Zondagmorgen, ik zit in mijn nachtkleding voor de tv, Family 7 is mijn favoriet.
Mijn gemoed is onrustig en wiebelig. Mijn batterij begint een beetje leeg te lopen. Herfst heeft nooit zo'n goede invloed op mij. Achter het glas is het zo mooi buiten. Een stralende blauwe lucht. De zon schijnt. De gele bladeren dwarrelen door de lucht, ze laten zich meeslepen door de wind.
Ik sluit mijn ogen, en bid zachtjes, Heer alstublieft, zegen mij.
De stemmen van prachtige mensen uit het programma "HOME COMING" komen mijn kamer binnen, en niet alleen mijn kamer, als een oceaan stroomt het mijn ziel binnen. Stralende mensen die stemmen hebben als nachtegalen. De hele crew is in Israël, en ze laten prachtige beelden zien van Jeruzalem. Het is mijn hartsverlangen om ooit naar het land te gaan waar Jezus heeft rondgelopen, mensen heeft genezen, heeft geleden en is gestorven, en weer is opgestaan.
Een uur van aanbidding, My God is a awesome God.
Het heet niet voor niks "HOME COMING"
Het is thuiskomen bij Hem die alles geeft wat ik nodig heb.
Herfst is ineens weer een beetje lente geworden.
Donderdag 26 oktober, ik stap in de auto en rij naar het ziekenhuis, mijn bloed moet weer worden gecontroleerd voor de 5de chemokuur. Het regent, de ruitenwissers vegen allerlei gekleurde bladeren van mijn voorruit af. Het is herfst, ook herfst in mijn lijf. De kracht die ik normaal had, is aan het afbreken.
Als ik de bijna volle wachtkamer van het laboratorium binnenkom wordt ik al snel opgeroepen. Wordt namelijk een spoedje genoemd, dus ik mag voor.
Ik neem plaats op de riante stoel, de zuster zoekt een mooie ader om de naald in te zetten. Ze ziet dat mijn rechterarm al enige chemosporen vertoont.
Eén ader kunnen ze niet meer gebruiken, die is verkleurd en voelt heel hard aan, aangetast door de chemo. De linkerarm is nu aan de beurt, met alle gemak wordt er bloed uit mijn ader getapt. De zuster brengt de buisjes bloed gelijk naar het laboratorium.
Ik moet een uur wachten op de bloedwaarden, en neem plaats in de wachtkamer op de afdeling oncologie. Altijd een beetje spannend. Op de achtergrond hoor ik treurig muziek, niet echt gepast vind ik. Wordt er in ieder geval niet blij van, waarom geen opwekkingsmuziek ;-) daar wordt je wel blij van.
Tegenover mij hangt een rek met allerlei soorten lectuur, voor en over kankerpatiënten. Ik pak een tijdschrift, met de titel "KRACHT" hm, dat kan ik wel gebruiken. Mijn blik valt op de grote letters op de voorpagina.
BEHOED JEZELF voor treurnis, sta stil bij al het MOOIE. Er staat een zelfbewuste man op de voorpagina. Hij leunt op zijn stoel met wielen die hij altijd bij zich heeft. Eén been is hij kwijt, 5 jaar geleden brak hij zijn been, zomaar, en toen bleek het botkanker te zijn. Een indrukwekkend verhaal.
Hij zegt "kanker gaat met veel onzekerheden gepaard. Vaak weet je niet hoe ziek je echt bent en wat de perspectieven zijn. Dat je gewoon soms verrekte bang bent".
De zin op de voorpagina deed iets in mij.
Een pagina verder zie ik een stralende vrouw op een foto, met een kort verslag. Een jonge vrouw van 41 die rugklachten had, en haast niet meer kon lopen,... prognose, kanker, uitgezaaid over het hele lichaam. Ze heeft kleine kinderen, maar gelukkig een fijne familie om haar heen die de kinderen op kunnen vangen.
Ik lees het verhaal en moet slikken als onder aan het artikel staat,.. 24 mei 2012 is Carin overleden, wat een rotziekte.
Hoezo behoeden voor treurnis??
Marja
"Hallo Carolien" hoor ik Marja zeggen, "kom erin". Ik schrik er een beetje van, zo diep verzonken in het blad. Ik leg het blad terug en loop achter haar aan.
Marja en ik hebben inmiddels een leuk contact. Zij heeft mij toentertijd het slechte nieuws verteld. Haar bewogenheid toen, en haar reactie op mijn angstige blik, heeft mijn hart geraakt. Ze leeft met me mee, en is altijd in staat om eerlijk en toch bemoedigend te zijn.
In deze vervelende situatie is zij een zegen voor mij.
Ze had goed nieuws, mijn bloed was goed, beter als de vorige keer. Dus de kuur van maandag gaat door.
De afgelopen week is het best goed gegaan. Gelukkig zijn de bijwerkingen niet zo heftig als ze voorspeld hadden. Zoals nagels die groen worden of er zelfs afvallen. Gelukkig heb ik nog gewoon mijn mooie nagels. De vermoeidheid blijft aanhouden, heb zelfs het gevoel dat het toch echt zwaarder wordt. De oncoloog zegt "het is niet niks Carolien, je lichaam is constant met een marathon bezig". Ik vecht ertegen. Ben druk bezig mijn grenzen daarin te zoeken, wat kan ik nog wel, en wat kan ik niet meer. Maar ik moet "mijn marathon" in mijn (bijna lege) agenda gaan inplannen,... Carolien is met een marathon bezig.
Ik ga het langzaam accepteren dat mijn lichaam de herfst ingaat.
Ik dank God dat het volgend jaar weer voorjaar wordt, dat weet ik héél zeker.
Sinds kort ga ik naar een fysiotherapiegroep voor oncologiepatiënten. Twee keer in de week een uurtje aan je conditie werken. De eerste keer dat ik mee mocht doen werd mijn hartslag geregeld gecontroleerd, niks mis mee. Maar moest wel eerder stoppen dan ik had verwacht.
"Je doet teveel je best" zei onze juf Rienke" je wordt zo wit, stop maar". Pff viel ook niet mee, ben zo gauw moe. "Elke dag een kwartiertje lopen is ook heel goed voor je" zegt ze.
Dus dat doe ik nu. Elke dag een kwartiertje in mijn mooi natuurgebiedje achterthuis.
Vandaag was het weer zover. Ik haal mijn neus op, en snuif de heerlijke herfstgeuren op.
De schelpjes onder mijn voeten knarsen zo lekker. Met stevige stap loop ik over het schelpenpad. Aan de rand van het pad zie ik prachtige paddenstoeltjes ineens uit de grond tevoorschijn komen.
De bomen geuren en het is bladstil. Vuurrood en goudgeel zijn de kleuren die me doen vertellen dat het herfst is.
Seizoenen,.. geweldig, elk seizoen heeft zo zijn eigen charme.
Even verderop zie ik een egeltje over het pad schuifelen. Snel schiet het dappere diertje naar zijn holletje. Zal wel niet lang meer duren dan gaat hij zijn winterslaap houden. Best een goed idee van God onze schepper, om dat in de schepping te leggen,.. de winterslaap.
Er komt een dame aan met een loslopende hond. De hond komt enthousiast naar me toe rennen, brr niet leuk. "Hij doet niks, hoor ik de dame roepen" Tja dat zeggen ze allemaal, denk ik bij mezelf. Ben altijd blij als zo'n hond weer voorbij is.
Ondanks dat ik geniet van de luchten, de geuren, en de kleuren, ben ik blij als ik weer thuis ben. Eerst maar weer rusten. Moet naar mijn lichaam luisteren. En dat is een hele kunst, maar zeker een must.
Het gaat verder best goed. Ben deze kuur helemaal niet misselijk geweest, maar wel een aantal griepverschijnselen. Zoals spierpijn, gekneusd gevoel in de ribben en tintelingen overal. Mijn wenkbrauwen en wimpers zijn niet meer wat ze geweest zijn, ook sprankelen mijn ogen niet meer zo als ik gewend ben,..beetje jammer. De vermoeidheid is echt een verhaal op zich. Het is nodig om elke middag even naar bed te gaan. Even rusten. En daar moet ik mezelf echt toe dwingen. Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam zegt,.nee.
Dus een kwartiertje lopen doe ik nu dagelijks, maar wat stelt het eigenlijk voor, het zal nog geen 2 kilometer zijn. Daarbij moest ik denken aan mijn lieve collega's die maar liefst 25 kilometer voor mij gelopen hebben. (zie vorig bericht)
Even een terugblik naar vorige week zaterdag 13 oktober. Rond 14.00 uur stonden we bij de finish te wachten. Ik zag ze in de verte aankomen.
Zo dapper kwamen ze aangelopen!
Bettie, Adelle en Ingrid. (vlnr)
Toen ze mij zagen staan, gingen de handen omhoog, en breed lachend kwamen ze mij tegemoet, over en weer werd er geknuffeld.
Wat een geweldig weerzien.
Het is een beetje veel, drie berichten in één week, maar dit moest ik nog even kwijt.
Een flinke tijd terug werd er één zin op het werk regelmatig genoemd.
's Morgensvroeg als Ingrid, onze leidinggevende, ons kwam begroeten was het eerste wat ze zei,.. "allemaal fris en fruitig"? en dan gooide ze ons een brede glimlach toe.
Eerlijk gezegd kon ik daar niet zo goed tegen, 's morgens was ik nooit echt fris en fruitig.
Fris was ik wel, als receptioniste is het van groot belang dat je er fris uitziet, fris ruikt, en fris lacht. Maar de zin "allemaal fris en fruitig" deed mijn haren ten berge rijzen.
Een ochtendhumeur is niet helemaal het goede woord, had immers 50 minuten de tijd om wakker te worden in de auto, maar heel enthousiast was ik niet 's morgens. Meer zo van, even rustig beginnen. Regelmatig liet ik mijn ongenoegen zien, met een blik van " please". Maar Ingrid bleef enthousiast volhouden.
Tot ze Sarah werd, en we haar overladen hebben met alleen maar Fris en Fruitige dingetjes. Het was duidelijk voor haar, dat zinnetje waren we beu. Ze heeft het nooit meer genoemd.
Ze lacht ons nu vriendelijk toe als ze ons goedemorgen wenst.
Hier moest ik even aan terug denken toen ik aan het googlen was en onderstaande plaatje tegen kwam. Niet veel later kreeg ik de laatste van A tot Z in mijn mailbox (ons digitaal personeelsblad) en was verbaasd en dacht gelijk, daar past mijn plaatje helemaal bij. Mijn nieuwste blogbericht begon vorm krijgen.
Mijn naam stond met grote chocolade letters in het personeelsblad.
Een "wandeltocht voor Carolien"?? Ik weet van niks.
Met ontroering las ik het stukje, wat een geweldig initiatief van mijn collega's.
Citaat uit van A tot Z
Wandeltocht voor Carolien van Halsema! en alle andere vrouwen en mannen met borstkanker.
Op zaterdag 13 oktober wordt op initiatief van Linkin'Ladies, een wandeltocht in de omgeving van Heerenveen georganiseerd
ten behoeve van aandacht voor leven met en na borstkanker.
Ook onze collega Carolien is getroffen door deze ziekte. Voor haar en alle andere mensen met borstkanker doen wij graag mee aan
deze 25 kilometer wandeltocht "wandeltocht voor Carolien".
Wie doet er met ons mee vanuit In de Bres? Je kunt je opgeven bij Ingrid van der
Bij
Als mijn gezondheid het toelaat, zit immers midden in mijn 4de chemokuur, hoop ik samen met mijn dochter en kleindochter, ze toe te juichen bij de finish.
Zet'm op collega's !!
Over fris en fruitig gesproken... ??
Ps: De eerste dagen na de kuur ging het heel goed, het gaat nu iets minder, griepverschijnselen komen om de hoek kijken. Gelukkig niet misselijk.
Maandagmorgen half 11 komt Wendy, mijn jongste dochter, bij me binnen. Nog even een bakje koffie, en dan gaan we richting Delfzijl voor mijn 4de chemokuur.
Best spannend vandaag, na drie keer dezelfde kuur te hebben gehad, weet je een beetje waar je aan toe bent, en heb je het gevoel, ik heb het onder controle. Ben wel een beetje een controlfreak.
Je weet dat je een paar dagen flink misselijk bent, en daarna weer opknapt. Maar vandaag krijg ik een ander soort chemo, bespaar me al de moeilijke namen van de chemo, het is en blijft chemo. Het is een andere samenstelling met andere bijwerkingen. Ik mocht vandaag ook niet op mijn favoriete schoonheidssalonstoel zitten, de zuster had liever dat ik op bed ging liggen. Oh?.. ik voel een beetje verwarring in me opkomen.
"Je kunt allergisch gaan reageren op de kuur" zegt Fennie, mijn verpleegster. "Zoals"? vraag ik haar een beetje sceptisch. Dikke keel, draaierig worden, wegvallen, prikkelende benen,.... ik wist genoeg, niet leuk allemaal.
Oeps Heer, laat ik niet allergisch zijn, alstublieft niet. Ik voel me onzeker, de zuster zegt nog, "maak je geen zorgen, als dat gebeurt stoppen we gelijk en dat roepen we de oncoloog erbij" tja, daar wordt ik rustig van zeg.
Fennie gaat een mooie ader zoeken om te prikken. Na weer een poging in mijn linkerarm, wat weer niet goed gaat, (Wendy bekijkt het op afstand en ziet aan mijn gezicht dat het pijn doet, ze glimlacht lief naar mij) toch maar kiezen voor de hand, daar lag een mooie volle ader. De naald gaat er zonder problemen in. De eerste zak met zoutoplossing vloeit mijn lichaam in.
Daarna komt de gevreesde zak, met in mijn ogen allergische rommel. Het eerste kwartier zal duidelijk maken of ik allergisch ga reageren. Ik sluit mijn ogen, en bid, en ik weet, velen met mij. Fennie houdt me goed in de gaten, en dat voelt vertrouwd.
Pff de gevreesde tijd is om, het pompje wordt hoger gezet, ben niet allergisch, gelukkig.
Ik krijg een hapje te eten, Wendy mag een maaltijd halen uit de personeelskantine. Haar broodje is veel lekkerder dan die van mij. Ik kijk afgunstig naar haar broodje. Broodje gezond met brie. Ik moest het doen met een broodje kaas en een broodje ham. Mijn blik zegt genoeg, ik krijg de helft van haar lekker broodje. Goed opgevoed hé ;-}
Rond 1 uur gaan we weer naar huis. Voel me prima.
Om 4 uur brengt Wendy mij naar Frits en Froukje. Ben nog steeds niet misselijk.
Ze hadden ook gezegd dat de misselijkheid minimaal zal zijn bij deze kuur, en dat is weer een prettige bijkomstigheid. Wel kan ik later in de week last krijgen van griepverschijnselen, en van flinke spierpijn, maar zover is het nog niet, voel me nu goed, en heb zelfs zin aan een nieuw bericht voor mijn blog.
Heb lekker gegeten, even gelegen, even gezellig bij Frits en Froukje gezeten, en om half 11 ga ik naar bed, voel me nog steeds goed. Wel wat wit om de snoet.
Slapen gaat moeilijk, lig wat te draaien. Maar als ik 's morgens om 9 uur wakker wordt voel ik me prima.
's middags wordt ik weer naar huis gebracht, en geniet van het feit dat deze kuur me tot nu toe reuze meevalt. Dat wil ik jullie toch even vertellen.
Bedankt voor jullie gebed.
God is goed!
20.000 mensen zijn bij elkaar en zingen "ik weet Hij leeft". Koude rillingen gaan over mijn lichaam.
Ik zit naar Family 7 te kijken, een herhaling van opwekking 2012.
Zoveel mensen die getuigen dat "Hij leeft".
Alle soorten mensen zijn er aanwezig, blank, zwart, dik, dun, mooi, lelijk, jong en oud. De één staat met de handen omhoog, de ander geniet gewoon zittend op zijn stoel, maar het enthousiasme straalt er vanaf. Opwekking (voor degenen die het niet weten) is een 4 daagse christelijke conferentie die jaarlijks met Pinksteren gehouden wordt vlak naast Walibi. Duizenden mensen komen erop af van alle soorten kerken. Heel bijzonder omdat een keer mee te maken.
Als ik daar zo naar zit te kijken op de zondagmorgen, ben namelijk te moe om naar de kerk te gaan, merk ik hoe blij het mij weer maakt. Maar ik weet ook dat die 20.000 mensen, ieder op zich hun eigen rugzak dragen, en worstelen met hun eigen problemen.
Een rugzak, misschien gevuld met,.. huwelijksproblemen, of een scheiding, de nachtmerrie van een depressie, een kind moeten verliezen, of een kinderwens die niet vervult wordt, ontslag, een huis die maar niet verkocht wordt, of verstrikt zijn geraakt in een web van verslaving, een ernstig ziekte, of worstelen met diepe eenzaamheid. Allemaal dingen wat we niet willen voelen in ons leven. We willen immers zo graag gelukkig zijn.
Het doet me goed om te weten, dat ondanks de pijn die veel mensen met zich meedragen, er een oplossing is voor onze rugzakproblemen.
Niet dat alles opgelost wordt zoals wij het graag willen, maar wel dat er rust en vrede komt in ons leven.
Oeps, ben een beetje aan het preken geloof ik,..
Maar ook in mijn leven zijn er worstelingen, ups en downs, ook ik draag mijn rugzak vaak te lang.
Steeds opnieuw moet ook ik aan de bel trekken bij Degene die alles in Zijn hand heeft.
---------
Het gesprek afgelopen donderdag met de oncoloog was positief .
Het eerste wat hij vroeg, "hoe gaat het met je, je bent erg moe hè"? Ik hoefde zijn vraag niet te bevestigen, ik zie er moe uit. Hij zegt, "maar het is voor een goed doel waar je nu doorheen moet, zet door, het is tijdelijk. Je hebt een grote overlevingskans, geen 100%, maar wel een hoge".
Blij ga ik weer naar huis.
Maar gisteren was ik zo moe, dat ik het gevoel had dat alle kracht uit mijn benen weggevloeid was. Die krachtige, stevige benen van mij, die altijd maar doorgaan, willen niet meer. Mijn hoofd wil wel maar mijn lichaam zegt,...ik ben zó moe.
Mijn lieve vriendin Els en ervaringsdeskundige, troostmij met haar wijze woorden,
"het hoort erbij, neem rust, en zeg zo nu en dan, nee dat lukt me niet, of zeg gewoon help".
Dat moet ik leren, leren om zwak te mogen zijn.
pff moeilijk, but i know the answer.
Morgen mijn 4de chemokuur. Om 11.00 uur moet ik er zijn.
Please
mij met haar wijze woorden,
