat moment niet. Het is overgeven aan iets wat ik niet kan veranderen. 

Dus ik lig te luisteren naar de vogels, mijn raam staat open. Maar ineens hoor ik in de verte het boemeltreintje van Groningen naar Delfzijl aankomen boemelen. Ik had het nog niet gehoord in dit huis.

Dit geluid is zo geruststellend.

Dit toek- toek geluid hoorde ik als kind s'avonds op bed. 

Ik ontdek dus voor het eerst dat mijn ouderlijk huis op de zelfde hoogte ligt als mijn huis. Het stationnetje van Appingedam ligt dus ook hier vlakbij. 

Het klinkt misschien raar maar elk half uur hoor ik hem (als de wind goed staat) komen en gaan en voel me er blij en gerust onder. 

Blijkbaar doet het mij denken aan een veilige plek van vroeger. 

Klusjes vrouw

In dit huis heb ik al van alles aangepakt. 

Het schilderen of behangen van muren, het repareren van iets wat stuk is, een luxaflex ophangen, een trap helemaal opknappen, zelfs een paadje opnieuw bestraten draai ik mijn hand niet voor om. 

Dus ik kan met een beetje trots mezelf wel een klusjes vrouw noemen. 

Ik dokter graag van alles zelf uit, en als het niet lukt ga ik you-tubben 😀

Het gaat ook welles fout, dan valt er iets kapot, of krijg ik iets niet meer in elkaar, of de klus is gewoon te hoog gegrepen. 

En hou op over handleidingen, dat is echt een kriem voor mij.

Ik kan me niet concentreren op die kleine kriebel lettertjes. Het begint al te jeuken bij blad 1 dan ga ik al denken dit gaat me niet lukken. Ik lees dan wel verder, maar mijn hoofd zeg nee nee nee, het is vol. 

Ok ok.. en nu?

Even zitten en logisch nadenken, nog even zitten, nog even nadenken en na een tijdje is het er weer, ruimte in mijn hoofd en pak het weer op.

Met boormachine in de hand loop ik naar boven, er moeten gaatjes in de muur geboord worden voor een extra plank in de voorraad kast.

Na een kwartiertje is de klus geklaard. Mijn haar is kleddernat van de zweet, ik ruik niet al te fris, maar de plank hangt en hoe, er kan wel een olifant op zitten. 

Jippie het is weer gelukt. 

Coco

Heel lang heb ik zitten twijfelen om een kat te nemen. 

Zoals altijd zet ik de voor en nadelen op een rijtje als ik voor moeilijke keuzes sta. 

Ik ga nooit over 1 nacht ijs. 

Maar nu was ik zover, ik ga een kat halen. 

Had inmiddels een adres gevonden die jonge kittens had. Ik wilde beslist geen kat die te vroeg bij de moeder weg is gehaald. 

Ze moet zeker 8 weken oud zijn en deze katjes waren zelfs 9 weken oud, dus prima.

Omdat Jesse mijn kleinzoon zo van dieren houd, mocht hij mee om een katje op te halen. 

Aangekomen bij het nestje, zien we 5 jonge katjes rond lopen. Jesse kijkt vertederend naar de jonge katjes. 1 katje sprong er echt uit, die was niet bang, en liet zich oppakken. Die nemen we mee zeiden we tegen elkaar. 

Jesse neemt hem mee in een mandje en in de auto mag hij haar op schoot houden. Zijn prachtige ogen stralen helemaal, " hoe gaat ze heten oma"? vraagt Jesse. 

"Dit poesjes gaat Coco heten", zeg ik. 

Telkens als Jesse bij mij komt, krijgt Coco alle aandacht. 

Nu maar genieten van de kleine Coco. 

Kamperen

Omdat mijn oudste dochter Miranda met haar gezin in Zeeland woont, regel ik nog welles een kampeer festijn. 

Ik huur dan een caravan bij haar in de buurt en dan is het feest. 

De kinderen uit Appingedam komen ook en zo zijn we gezellig bij elkaar. 

Lynn de jongste van Miranda, springt 's morgens vroeg al op de fiets om naar onze camping te fietsen. Ze wil ons zo vroeg mogelijk ontmoeten, want zovaak zien we elkaar niet en dan willen we de kostbare tijd samen helemaal benutten. 

Ze kruipt bij haar neefje en nichtje in de koepel tent. Ik slaap in de caravan en hoor de kids vreselijk giebelen. Wat is het heerlijk om zo samen te zijn. Even later kloppen ze op de caravan deur, "mogen we binnen komen" vragen ze. "Natuurlijk"  zeg ik, 

Ze kruipen met z'n drieën onder mijn deken en dan wordt er gekieteld en gestoeid. Even later komt haar grote zus Tessa binnen,  ze is inmiddels 12 jaar en kijkt met een bepaalde blik naar ons onderonsje. Daar gaat ze zeker niet aan meedoen, en verdwijnt in de voortent, haar mobiel geeft een piepje, tja kleine meisjes worden groot. 

Ik trek Lynn nog even naar me toe, ze wil het nu nog. 

Misschien volgend jaar niet meer, dus daarom nu volop genieten. 

Zo gauw Miranda arriveert voor de koffie, is het feest compleet.

Zo mooi te zien, dat beide dochters genieten van de tijd samen. 

Moeten we vaker doen. 

Zaaien

Bloemzaad zaaien is een wonderlijke bezigheid, 

Tevens vergt het veel geduld en tijd.

Een piepklein zaadje heeft zoveel waarde,

het ontkiemd in de donkere aarde. 

De worteltjes zoeken hun weg in de grond, 

van elk miniblaadje sta je werkelijk verstomd. 

Met een beetje warmte en licht,

is er prachtig bloei in zicht.

Maar het heeft ook liefde nodig en aandacht,

dan pas krijg je waar je op wacht. 

Wat is de schepping volmaakt, 

dat ook een vrouw in liefde van een zaadje zwanger raakt. 

Voor de 5de keer oma, wat een geluk,

Een grote verrassing, mijn dag kan niet meer stuk. 

Mammografie

Er is weer een jaar voorbij, de uitnodiging voor de mammografie lag al een tijdje op mijn tafel. 

Hoewel het nu alweer 9 jaar geleden is dat ik borstkanker heb gehad en mijn leven weer helemaal normaal is, is de mammografie altijd weer een dingetje. 

Het onderzoek vind ik al niet te doen, het trekken en het platdrukken van je borsten is in mijn ogen de meest vrouwonvriendelijk onderzoek.

Maar je doet het toch, omdat het je weer moment van geruststelling geeft. 

Natuurlijk ben ik super dankbaar dat ik nog steeds kankervrij ben, dat ik geen nare gevolgen heb over gehouden van de chemotherapie en van de bestralingen. 

Ik worstel wel af en toe met vergeetachtigheid, maar dat is te overzien, en komt ook welles goed uit 😉

Dus we gaan er weer voor, borst vooruit en tanden op elkaar. 

Ps: alles was ok!

Boost van jewelste

April en mei vind ik de mooiste maanden, want dan mag ik weer plantjes kopen, met zaadjes bezig zijn, en genieten van het frisse groen aan de bomen. 

Het geeft mij een boost van jewelster. 

Er komt vakantietoeslag binnen en dat brand in mijn broekzak. 

Overal, maar dan ook écht overal zie ik aanbiedingen van 1 jarige plantjes. 

Het is niet gering wat daar aan opgaat. 

Er gaat geen geld op aan vliegtuig, boot of hotel. 

Nee mijn heerlijke 'roof terrace' is mijn vakantieoord. 

Eerder ging ik altijd met Wendy mijn jongste dochter achter plantjes aan, maar die heeft dezelfde ziekte van alles mooie vinden en willen hebben, ook.

Bij de tuinier ging het dan ongeveer zo over en weer; "ooh mam kijk es, en deze dan, dit moet je zien, of oh die wil ik ook, moet jij die ook Wendy"?

Met een hoofd vol en een lege knip kwamen we dan weer thuis. 

😀

Nee ik ga nu alleen, want dan is het al lastig genoeg om keuzes te maken. 

Ja mei is de mooiste maand, en daarna maanden genieten van die prachtige schepping. 

Mien toentje

De zon straalt uitbundig mijn woonkamer binnen. Het is nog maar april, maar de zonnescherm kan al wel naar beneden. 

Mijn eerste voorjaar aan de westersingel ga ik beleven. 

Er zijn hoveniers bezig in het gedeelte wat van de woningstichting is. 

Het braakliggend stuk grond gaan ze nu beplanten. "Je krijg de mooiste bloemen in de tuin" zei een van de mannen.  Er zit welles waar een hekje tussen, maar 20 meter tuin waar ik niks aan hoef te doen is puur genieten. 

Ze komen met bakken vol planten aan, ze schoffelen, ze maaien, ze snoeien, vegen de bladeren, het is net een paradijsje hier, en ik hoef alleen maar te genieten. 

Ik had mijn schoonzoon lief aangekeken en hem gevraagd of hij een pergola wilde plaatsten, en dat wilde hij wel doen. 

Samen naar de gamma om hout te kopen en deze handige schoonzoon zet er binnen een mum van tijd een keurige pergola neer. 

"Wat ga je er aan hangen"  vroeg hij,

"wat dacht je van planten en bloemen"  mijn grootste hobby. 

"Haha dat dacht ik al" zei hij met een knipoog naar mij. 

Veel plezier ermee. 

Zie hier onder.

Tegel eruit, plant erin.

De bestrating bij mij achterthuis, heeft er wat mij betreft lang genoeg gelegen. Zo saai al die tegels. 

Er ligt al een heel plan klaar, Tegel eruit, Plant erin. 

Leuke aanbiedingen bij de Aldi gehaald, mijn dag kan niet stuk. 

Met woest geweld gaan er zo'n 50 tegels uit, ik stapel ze op in een hoek. 

Daarna komt er ongelooflijk veel zand tevoorschijn. 

Oeps waar moet ik daarmee heen, dan maar een grote bult maken, dat probleem is van latere zorg. 

Een paar tegels komen  rechtop te staan voor een mooi randje en dan komt er aarde in. 

Pfff.....een beste klus.

Maar niemand ziet me, ik kan heerlijk mijn eigen gang gaan en dat is zeer prettig. 

Dat mijn haar recht omhoog staat, dat ik krom sta zoals ik zelf wil, af en toe een windje laat, geen mens die het ziet of hoort of ruikt 😉

Geen nieuwsgierige blikken, goed bedoelde raad, of gluuroogjes. 

Nee deze tuin is helemaal mijn ding. 

Ik pak er een stoel bij en de plantjes komen allemaal precies op de juiste plek. 

Zò ik ben tevreden en nu maar groeien.

10.000 stappen

Terwijl ik met ferme stappen door de kou loop, kijk ik regelmatig op mijn mobiel. 

3750 stappen inmiddels gehad. Ik moet nog heel wat stappen zetten tot ik die fel begeerde 10.000 stappen heb gemaakt. 

Van wie moet ik dat eigenlijk, zit ik te denken. 

Mijn mobiel verteld mij van alles over mij. 

Dit is je BMI, dit heb je nodig per dag, zo zie je het er het beste uit, en eet je genoeg fruit, en wat is nu je gewicht??? 

Men, ik ben toch zò ook gewoon een leuk wicht? 

Natuurlijk is het goed om te bewegen, gezond te eten.  Maar ik merk wel dat mijn mobiel meer invloed op mij heeft dan mij lief is. 

Voedingscentrum heeft al uren mijn aandacht, en kan  daardoor ook een maatje kleiner dragen. 

En toch is er weer die

Jojo die mij om de oren slaat. 

Heeft het toch met mijn oren te maken, dat het wat daar tussen zit, soms behoorlijk in de war is? 

Dat ik me gewoon geliefd wil voelen, daar heeft mijn mobiel niks mee. Die staat dan met zijn oren te flapperen. 

Mindfullnes is een hipe tegenwoordig, als het tè vol wordt tussen de oren, moet je daar mee starten zegt men, maar wie is die men eigenlijk? 

Al die recepten, dieet en gezondheids goeroes leven er op los online, en houden mij voor gek als ze zeggen dat het om wilskracht gaat. 

Want die heb ik wel voor een periode, maar daarna? 

Aanmoedigingen wat uit mijn slimme telefoon komt, is niet te vergelijken met Gods vrede.

Pff.. Ik ga maar ff zitten, open mijn handen en vraag, "Wilt U aub deze gezellige, volle, leuk meid, geven wat ze echt nodig heeft.

U bent mijn maker, repareer maar wat stuk is."

Zoals ik regelmatig op mijn mobiel kijk, zo neemt Jezus altijd tijd voor mij en is één en al oor. 

God is altijd online. 

Nieuwe kansen

Het is weer een nieuw jaar, 

alle goede voornemens liggen weer klaar.

Hier en daar moet ik wat kilootjes kwijt, 

Want mijn spijkerbroek zat eerder lekker wijd. 

Toch maar weer elke dag in de benen, en de slappe spieren trainen. 

Roken heb ik al jaren geleden overwonnen, 

En snap nog steeds niet wie die vieze gewoonte heeft verzonnen. 

En kom er maar weer eens van af, 

want roken is op dit moment echt een straf. 

Nergens mag je meer ongestoord roken, 

Mensen raken geïrriteerd en ook ik zet het op het lopen. 

Toen ik stopte in 1994 was dat een ander verhaal, 

Toen maakte niemand kabaal.

Op een receptie stonden sigaretten op tafel in een glas. 

Niemand vond het raar dat het blauw van de rook was. 

Soms heb ik medelijden met rokers in het algemeen,

Want uiteindelijk hebben ze een groot probleem. 

Maar goed, ik ga maar weer met mijn eigen zwakheden aan de gang. 

Anders jaag ik teveel mensen op stang. 

Een heel gezond 2021