* Rusten op de wind

Gisteren was het de laatste keer dat ik naar het UMCG moest voor bestraling. Heb 22 keer op het bed gelegen met al mijn attributen op en om mij heen. Heel raar, het is net of je overal aan wendt.  De mensen achter de balie begroeten mij inmiddels of ik familie van hun ben. Ook hier wordt weer bevestigd hoe belangrijk het is om vriendelijk te zijn achter de balie. 
Pff wat mis ik mijn balie bij "In de Bres". Mijn favoriete plekje op mijn werk, waar ik mensen mag ontvangen, waar ik vriendelijk mag zijn en mensen een gevoel mag geven dat ze uniek zijn. Een glimlach heb je in elke situatie nodig als je een beroep doet op de zorg voor jezelf. Wat doet het pijn als je zoveel mee moet maken en iemand heeft zijn dag niet achter de balie.

    

Oproep aan alle baliemedewerkers in het land ..  Smile, en wees...

 ( ode aan mijn collega's, die hebben het helemaal)

Bijna 5 weken heb ik in het UMCG rond gelopen met verschillende gevoelens, met angsten, met vragen, met zenuwen wat de arts gaat zeggen. Heel hard heb ik weg willen rennen, maar moest toch blijven zitten.
Maar ook weer met een glimlach, met leuke contacten, kleine getuigenissen en zo nu en dan vreselijk lachen met degene die met me mee was.  

Als je daar rond loopt denk je echt,... er is geen mens meer gezond, wat een ziekenhuis, en wat zijn er veel mensen ziek.
ONCOLOGIE ...wat een vervelende afdeling. Vroeger had ik altijd vreselijk medelijden met de mensen die daar zaten, en nu zit ik er zelf.
Zo betrekkelijk is het leven. Begin Maart 2012 was er nog niks aan de hand en nu is alles anders, mijn toekomstperspectief moet ik bijstellen. Ben even stil gezet, en heb tijd om na te denken over wat echt belangrijk is.

Als je op de grote gang loopt zie je zoveel mensen en achter elk mens zit een verhaal,  zit pijn, moeite en misschien wel heel veel verdriet. Je ziet het allemaal niet aan de buitenkant, nee bij mij zie je het ook niet. Nog steeds ben ik normaal, hoewel.. de vermoeidheid straalt er wel vanaf. Maar een ander kan (nog) niet zien dat er een ernstige ziekte in mij schuilt. 
Maar ook Gods Geest schuilt in mij, en dat is mijn schuilplaats en hoop op momenten dat het moeilijk is.

Nahum 1:7 HTB

De HERE is goed. Hij is een helper in de nood, een schuilplaats voor allen die op Hem vertrouwen.

De komende weken staan er verschillende dingen op mijn lijstje.
Mijn lichaam moet bijkomen van de bestralingen, daar trekken ze 4 weken vooruit, de stralingen moeten eruit.
Ook heb ik gesprekken op de mammapoli over de voorbereidingen van de chemokuren.
Eind juli of begin augustus gaan de chemokuren beginnen. Ik zal 6 kuren moeten ondergaan en dat om de drie weken.
En ,.. jawel, ik mag een pruik uitzoeken.... jippie ;-(

Er zullen veel voetstappen  naar het Eemskanaal komen te liggen, waar ik af en toe "Heer, help" zal roepen.
Maar ook "dank U, voor het derde kleinkind die geboren gaat worden half juli"
En dank U voor lieve dochters, schoonzoons en kleinkinderen, familie, vrienden, en collega's, zoveel kaartjes, zoveel aandacht, zoveel gebeden, het blijft gonzen.

Zo nu en dan zal ik mijn doekje even weer over mijn kooitje heen trekken, even schuilen bij de Heer, af en toe even huilen, even alleen zijn, dat is goed.  
Maar als ik straks weer ga vliegen, zullen mijn vleugels sterk zijn en ik zal ze uitspreiden, en rusten op de wind.

* Kom en vlieg

Als ik mijn  laptop op mijn schoot neem, begint mijn verhaal al te lopen in mijn hoofd. Ik kijk naar buiten en zit na te denken over de mensen die mijn blog lezen en het zijn er inmiddels al heel veel.
Was ik niet degene die zich altijd zo onbelangrijk voelde en zich altijd maar stil hield in groepen.
Ja sterk ben ik zeker, één  op één, maar in groepen nee hoor. En nu, nu lezen zoveel mensen mijn verhaal.
De ziekte kanker heeft iets van glans gekregen, door middel van deze blog. Op verschillende  manieren komt  Carolien tevoorschijn en dat geeft ook nog eens vreugde.
Daar moest ik toch even heel goed over nadenken. 

Heb even een kopje thee gezet en schuif weer achter mijn laptop. Wat heerlijk dat ik naar buiten kan kijken, kan denken en typen tegelijk. Mijn vingers ratelen over het toetsenbord. Hé, wat zit er veel in mijn hoofd. De zon laat een glimp van zichzelf zien en schijnt mijn kamer binnen, voel de warmte op mijn benen. Het kopje thee doet me goed en ik geniet van de blauwe hemel, toch nog een beetje zomer vandaag.

O Ja, vreugde, daar was ik gebleven.
Kan het dat ik vreugde voel in deze situatie, een levensbedreigende ziekte ligt op mijn pad. En toch komen er dingen in mij naar boven die onbekend voor me zijn of had ik zelf al mijn talenten begraven?
Als ik ga schrijven is het net of er hier in de kamer heel veel lieve mensen zitten waar ik het verhaal aan vertel. Ze mogen luisteren en  meekijken in mijn leven, soms ben ik kwetsbaar en soms heel krachtig.
Maar het blijft raar en onwennig tegelijk, dat ik deze strijd mag delen met mij bloglezers. Dit delen is o zo  goed voor mijn zelfbeeld, voor mijn momenten van alleen zijn, voor mijn gevoel van "Ach laat maar", "Nee" zegt God "niks laat maar, je hebt wat te vertellen".

De tranen branden weer in mijn ogen, gebruikt God mijn ziekte echt als middel om mij tot mijn bestemming te laten komen.
Zal het doek helemaal van mijn kooitje afgehaald worden, en dat ik mag vliegen.

Eén ding is zeker, Hij zal groot worden door leven, mijn ziekte en mijn blog heen.
Dat is genoeg en allesomvattend.

http://bible.us/Ps119.14.HTB 
14 Ik ben zo blij als ik veel over U mag spreken. Dat geeft mij meer vreugde dan aardse rijkdom.

* Vogels en stilte

Het is half 10 's avonds, ik ga nog even een wandeling maken "achterthuis". Ik loop mijn tuinpad af en ik sta gelijk in een prachtig natuurgebied. Weilanden met paarden  en kronkelende paadjes. 300 meter verderop gaan er prachtige boten door het Eemskanaal. Als ik hier echt ga wandelen ben ik zo 45 min onderweg. Maar vanavond wordt het een klein rondje. 
Want ik ben eigenlijk te moe hiervoor, maar ze zeggen "ook al ben je moe, wel in beweging blijven".
Merk dat mijn ogen zwaar voelen, maar geniet toch wel van deze korte wandeling. De luchten zijn altijd zo mooi 's avonds.

Er vliegt een piepklein vogeltje voor mij aan, elke stap die ik zet vliegt hij verder. Hij creëert een prachtig geluid, het is net of hij zegt "kom maar mee". Weer andere vogels laten hun onderlinge gesprekjes aan mij horen. Ik blijf even stil staan en geniet van hun onbezorgde manier van leven.
Ze maaien niet, ze zaaien niet, ze vinden altijd wat. Zij maken zich geen zorgen voor morgen,... moest even denken aan een liedje van Elly en Rikkert, wat ik vroeger vaak voor mijn kinderen zong 

voor vergroten op foto klikken

Het hoge gras heeft zijn kop laten hangen van de zwaarte van de  regenbui, die net weer wegdrijft. Er hangen  nog een paar wolken, die het laatste regen nog in zich hebben. Ze staan bijna stil, de ondergaande rode zon schijnt op de onderkant van de wolken, heel fascinerend 

Ik moet uitkijken dat ik niet op een slak trap, want die trekken er massaal op uit. Waar ze heen gaan, Joost mag het weten. Een paard staat rustig te grazen en zwiert met zijn staart de vliegen weg. Even later springt er  een mooi klein wit katje voor mij over het pad. Ik kom geen mens tegen, maar wat gebeurt hier veel als je er oog voor hebt. Wat hou ik van de natuur. In 10 min ben ik weer vol van verwondering en denk, wat is de schepping toch mooi. 

Wat kan ik hier heerlijk wandelen, even mijn gedachten op een rij zetten, even stil zijn. Maar ook even praten met God. Langs het kanaal is een unieke plek om soms even hard te schreeuwen (soort schreeuwtherapie) 

Het Eemskanaal

Gewoon even heel hard HEEEELP, of  WAAROM of OKE roepen. 
Het helpt echt, het ontkracht de zwaarte van het moment. Meestal loopt er niemand, of in de verte iemand met een hond, maar een oerkreet laat ik pas los als ik zeker weet dat niemand mij hoort. Maar nu even geen oerkreet, maar stil zijn en genieten van dit moment.

Ik hou van deze omgeving en van mijn woonplaats. De voetstapjes van mijn kinderen liggen hier en had hier de gesprekjes met mijn meiden. Een unieke plek om te genieten van de natuur en van elkaar.
Er liggen nu al voetstapjes van mijn kleinkind Tessa, en er komen straks nog meer stapjes van Floortje en .....
Ook hun zal ik laten luisteren naar de vogels met hun onbezorgde leven.
Wetende... God zorgt.

* Zussen...

De vermoeidheid slaat toe, de bestraling eist zijn tol. Ik sleep mezelf naar het UMCG, vandaag de 14de keer. Gelukkig hoef ik morgen niet heen want dan is het weekend.
Anneke mijn oudste zus gaat geregeld mee, maar gisteren was Anita mee, " Je hebt geluk" zei ik tegen haar," je mag mee naar binnen".  Anita kennende weet ik dat ik haar daar een groot plezier mee doe.
Anita mijn zus, die mij zo goed kent, we hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten hoe het zit.

Anita (links) 11 jaar  en ik 7 jaar. 

Als kind sliepen we op één kamer, en wat een plezier hadden we altijd.

Tot buikpijn toe waren onze lachbuien.

Vanavond om 19.40 uur moest ik in  het UMCG zijn, het is een heerlijke zomeravond. 

Langs het Eemskanaal is het zo mooi, de zon laat zijn late stralen voor vandaag nog krachtig zien.
De wolken lijken net kussens. Het groen langs de weg beweegt haast niet, zo stil is het, zo vredig. 

De zon is laag, ik moet zelfs mijn zonnebril nog opzetten. Links van de weg grazen de koeien in het weiland, in de verte zie ik Groningen liggen. Dit is echt even genieten. 

Zo gauw we in het ziekenhuis zijn en plaats hebben genomen in de wachtkamer mogen we al snel binnen komen. De jongeman begroet Anita vriendelijk, en geeft haar een hand.  

Als ik eenmaal plaats heb genomen op het bed tussen allerlei apparatuur, krijg ik mijn bril op en mijn snorkel in mijn mond en op mijn neus een klem. Ondertussen krijgt Anita volledige uitleg wat ze precies gaan doen, ik lig te genieten van de aandacht die zij krijgt.
Als het apparatuur ingesteld is om zijn werk te gaan doen, en ik lig goed "geïnstalleerd" gaan ze de ruimte verlaten. 

Anita loopt mee met de twee mannen, en ziet mij op een monitor liggen in een andere ruimte waar weer een andere man mij in de gaten houdt.  

Plotseling krijgt Anita het te zwaar en staat stilletjes te snikken tussen de drie verplegers, "ze ligt daar zo alleen" zegt ze tegen de vriendelijke verpleger.
Gelukkig ervaar ik het zelf niet zo, maar kan me haar gevoel goed voorstellen, je staat zo machteloos als zus. 

Op de terugweg hebben we vreselijk gelachen, waarom?
Ik weet het niet, moest zeker wat spanning uit.
Lachen is goed voor een mens, en dat kunnen we gelukkig nog steeds
Zussen ... een rijkdom.

* Mijn kooitje

Na de dienst komen mensen op me af en zeggen  "wat heb je het mooi verteld".
Ik glimlach wat verlegen, ze moesten eens weten hoe onzeker ik me soms voel, nooit voor grote groepen willen staan en dat ik de hele nacht heb geworsteld, maar dat zag niemand aan mij.

Afgelopen week mailde Krijn, (voorganger van de Evangelische gemeente Ten Boer) mij over mijn blog. Hij was daar enthousiast over en wilde graag zondag daar iets over vertellen. "Vindt je dat goed, en wil je zelf ook nog iets vertellen"? vraagt hij mij.
Oeps,... help, ik ben geen podiummens. Laat staan dat ik ook nog iets over mezelf moet vertellen. Laat mij maar gewoon achteraan zitten, en geen poespas verder.

Heb alle moed verzameld en uiteindelijk toch zaterdag Krijn gebelt met de mededeling , "het is goed, ik wil ook wel wat vertellen".
En dan begint het te malen in mijn hoofd. Wat ga ik vertellen en hoe, wat ga ik niet vertellen, en stel dat ik moet huilen........pff waarom heb ik ja gezegd.

De hele nacht heb ik liggen draaien, naast mij op het nachtkastje liggen pen en papier waar ik opschrijf wat ik wil vertellen.  Heb wat punten genoteerd, daar moet ik me aanhouden.
En dan is het zover, met stevige stappen loop ik naar voren, en kijk ruim 120 paar ogen aan die allemaal naar mij kijken. Brr.. dit is toch anders dan op de bank zitten met mijn laptop op schoot.
Het rolde eruit en vond het zelfs leuk, zonder één traantje 
" Het lijkt net of je tot ontplooiing komt, het doet niet alleen jou goed dat je daar staat, maar ook ons. Het is goed dat je jezelf laat zien, met je verhaal over je leven.  Je moet het echt vaker doen". zei een lieve zus in de kerk tegen mij. " Tja" zei ik en toverde  een brede lach op mijn gezicht.


Als  ik van plan ben om naar huis te
gaan, (valt niet mee, te gezellig)
spreekt een broer mij bij de uitgang van de kerk nog even aan, "hoe gaat het" vraagt hij.
Prompt en een tikkeltje onzeker zeg ik " als je mijn blog leest weet je het". Waarop hij heel verstandig antwoorde "Ik ben anders, ik spreek mensen ook nog gewoon aan". ;-)
Oeps, ja daar moet ik mijn weg nog een beetje in vinden.


Een blog betekent niet dat ik niet meer aanspreekbaar ben. ;-)

Toen ik naar huis reed dacht ik nog, soms heb ik het gevoel of er jaren een doek over mijn kooitje heeft gehangen. Zo van, laat mij maar, wat ik doe en zeg is niet zo heel belangrijk.
Die doek heb ik door de jaren heen zelf over me heen getrokken, lekker veilig.

Volgens mij begint God aan het doek te trekken.
En daar is niks mis mee.

* Je naam gonst in de hemel

Woensdagmorgen sta ik vroeg op en neem een lekkere warme douche. Onderweg naar beneden zie ik door het raam dat het geen mooi weer is. Jammer het is nu toch zomer. In de keuken werp ik een blik in mijn mooie tuintje, heerlijk die bloemetjes.

Op het aanrecht staat mijn ontbijtbordje klaar, ik  leg er een sappige nectarine en een appel op, een stuk of wat vitamines en mineralen.  Mijn ontbijt bestaat uit fruit, want fruit is goed voor mij, zeker op dit moment.
Het water kookt en ik schenk me een kopje groene thee in wat ik nog steeds niet lekker vind, maar oké het is goed voor kankerpatiënten. Via mijn mobiel kan ik zien of ik mail heb, geweldig er zijn weer reacties. Om half 8 's morgens lees ik mijn blog en geniet van de reacties.

Een lieve zus heeft gereageerd, ze ontroerd mij met de zin  "er wordt heel veel voor je gebeden, wees er zeker van dat je naam door de Hemel gonst " de tranen rollen op mijn ontbijtbordje, maar niet van verdriet, wat een fijne woorden. Ik zit er over na te denken en neem ondertussen een hap van mijn sappige nectarine, mijn fantasie begint te werken. Dat de naam Carolien door de hemel gonst.
Het laat me niet los, en ga op zoek wat gonzen betekend...het gonst van (iets) (iets) is overal aanwezig. staat er. Dus mijn naam is overal aanwezig. God hoort regelmatig mijn naam en ik denk ook van mijn  kinderen en schoon en kleinkinderen.
Soms gonst het in je hoofd, dan hoor je het bloed gonzen, gonzen is als het kloppen van je hart, heel vaak en overal.

Ineens denk ik aan een lied die ik geregeld hoor in mijn auto, waarin een zangeres zingt ... Ach, hoor en zie naar mij, ..(tekst op 2.20 min ) en in de hemel gonst mijn naam?.. ik weet het zeker, Hij hoort en ziet naar mij.

Na de 6de bestraling kom ik thuis, er ligt post op de deurmat, o nee een bekeuring.  Leg hem eerst weg, dat is geen goed nieuws. Terwijl ik mijn jas uittrek en een kopje koffie zet, gaan er allerlei gedachten door me heen, nee ik rij nooit te hard, weet altijd precies waar de flitspalen staan.  Ik weet nu al dat ik vreselijk ga balen en het zonde van het geld ga vinden. Zal ik hem dicht laten, nee toch maar kijken, 15 km te hard gereden op de Woldweg in Appingedam, nou ja zeg 102 euro. pfffff  afschuwelijk.
Toch maar niet dat rokje of die jas kopen. Ik leg de brief weg,....het is niet anders.

De tweede envelop die ik open is er één van het OZG ziekenhuis  Delfzijl, daar ligt mijn machtiging voor het uitzoeken van een pruik. Jippie, dat maakt een mens blij zeg  ;-(
Goed dat ze er zijn, ik heb zoveel pruiken gewassen als kapster, dus een pruik wassen kan ik zeker.

Het begint een wiebelige * dag te worden, ik merk dat ik moe wordt en dat ik nog zoveel moet regelen.
Invullen van allerlei papieren, aanvraag voor declaratie, kopieën maken, oké moet het toch maar even doen.
Als ik naar de brievenbus loop kom ik mensen tegen, ik ben moe en wil liever niet praten, loop een blokje om, om niet te hoeven praten, zie er moe uit en voel me moe, de tranen branden in mijn ogen.

Als ik terug kom van de brievenbus komt mijn "altijd alles voor mij willen doen" buurman eraan en vraagt belangstellend hoe gaat ie, "ik zeg ben moe" en hij zegt heel begripvol,' "ja, ik zie dat je moe bent."
Ik hou me goed, maar eenmaal binnen breek ik, en leun tegen de kapstok en barst in tranen uit.
Dat was de druppel...
Wat een emoties vandaag.

Maar mijn naam "Carolien" gonst in de Hemel ...

*onzeker, labiel, moe en emotioneel. 

* Er gaat niets boven Groningen

In het UMCG weet Anneke de weg nog niet zo goed. Het is de tweede keer dat ze met me meegaat.
Ze loopt gedwee naast mij, zo van Carolien weet de weg wel. Ze is een kop kleiner dan ik ben, maar is wel 7 jaar ouder en geniet daardoor enig overwicht. We lopen langs wachtkamers waar allerlei zieke mensen zitten te wachten. Raar maar deze wereld begint haast te wennen.

Ik ga vandaag voor de 5 de bestraling van mijn borst. Na een tijdje te hebben gewacht, mag ik binnenkomen. Een leuke jongeman geeft me een hand en zegt " u mag zich uitkleden, ik kom u zo halen". Vandaag draag ik een vestje want ik vind die 20 meter lopen met de borsten bloot haast gênant.

Aan de andere kant van de kleedkamer hoor ik meerdere mannen met elkaar praten, en denk bij mezelf, goed dat ik een vestje bij me heb, hoezo schaamtegevoel.
De deur gaat open terwijl ik net mijn neus sta te snuiten en weer een andere jongeman, geeft mij een hand, "verkouden" zeg ik een beetje schuldig, hij zei " ja dat kan gebeuren, heb je bloot gelegen".... in het Gronings.  Ik dacht even .. hé zei hij dat echt. Ik moest er wel even om lachen en dacht gelijk o je bent er zo één. Kan ik wel hebben, maakt het zware wat minder zwaar.

De beide jongemannen hadden volgens mij een heel goed weekend gehad want het was reuze gezellig, echt Groningers onder elkaar. Mijn friese collega's kunnen zich daar misschien geen voorstelling van maken ;-) 

Op de behandeltafel werden  mij verschillende dingen gevraagd wat totaal onbelangrijk was, of ik een goed weekend had gehad en wat ik had gedaan ik zei  "ik heb heel veel knoflook gegeten, "O, met wijn zeker" zegt de jongeman terwijl hij een kruisje tekent op mijn borst. Ik zeg " nee in deze situatie is het beter geen alcohol te drinken". Er werd gegniffeld, "eentje, mag toch wel mevrouw"? en stop mijn snorkel in mijn mond, antwoorden kan niet meer, maar goed ook, zo onbelangrijk.

Na 20 min stapte ik weer van de tafel  af en zei "tot morgen" ze reageerden vrolijke terug "ja tot morgen mevrouw Van Halsema." keurig ze weten mijn naam. 

In de wachtkamer terug kom ik dezelfde zussen tegen als vorige week donderdag.

Ze zijn een stuk ouder als wij  en de ene zus zit in een rolstoel, de ander zorgt, wat geweldig dat er zussen zijn.

"Ze heeft schaamlipkanker" zegt de ene zus, zo tussen neus en lippen door, de betreffende zus vertrekt geen spier, dus ik reageer ook maar gewoon. "Och" zeg ik, ja wat moet ik zeggen.
"Het doet zo'n pijn van onderen, ik kan helemaal niet meer zitten" zegt ze ... "ik ben het zat, gisteren wou ik nog dood, zoveel pijn".

Vreselijk zulke gesprekken, die  heb je niet in de supermarkt, het wordt je gewoon meegedeeld.
Aan de andere kant van de tafel zit een keurig verzorgde dame van ongeveer 39 jaar die contact met me zoekt, en kijkt me aan met een blik van  ..." ik heb ook een verhaal". Zo gauw ik haar geïnteresseerd aankijk zegt ze,  "Ik heb endeldarmkanker, ik kan het heel vaak niet ophouden, heb laatst de taxi helemaal onder gesmeerd, vreselijk".. gewoon zitten is er op dit moment niet bij."

Wat een verwoestende ziekte.

Ben haast dankbaar dat ik "gewoon " borstkanker heb. 

Mijn zus en ik verlaten de wachtkamer en de dames waar we nog een tijdje mee hebben gesproken.

Terwijl ik naar de deur loop zeg ik wel gemeend tegen mijn lotgenoten "zet'm op he!" en beide dames lachen naar mij met een tikkeltje dankbaarheid en hoop in hun ogen.
Heer, zegen deze dames. Wat moet een mens toch zonder U. 

Op de terugweg ga ik langs Floortje mijn kleinkind., wat heerlijk om  haar te zien. 

* Reageren en/of volgen

Reageren: 
Onder elk bericht  staat  " reactie" of  een als je daar op klikt komt er een veld waar je in kunt reageren.
Als er al meer reacties staan, scroll je naar beneden tot de laatste reactie. Dan kun je reageren.

Als je een reactie hebt geplaatst staat er onder het veld:

Reageer als : Profiel selecteren (pijltje naar beneden)
                       Naam/ URL
                       Alleen naam invullen, URL open laten
                       Doorgaan
                       Publiceren
Dan staat het op mijn blog, wat ik heel leuk vind. Maar voel je niet verplicht, ik reageer ook niet altijd. ;-)

Wil je me volgen? 

Als je een e-mail wilt ontvangen zodra ik iets nieuws op mijn weblog heb geplaatst dan moet je :


* aan de rechterkant van mijn blog kun je e-mailadres invullen (en op 'submit' drukken).


* Er komt dan een nieuw venster (voor vertalen naar Nederlands zie bovenin "vertalen") ga de code (rare letters) overtypen in het betreffende vakje.


* Druk dan  op 'compleet abonnement aanvragen'.


* Daarna krijg je een mailt en druk je op de blauwe link.


* Dan ben je klaar en krijg je een automatische mail als ik weer een nieuw bericht heb geplaatst. (plm 2 x in de week.)


Het is even lastig, maar het hoeft maar één keer. :)


Als iets niet lukt, stuur dan een mail dan gaan we ik kijken waar het probleem ligt.


In elke mail die je straks van mij ontvangt bij een nieuw bericht, kun je op de titel klikken en dan kom je gelijk in mijn weblog.